دور نزدیکانیم :

درود بر جناب استکی نازنین
خیلی خوش آمدید بزرگوار

ممنونم از حضور ارزشمند و نگاه پر از مهرتان
به لطف خوانده اید دوست من

یک عمر درد را نمی توان کوتاه سرود

فکر کنم منظورتان نقد جناب صادقی گرانقدر باشد
این لطف جناب صادقی عزیز است که شامل حال این نیمایی شده است .
و این , لطف کمی نیست . و قدردان این لطف بوده و هستم .

برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر مهربانوی مهرورز شاهزاده خانوم گرانقدر
خیلی خوش آمدید بزرگوار
به لطف خوانده اید
این قلم هم از محبت شما به وجد آمده است
ناب بودن اندیشه های خود شماست که اندیشه هایی را ناب می بیند
به قول معروف ( از کوزه همان برون تراود که در اوست )

ممنونم از اینهمه لطف
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

این نهایت لطف شما را می رساند
امیدوارم ارزش سیو کردن را داشته باشد
برای همین بود که در ابتدای نیمایی گفتم که :
( مانده تا هر کلمه , کاوه شود )

هر قلم , به آهستگی و پیوستگی ورز می خورد
و این قلم هنوز مسیر طولانی ای در پیش رو دارد

و محبت شماست که این قلم را به ادامه دادن مسیر امیدوار می کند

یک دنیا سپاس

درود بر جناب صادقی نازنین
خیلی خوش آمدید
از بابت تاخیر شرمنده
مشغله های کاری فرصت کمی در اختیارم می گذارد , و به ناچار حضور همیشگی در سلیت های ادبی ندارم . دوران , دوران دویدن است , نان می دود و ما هم به دنبالش می دویم .

سبز کرن صفحه , ریشه در قلب مهربان شما نازنین دارد .
مگر می شود سپاسگزار چنین قلبی نبود .

به لطف خوانده اید دوست من
شرمنده می فرمایید بزرگوار

متاسفانه ما در ایرانمان با اینکه اندیشه های فلسفی زیاد داشته ایم ولی فیلسوف کم داشته ایم.

فلسفه ی ما ایرانیان همواره در درون شعرمان جاری بوده . و چون در درون شعرمان بیان شده , کمتر نگاه تامل برانگیز را به خودش معطوف کرده . وگرنه خیلی از شاعران ما , اندیشه های فلسفی را قرن ها , قبل از اینکه فیلسوفان غربی آنها را به زبان بیاودند در شعرشان بیان کرده بودند .

در حوزه ی علوم انسانی که شامل فلسفه و ادبیات و به طبع آن شعر هم می شود , اولویت علوم انسانی ما ( شعر و ادبیات ) بوده , و اگر بخواهیم ایران را با آلمان مقایسه کنیم در آلمان اولویت را به فلسفه داده اند , برای همین بیشترین فیلسوفان برخاسته از آن سرزمین هستند .

آنچه جامعه را به سمت جلو هُل میدهد ( تفکرات راهگشای فلسفی ست که متناسب با شرایط جامعه در موقعیت های زمانی و مکانی اش ارائه می شود ) هست . و غفلت از آن باعث رکود و درجازدن می شود . و آنچه باعث به حاشیه راندن فلسفه در یک جامعه می شود بیشتر متاثر از مبلغان مذهبی هست که دارای ثبات در تئوری هستند . و این در حالی ست که انسان یک موجود متغیر هست و انسانها هستند که جامعه را می سازند . و برای چنین جامعه ای نمی شود تئوری های ثابت ارائه داد .
همگام با پوست اندازی جامعه , تفکرات فلسفی هم همگام با آن باید پوست بیندازند .
چون طبع ما ایرانیان با شعر گره خورده است . چاره ای نیست که همچنان مثل نیاکانمان تفکرات فلسفی مان را در موضوعات مختلف , در شعر بیان کنیم .
هر کدام از ما شاعران در درونمان یک فیلسوف داریم , , یک روانشناس داریم , یک جامعه شناس داریم و...

