سایه ی چموش

من از طلوع تنهایی
باغ فاصله را مجاور گیاهان حیاط آوردم
ای غربت بادخورده در حاشیه نسیم
غریزه ی معراج
نگاه نوچیده ی هیاهوی مرگ بود


به به
چه عالی
آفرین برشما زیباواستادانه بود
پاره های شاعرانه ی قشنگی داشت
لذت بردم

درود ها .
واژه پردازی عالی از واژه سایه چموش بسیار خوشم آمد .
زیبا بود
برقرار باشید.

درود استاد عزیز
بسیار زیبا و پر معنی است

درود مطلبی هم بنویسم خدمت شما جناب آزادبخت که .
نام شعر را من همین الان دیدم و به نام شعر دقت نکرده بودم ...
که واژه سایه چموش به نظرم جالب آمد و ظاهرا که انتخاب این واژه از نظر شما هم جالب بوده چرا که نام شعر را به خود اختصاص داده .
موفق باشید

سلام و درود استاد آزادبخت

سوررئالی طبیعت‌محور و زیبااندیش سرودید.

زنده باشید

درود
چقدر زیباست
لذت بردم

درودها بر شما
زیبا سرودید

درود بر شما..
زیبااااست..

درختان پشت سر پرندگان نماز می خوانند
ومن آبشار سقوط کرده ی اندیشه را
در غریزه ی بادها یاخته خواهم کرد


زیباست استاد

سلام بزرگوار
زیبا
دلنشین
قلمتون سبز
پایدارواستوارباشید
استادگرامی

عجب شعری
به نظرم بند ، بند بهش نگاه کنیم بهتره
بعضی بندها بی‌بینظیرن
و مضامینی دارن که کمتر کسی بهش پرداخته
مثلا :
من از روزنه ی نگاه زنها
لطافت را درهراس خود ناپدید می کنم

معانی مختلفی میشه ازش استخراج کرد
شاید مثلا اشاره به کلیشه رایج باشه که مرد رو مظهر قدرت فیزیکی میبینه و به تعبیری خالی از لطافت .شاید این کلیشه باعث بشه که مرد از ابتدا خشانت رو بیشتر بروز بده و لطافت رو سرکوب کنه . هر چند مرد عاقل میدونه که هر چیز به جای خویش نیکوست
محمد رضا جان، شعرتون نگاه انسان به درونه ، برخلاف اغلب شعرها که یا گلایه هستن یا تمجید و بیشتر به غیر خود میپردازن

عالیه

جسارتا در

که متوالی باران را درون خود ...
فکر کنم بهتره متوالیاً یا به توالی گفته بشه

درود زیبا بود و خیلی عمیق
قلمتان مانا
در پناه خدا

سلام و درود بیکران جناب آزاد بخت عزیز

شعری زیبا خواندم
و البته در کشف برخی مفاهیم در شعر کمیتم لنگ میزند

مثلا در این قسمت

چقدر روزها
به امتداد شعور فصلها نزدیکند

منظور از شعور فصل ها را درنیافتم
آیا منظور روند هر فصل در به پایان رساندنش
تا یک سال را مد نظر داشتید که انگار یک روز آنرا به تمام انجام می دهد؟

اگر این مد نظرتان بود واژه ی شعور چه معنایی دارد؟

بسیار زیباست.‌‌..
قلم سبزتان ماندنی

درود. یک جمله ای هست از دکتر شفیعی کدکنی که در کتاب «احوال و مقامات م. امید» (مجموعه نوشته های ایشان درباره اخوان ثالث) که ایشان می گوید (نقل به مضمون میکنم): من با شعرهای زیادی گریه کرده ام و احساسی شده ام و... اما هیچ شعری من را «شگفت زده» نکرده است جز بعضی اشعار مولانا، بعضی اشعار حافظ و بعضی اشعار اخوان!
البته سلیقه ایشان هم در این زمینه موثر است؛ اما باید بگویم من هم حی مشابهی دارم و اگر چه فی المثل شعر نظامی یا سعدی یا عطار مرا پر شور می کند اما شعرشان من را بُهت زده نمی کند... اما مولانا همیشه این ویژگی «بهت زده» کردن من را دارد. حس می کنم حس مشابهی را نسبت به بعضی اشعار شما دارم... اما به آن مشکوکم. نمیدانم این حیرت اصیل است یا ناشی از بی دقتی من است. بُهت برای من مثلا زمانی رخ میدهد که شعر در عین ناهمگونی کلمات شدیدا در من اثر کند؛ یعنی وقتی آن را به جزییات میشکنیم خوش تعریف نباشد اما وقتی همه ی اجزا کنار هم می آیند قبل از اینکه حتی معنی آن ها را بفهمم در من اثر می کند:
دولتِ عشق بین که چون از سَرِ فقر و افتخار
گوشهٔ تاجِ سلطنت میشکند گدای تو
چرا « شکستن گوشه تاج سلطنت»؟! واضحا بخشی از شگفتی این بیت ناشی از پارادوکس های موجود در آن است اما فقط همین نیست. موسیقی هم هست اما فقط همین نیست. چرا با وجود بعید بودن معنی آن انقدر جذاب است؟ خب ممکن است بگوییم آشنایی زدایی ست ولی بعضی سخنان «بعید» اصلا جذاب نیستند. یا این:
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با منِ را‌ه‌نشین بادهٔ مستانه زدند

البته...من این حس را به اکثر شعرها و مصراع های شما ندارم اما بعضی از آنها این بهت را در من به وجود می آورند. شاید باید فکر کنیم چرا؟! شاید هم جوابی نتوان برایش یافت. کی میشده شعر را فرمول بندی کرد که الان بشود

درود
مثل همیشه
زیبا و دلنشین
سروده اید
⚘⚘⚘⚘
رقص قلمتان ابدی

درود و عرض ادب ادیب بزرگوار
قلم و اندیشه تون سبز

🌿🌿🙏🙏

باسلام و احترام استاد بزرگوار
بسیار عالی و زیباست
درودها نثارتان

درود و عرض ادب و احترام
بسیار زیباست و احساس‌برانگیز
آفرین بر ذهن خلاق و مخیل شما بزرگوارِ گران‌ارج
لذت بردم از خواندن🌹

درودتان باد جناب آزادبخت استاد سپیدسرای زیبا نویس
مثل همیشه زیبا و دلنشین و پر از احساس سروده اید
رد قلمتان ابدی 🌹🙏🤍

درود جناب طاهری معلم نواندیش ناب ممنونم

درود استاد بانو عجم ممنونم از گل آرایی در صفحه

درود استاد ادیب و گرانقدر
چه زیبا طرحی درانداختین


ای گمشده در حوالی موج ها
دریا اندازه ی شکستن تو
در مجال محال پرواز پرنده نبود