قصًه پردازی

زیباست ...
مصرع اول فک کنم از وزن رباعی خارج شدید...
درود بر شما

درود بزرگوار
جالب ویباست

سلام و درود

رباعی سرایی اصولی دارد که ساده ترین ویژگیِ آن : رعایت وزن لاحول و لا قوّتَ اِلّا باللّه است و هجاهای اصطلاحِ بلندپروازی در شعر شما طوری است که فقط می توان بعد از آن در وزن رباعی فعل بود را آورد .


مثلاً :


عشقت ( نوعی بلندپروازی بود )
با ( کودکی ِ درونِ خود ) ، بازی بود

آن دوره ی رنگین ِ کیانی ( که گذشت)
( سویِ قلمم ) به قصّه پردازی بود



بیش نمی نویسم ؛ چون تیکِ نقدتان خاموش است.


سلامت و دلشاد باشید .

درود بر شما..
زیبااااست..

سلام و درود بیکران
احتمالا منظورتون بلند پروازی بوده

درود

درود شعر زیباییه و بیان جالبی داره. اما یک مقدار از منظر وزنی نیاز به بازبینی داره:
در عشق نباید که بُلند پروازی کرد
با کودکِ اَندرونِ خویش بازی کرد
آن دوره ی رنگینِ کیانی بِگُذشت
باید که قلم به قصًه پردازی کرد
مصراع اول زیادی طولانیه و از وزن خارجه. و اساسا «بلند پروازی» رو نمیشه تو وزن رباعی گنجوند مگر اینکه از وزن رباعی استفاده نکنیم. در مصراع دوم «با کودکِ اندرونِ خود بازی کرد» وزنش صحیح تره تا «...اندرون خویش». در مصراع آخر «قلم به چیزی کردن» بیان جالبی نیست. اگر مثلا ردیف «بُرد» می‌بود منطقی تر بود. مثلا «باید که شروعِ قصه‌پردازی کرد» و مواردی مثل این بیان رسا تری دارن.