بی مقصدم

راهی شدم اینبار ، کجا ؟ هیچ ندانم
بی مقصد و بی همسفر و بی چمدانم

از بس که به سینه زده خود را شب وهرشب
آشفتهٔ توست این دل سرکش به گمانم

زد تکیه به دیوار دلت ، همسفرم باش
گاهی نظری کن به من از خویش نرانم

مانندِ اسیری که ابد خورده به حکمم؛
در پای تو قربانی ام و کهنه نشانم 

چون تیر خلاص از وسط این همه آشوب
بر ماشه اشاره کن به یک سو بچکانم

شاهد به نفس های بریده شدم عمری
بی نشانه در چله ی بی مرزِ کمانم 

دریای منی جزر و مَدت دست دلم شد
با موجِ قرارت ،  به تمنا بکشانم

بی خانه و بی سایه ام از بختْ سیاهی
دور از تو و آغوش و تنت نیست امانم

آرامش محضی و طبیب دل بیمار !
بی روی و هوای تو ببین در خفقانم

پایانِ غم و غربت من معجزه ام باش
از این همه دلتنگی و دوری برهانم

دیگر نکنم شکوِه ز تقدیر شکسته ؛
یا اینکه چه آمد به سرِ قلبِ جوانم

بی خوابم از آن اختر تابنده ی رویت
یک پلک به خوابِ خوشِ رفتن برسانم

تا حال جز آرامش دل هیچ نگفتم
حرفی به غلط هم نبَرم روی زبانم

تا رسیدنم به خود تمامم شده تاراج
با زلال رودت پس از این در جریانم 

در خشک و ترم عطر من آن بوده که باید
من "پونه" ی  بی شبیه و بی ریا عیانم

 

 

افسانه_احمدی_پونه