سرو

آفتاب را با عتاب

و ماهتاب را با شتاب

به هم می رساند ،

سرو

تن سپرده به رکود ماندن

بلند و بی بار

در گذرِ بادِ بی باک .

افسانه های رو سیاه

و نمادهای دروغین ،

شولایِ آزادگی ،

بر شهوتِ آزادی اش دوخته اند

تا خاطره ی سیالِ برگ ،

کابوسی شود

از حضورِ خزانی زرد

و آغوش عریانِ زمستان ،

بستری

از سپیدیِ مرگ.

هنگامه ی بهار را

در هیمنه ی بی تفاوتی

به تماشا خواهد نشست

که تحفه اش

سبزیِ سر انگشتانِ همیشه ی اوست.