مرتد...

گاه گاهي با سكوتي بي رمق

از مسير ياد تو رد مي شوم

مي نشينم روزها در انتظار

قصه اي تكراري و بد مي شوم

درد مي بارد به جان خسته ام

قسمتي از من به يغما مي رود

مي تند آوار در اندوه من

رو بروي رفتنت سد مي شوم

التماسي گرم دامن مي زند

تا دوباره با دلم خوش تا كني

در جدال چشمهاي معرضت

خواهش بايد نبايد مي شوم

از ميان وهم هايم مي روي

بر تن عريان كاغذ پاره اي

باز هم در حجم اين پندارها

مرده اي در رفت و آمد مي شوم

آخرش سستي اين ديوارها

جسم بي جان مرا خم مي كند

مي رسم تا فهم سبز ريشه اي

با ظهوري تازه مرتد مي شوم      

                                         اعظم گليان ( گلي )