حسبِ حال

آسوده بر تداوم تاریکی،

شب

تکرارِ اخترانِ هویدایی ست

که شُبه ناک

بر اعتبارِ خاصیتِ خویشند.

آنجا نشسته شهرِ پریشانی

بر سایه ی

سماجتِ یک اجبار

و ابتدایِ روزنه ی تردید.

در چارراهِ کهنه ی پنداری،

جمعی برای رویشِ هر دیوا ر

فریاد بی صدای معابر را

خاموش می کنند

در پشتِ میله های هوس،

باور

پرواز را

در آسمانِ خانگیِ یک بغض

انکار می کند.

بن بست های موذی

آغوشِ سنگی شان

بر شعله ی صداقتِ عریان

هر جا گشوده است

در این قلمرو ویران

گرمایِ سردِ نفس ها

تصویرِ رخوتی ست

از لحظه هایِ رفته و در پیش.