ایواره ـی مرگ ـــــــ(بوسه ی آخر باد )

درود. آقا فایده ندارد من باید یک چیزی درباره این شعر عالی بنویسم. مثلا این شعر یا دو شعر قبلی شما را به نظر اگر به هر صاحب ذوقی نشان دهیم باید یک دقیقه برایش کف بزند. در سبک خود عالیست و لطیف. ضمنا این شعر شما کمتر مرکزیت گریز است و از انسجامی عادی تر و کمتر راز آلود برخوردار است و به نظرم نسبت به اشعار قبلی تان کمی از ذهنیت فاصله گرفته اید و البته نه اینکه شعر نیازمند به رمزگشایی نباشد بلکه ارتباط گرفتن با آن و «حس کردن» آن راحت تر است. راستی در این شعر و شعر قبلی «بوسه» و «مرگ» محور هستند که شاید در راستای چالش و مسابقه مدیر سایت است (البته نمیدانم) که اگر اینطور است به نظرم شعر قبلی و این شعر خیلی گزینه های خوبی در چنین مسابقه ای هستند. زیبایی ها و معانی و مضامین این شعر به شکل روشنی زیبا هستند و نیاز به شرح من ندارند بنابراین سعی دارم درباره جنبه های غیر عادی زبانی در این شعر صحبت کند چون لطافت مضامین و زیبایی های معنوی را هر صاحب ذوقی از شعر آقای آزادبخت دریافت می کند و شرحش تکرار مکررات است. بنابراین به اختصار به چند مورد «عجیب و غریب» از شعر ایشان می پردازم:
«چین طاقت فرسای زمین»: برایم خیلی خیلی جالب بود و چند تصویر را همزمان برایم تداعی کرد. شاید عجیب باشد که یک تصویرش از زمین شناسی بود: چین خوردگی های زمین، طاق‌دیس ها و فرسایش! عجیب نیست؟
«ای خوان آوازخوانده ی سایه های بی رقص»: می توانستید بگویید سایه های ساکن یا ساکت؛ اما بی رقص بهتر است چون سکون و سکوت سایه ها اگر چه بسیار ترکیب زیبایی ست و از نظر صوتی هم دل نشین تر است اما ساکن بودن خیلی «کلی» ست اما «بی رقص» نه تنها عمیق تر و خاص تر است بلکه واضحا با آواز خواندن هم تناسب دارد. ضمنا خود «خوان اوازخوانده» چند معنی را همزمان القا می کند که هر کدام دروازه ای جدید به معنی می گشاید: مثلا اگر اینگونه بخوانیم: ای «خوانِ» آوازِ «خوان»ده یا ای «خوان» آوازْ«خوان»ده؛ نکته اینست که «خوان» اول نه تنها از نظر صوتی جزو «خوانده» یا «آوازخوانده» است (این دو کلمه خوان را در بر دارند) بلکه به صورت موازی «خوان» می تواند چند نقش معنایی را همزمان بپذیرد. هم مصدر (=خوانش) هم امر (=بخوان!) و هم غیر مستقیم نقش مفعول... تازه من یک خوانش دیگر هم دارم که اگر «ی» بعد از آوازخوانده را حذف کنید میسر می شود: ای خوانِ آوازخوانِ دهِ سایه‌های بی رقص!!!! که اینا کلمه «خوان» نه تنها همان نقش های قبلی را دارد بلکه تداعی کننده معنی «خان» یا رئیس روستا هم هست: خانِ آوازخوانِ دِهِ سایه های بی رقص! (می دانم الان ممکن است بگویید صادقی دیوانه است ولی من کاملا جدی هستم). چون می دانم آقای آزادبخت از این شیرین کاری های خوانشی خوشش می آید.
من از التهاب امید
مرگ را در گور خود آتش زدم
این شاهکار است. اساسا التهاب با اضطراب و ترس متناسب است نه با امید اما شاعر عزیز ما با ایجاد پارادوکس فوق العاده «التهاب امید» حالتی روانی و شاعرانه را به تصویر کشیده که من به شخصه بار ها حس کرده ام! التهاب امید! و بعد باز در مصراع بعد پارادوکس ادامه میابد: مرگ را در گورِ «خود» (خود شاعر یا خود مرگ؟!) آتش زدم؟ با چه؟ با حرارت التهابی که از امید برخاست!
طغیان خورشید را لای درز پنجره ها
بر پیشانی هراس خود مالیدم
فقط یک چیز: احسنت
قدر این شعر و شعر قبلی تان را بدانید بیشتر پیرایشش کنید (میدانم سخت است شعر بچه آدم است و آدم عاشق بچه هایش است اما گاهی بچه ها را هم باید ادب کرد). منظورم این است سعی پرفکتش کنید.