اینکه شاعر تریبون شعر اش را در اختیار کدام یک بگذارد به تمایل درونی او بستگی دارد .
قصد ورود به این مسائل را نداشتم ( حرف از دل حرف بیرون می آید )

در مورد فُرم پرسیده بودید .
شعر بالا در فرم ( =قالب )نیمایی و بر پایه ی عروض نیمایی سُروده شده است .
نیمایی , شعری ست که دارای سیالیت فُرمی و سیالیت عروضی ست .
نیمایی با اینکه فرزند خلف شعر کلاسیک است , علاوه بر داشتن آن پتانسیل هایی که پدرش کلاسیک داشته , دارای پتانسیل هایی ست که در انحصار خودش هست .

مثل تفاوت نسل ها
مثلا مقایسه کنید دهه هشتادی و نودی ها را با دهه پنجاهی ها و دهه شصتی ها

هم دارای میراثی از پدرانشان هستند و هم دارای پتانسیل هایی هستند که پدرانشان فاقد آن بوده اند .

در شعر کلاسیک , واحد سُرایش (مصراع) هست , که هر دو مصراع یک واحد سرایش بزرگتر بنام ( بیت ) را می سازند .
در شعر کلاسیک , تنوع مصراع نداریم .
تنوع بیت هم نداریم .

ولی در شعر نیمایی
با اینکه واحد سرایش ( مصراع ) هست , ولی تنوع مصراع داریم . که هر مصراع وظیفه ای تعریف شده در ساختمان فرمی بند دارد .
و چون تنوع مصراع داریم , همین تنوع مصراع باعث شکل گیری تنوع در بندها شده است .

یعنی چه ؟
یعنی اینکه تمام قابلیت های شعر کلاسیک , بخشی از قابلیت های شعر نیمایی را تشکیل می دهد .

یعنی اینکه , شعر نیمایی هم بر پایه ی ( بیت ) هست و هم بر پایه ی ( بند )
و چرا این اتفاق می افتد ؟
پاسخ اش را باید در عروض نیمایی جستجو کرد .
عروض نیمایی ( همانطور که نیمایوشیج فرموده اند ) دارای پهنای باندی بسیار بزرگتر از عروض کلاسیک است .

در عروض نیمایی , مصراع های ما ( سوای اینکه چه نوع مصراعی هستند ) دارای سه رویکرد عروضی در قبال ((وزن مبنا)) می باشند .

1- یا مصراع های ما افاعیل کمتری نسبت به وزن مبنا دارند
2- یا مصراع های ما افاعیل بیشتری از وزن مبنا دارند
3- یا مصراع های ما دارای افاعیلی مطابق با وزن مبنا دارند .

به شماره 3 دقت کنید .
شماره 3 همان کاری هست که در شعر کلاسیک انجام میدهیم . و این میراثی ست که از کلاسیک به فرزندش نیمایی رسیده .

متاسفانه این بخش از توانایی فرمی و عروضی نیمایی شدیدا مورد غفلت مجامع دانشگاهی قرار گرفته . هنوز در دانشگاه های ما , قدمی رو به جلو در فرمشناسی نیمایی برداشته نشده است . و تعریفی که از شعر نیمایی ارائه میدهند همان تعریف سطحی ست که سالهاست دارند بصورت کپی پیست در مقالات منتشر شده خود به جامعه ی ادبی تزریق می کنند .

باز هم قصد ورود به این مباحث را نداشتم ( حرف از دل حرف بیرون می آید )

در مورد پیشنهادتان , بله می شود . و این پتانسیل عروضی نیمایی ست که می توان افاعیل مصراع ها را کم یا زیاد کرد . منتها در آن بخش از شعر بصورت مدیریت شده بندهایی را با افاعیل کمتر در مصراع ها به خدمت گرفتنم تا در جایگیری بین بندهایی که دارای افاعیل بیشتر در مصراع ها هستند , ایجاد نوسان عروضی بکنم تا خواننده در حین خوانش احساس خستگی نکند .
تجربه به من آموخته است که جاده های صاف و یکدست و طولانی مثل بخش های عمده ی جاده اصفهان به سمت قم , کسل کننده و خواب آور است .
ولی
جاده های پر پیچ و خم که زاویه دید را مرتب تغییر میدهند . انسان را هشیارتر نگه میدارند.

