و تو در تقدیرم میمانی ...

و زمین دلش  میگیرد  و هوا از نفسم میمیرد!

دلکم میمیرد ؛

پی نافهمی غیــــــــر !

واژه ها جان دگر میگرد ؛ پس این جمله تکراری " عشـــــــق" ...

و نه هیچ تکراری ! 

دل من میمیرد !

و کجا باید رفت ؛

و

  کدامین خاک است که دلش دریاییست و  به اندازه ی دلک کوچک  من جا دارد ! 

و نسیم ؛ این همره من در همه خواب و خراب . 

و من از زوزه باد ؛ ساز ها میشنوم . 

و چه خوب میسازد  با ساز  دلم .

و از این تار ؛ بر این تنهایی ؛ تارها میسازم !!! 

دل عاشق ... این است !

خوش ....

به اندک هایی .

مثل آن حادثه ی کوچک صبح ؛ مثل برخورد قلم با تن پهن کاغذ ! 

دل من باز خطایی کرده .

و من از چرخش ایام دلم میگیرد ...

و کجا باید رفت ؟

به کدام سمت زمین ...؟ !

" چه قشنگ است روزهای تکراری " ...

و تو در تقدیرم میمانی.

(عِرفا)