ناخواسته مهمان

ماییم که زندانیِ خاکیم و اسیریم
طفلیم و جوانیم و میان ساله و پیریم

یك عدّه پَیِ لقمه‌ی نانیم گرسنه
تعدادِ قلیلی که غنی گشته و سیریم

بسیار و فراوان که شده گوش به فرمان
جمعی دگر از ما که بر آن خلق، مدیریم

خوشبخت چنانیم به گلگشتِ گلستان
بدبخت چنینیم که در متنِ کویریم

هر چند که مغرورتر از ذاتِ بشر نیست
باید بپذیریم که آسیب پذیریم

هرچند که ناخواسته مهمانِ جهانیم
امّا همگی در دلِ یك راه و مسیریم

یك عمر چو دیوانه‌ی عاشق شده امّا
بایست که در حسرتِ دلخواه بمیریم