از همین پتانسیل در مدیریت بندها و ترتیب جای گیری شان استفاده می کنم . تا خواننده با حفظ هشیاری اش متن را بخواند
و تنها عاملی که باعث شده این رویه را ادامه بدهم و در صورت توان به تکامل برسانم , نظرات دلگرم کننده ای است که میگویند طولانی بودن شعر , را احساس نکردیم و از خواندنش خسته نشدیم .
میخواهم بگویم که ما شاعران می توانیم خیلی چیزها را در پرداخت شعر از طبیعت الهام بگیریم .

و در آخر
از بابت نظر لطف تان
و امیدی که تزریق می کنید
صمیمانه از شما بزرگوار
سپاسگزارم

و نکته ی آخر اینکه
سر فرصت به تمامی کامنت ها پاسخ خواهم داد و برای عرض ادب خدمت دوستان خواهم رسید . الان ساعت 3 نصف شب است و فردا باید بروم سر کار
از این بابت از همه ی دوستان عذر میخواهم

درود. ممنون از حسن نظر شما و توضیحات سازندهٔ شما. آن قسمت که درباره غفلت از پتانسیل عروض نیمایی گفتید دغدغه من نیز هست. متاسفانه نقد ادبی ما در زمینه موسیقی شعر خیلی ضعیف و موریانه خورده است.

درود بر استاد شهرو گرامی

درود بر مهربانو طالب زاده گران ارج
دیرآشنای شعر و ادب
خیلی خوش آمدید بزرگوار
نظر لطف شما همیشه قوت قلم بوده
ممنونم که به لطف می نوازید
و به مهر , نور امید می تابانید
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر مهربانو کاسیانی گرانقدر
خیلی خوش آمدید مهربانو
به لطف خوانده اید
ممنونم از محبت و لطفی که به این قلم دارید
اگر خسته کننده نبود
بدون شک مدیون ذهنیت هشیار خود شماست
سر فرصت برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر دانیال نازنین
غیر محسوس همیشه شما را دنبال کرده ام
نکته بینی های خاصی در سروده های شماست که قابل توجه ست
ممنونم که به لطف می نوازید
البته هنوز تا رسیدن به آن پتانسیل بالفعل شده ای که یک قلم باید داشته باشد مسیر طولانی ای در پیش رو داریم .
برای همین در ابتدای نیمایی گفتم:
( مانده تا هر کلمه , کاوه شود )
به هر حال باید به آهستگی و پیوستگی قدم برداشت و قلم رقصاند تا کلمات کال , رسیده و آبدار بشوند تا بتوانند تریبون درستی برای بیان تفکرات و احساسات و عواطف ما باشند .

سهراب سپهری , از صدای پای آب به بعد , ورود به شعر نیمایی می کند . و به شاگردان غیرمستقیم نیما می پیوندد . قبل از آن تحت تاثیر قلم هوشنگ ایرانی بود .

سهراب , یکی از ستون های شعر نیمایی ست . و چون داتا هنرمند بود , خوب میدانست که از چه زاویه هایی باید به خود و محیط و جهان نگاه کند .

از هر کدام از شاعران نسل اول و دوم نیمایی می توان درس گرفت و توانی به توانایی قلم افزود .
فرقی نمی کند سهراب باشد یا اخوان یا فریدون مشیری یا خود نیمایوشیج
پتانسیل ها را باید کشف کرد و به خدمت گرفت

هر شاعری پتانسیل قلم اش , متاثر از کشف و به خدمت گرفتن پتانسیل های جاری در قلمِ شاعران پیش از خودش می باشد .

