ابتذال خورشید

شب با درد زائید

درغروبی

که پهن تر از همیشه

دیوار را به آغوش می کشید.

عجیب نیست اگر

کرکس ها

در چشم هایم  می خزند

و دورتر از سیاره ای

که جیغ می کشد مرا

خدایان

گهواره ام را به سقوط نشسته اند

تو دیری

من دووووووور

وکهنه ی ابری

درصدایم پهلو زده

سال هاست

من در ابتذال خورشید

تو درآغوش ماه

تبخال زده ایم...

هی ی...

رفیق

خودم را شلیک کنم

خوابم را  می پری؟