سرمه ی بد بینی

می کِشد بر چشم نازیبای خود،

با حسِّ شک ؛

سایه و سرمه ی  بدبینی را

زیر تن پوشِ تمام دختران؛

با نگاهی بیمار،

تاتوی وهمِ هم آغوشی را...

محکم و جلوه کنان !

چادرش را بر سر ،

زیر لب شکوه کنان؛

می زند  بر همه کس،

 تهمتِ بی دینی را

کاش یک تبصره ای،

یک بلا نسبت تو !

یک پرانتز،یک کاما،

در قوانین زبانش

می بود !

ترسم آن روز که باید بیند

عکس خود را در آب،

جلوه ی چهره ی یک بوزینه ،

بزند بر دهنش ،

پُتک ویرانگر ِ خاموشی را !