پتانسیل قلم نظامی گنجوی حاصل بخدمت گرفتن پتانسیل های کشف شده ی او از قلم شاعران قبل از خودش بخصوص فردوسی و فخرالدین اسعد گرگانی ست .

حافظ هم متاثر از بسیاری از شاعران قبل از خودش و یا معاصر با خودش بوده

مهم کشف توانایی هایی هست که یک قلم باید داشته باشد .
کشف پتانسیل های سبک خراسانی و عراقی و هندی ست .
و سنجاق کردن آنها به توصیه های نیما در شعر نو است .

خیلی از شاعران , از رودکی بگیر تا نیما , بر روی قلم بنده تاثیر گذاشته اند . و این روال طبیعی هر قلمی هست که باید آن را طی بکند . تا تریبون شاعرش باشد .

ممنونم از حضور ارزشمندت
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر جناب رضایی نازنین
خیلی خوش آمدید بزرگوار
به لطف خوانده اید
شرمنده می فرمایید
این ذهنیت هوشیار و معناگرای خود شماست که چنین احساسی را در خوانش این نیمایی به شما داده است . چرا که قُدما گفته اند ( آب می گردد و جوی خودش را پیدا می کند )

ممنونم از محبت و حضور ارزشمندت
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر مهربانو سعیدی گران ارج
خیلی خوش آمدید
به لطف خوانده اید بزرگوار
آنچه نیروی محرکه ی یک قلم است . بدون هیچ تردیدی , لطفی ست که دیگران نثار آن قلم می کنند . این قلم , با همه ی کاستی هایش , از صمیم قلب از شما سپاسگزار است .

ممنونم از محبت و بزرگواری تان
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر مهربانو صدری گران ارج
خیلی خوش آمدید
در اصل , لطف خدا شامل این قلم شد که به واسطه ی حضور پر از مهر و امید بخش تان , امید دریافت کند و به مسیرش امیدوار باشد
ممنونم از محبت و بزرگمنشی تان
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر محمدرضای نازنین
خیلی خوش آمدید بزرگوار
به لطف خوانده اید
و به مهر , امید تابانده اید

ممنونم از حضور ارزشمند و امید بخشتان

برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر هواجان نازنیم
خیلی خوش آمدید گرانقدر

ممنونم از حضور ارزشمند و نگاه پر از مهرتان

اندیشه و احساس زیبای خود شماست که این اندیشه و این احساس را زیبا دیده است

ممنونم بزرگوار
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر ساسان نازنین
خیلی خوش آمدید

زیبایی در قلب و نگاه پر از مهر شماست که زیبا درک می کند و زیبا می بیند

ممنونم که به این قلم امید می بخشید
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر جناب عظیمی نازنین
خیلی خوش آمدید
به لطف خوانده اید

عالی خود شما هستید که به مهر سری به این کلبه زده اید
و چه لذتی بالاتر از حضور ارزشمند و امیدبخش شما در این کلبه

ممنونم بزرگوار
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر جناب میرزادوست نازنین
خیلی خوش آمدید بزرگوار
به لطف خوانده اید مهربان
مهر حضورتان برایم ارزشمند
و
امیدی که می بخشید برایم چراغ راه است .

و چه لذتی بالاتر از اینکه قلمی , پُشتش به محبتی گرم و در دستش چراغ امیدی روشن باشد

ممنونم گرانقدر
برای عرض ادب خدمت خواهم رسید

درود بر جناب مهدی پور نازنین
شاعری با دانش و با مرام از تبریز همیشه سرافراز
تبریز را دوست دارم
چون اندیشمندان و میهن پرستان نام آوری را پروده و همچنان می پروراند
خیلی خوش آمدید بزرگوار
از بابت تاخیر شرمنده ام , بگذارید به حساب مشغله ها کاری و ذهنی , که به عادت روتین اکثریت ما ایرانیان تبدیل شده .
شما لطف دارید دوست من
به لطف خوانده اید مهربان
سپاسگزار حضور ارزشمندتان هستم