سه شنبه ۴ دی
اشعار دفتر شعرِ مجموعه شعر "خیابان آذر" شاعر حسن پوررضایی
|
|
آنچه کاتب از سیاهی با سیاهی مینوشت
داستانِ تلخیِ ما بود و بخت و سرنوشت
بی تو چندان نیستم خشنود از
|
|
|
|
|
گذشت آن شور و شوقِ نوجوانی
همه، در هیچ و پوچ و بی نشانی
به سختی طی شد آن ایّام و هرگز
...
|
|
|
|
|
ماییم که زندانیِ خاکیم و اسیریم
طفلیم و جوانیم و میان ساله و پیریم
یك عدّه پَیِ لقمهی نانیم گرسنه
|
|
|
|
|
یادش بخیر، خانهی مادربزرگِ ما
با آن حیاطِ آجری و آن همه صفا
تفریح و شور و عشق و هوا، موجِ زندگی
|
|
|
|
|
عشق، چون آمد، سر و سامان گرفتم
چون درختی خشك بودم، جان گرفتم
از غمت، ای آسمانِ بیقراری
...
|
|
|
|
|
مثلِ یك ویرانه، خاموشان گرفتم
دامنِ شهرِ فراموشان گرفتم
ای که مانندِ هوا بودی برایم
...
|
|
|
|
|
یکسال گذشت و همه دلتنگِ تو بودم
چون شیشه، فرو ریخته از سنگِ تو بودم
ای دوست اگر خوبم اگر بد، چه تو
|
|
|
|
|
مرا بردی به سوی باد و توفان
به دشتِ لحظههای تلخِ بحران
شدم زخمی به تیغِ نامرادی
...
|
|
|
|
|
ای شناگر در دلِ دریاییام
آتشِ پُر شعلهی یلداییام
باز گرد ای موجِ بازیگوشِ من
...
|
|
|
|
|
به گوشم رسیده شعارِ رقیب
سخنهای بیاعتبارِ رقیب
نبخشد گُلی را به دامانِ دشت
...
|
|
|