موسی عمران

یارب به هر سبب بردم هستی کوی تو 
هرچه دل ارایی کند ره به گیسوی تو
ندانم چیست راز این معما همه زیبا
زود رود انکه مشتاق و  شیفته ی تو 
 وضوی به زلال تو روشن کند عاشق 
 خدمت کند بی منت وزهمه هستی تو
خیال تو صنم قدرت وادی عشق هنر
شعور به رقص ادب ز رمز پرده ی تو 
رخ بنما نکن نقاب چهره مهتاب به ابر
عشق جوانی برد دل به پیرانه ی تو
هلال روی مه مدار ز حلقه  دریق 
دل شدگانیم حلقه به حلقه ی تو
 دل به دریات زدم وز طربت تر برم  
خیس ترم از همه وز لب دریای تو
هرچه بکری روم باکره بکران توای
 گفتم اینجاست به دل سرمدبکری تو 
دیدم درختی پرگل اتشی اندرافروخت   
به رقص شعله  دیدم گل زد بازوی تو 
چنان ان نازنین سینه گداخت زگیسو
که عرش رود دود دل وز هنر موی  تو 
عنبری اورد یقین شانه به زلفش کشید
ز چشم دریک نگاه تقدیر بوسه ی تو 
نازدانه ی خرابات  لباس اطلس بتن
 دست ریسمان رسید سخاوت هوی تو 
رخش به خاک گوهر بیرق ایران بسر
نشان ملک برین این همه جمله ی تو 
دل می برد ز پیران  سیاوش نو مکام 
شعور هستی ببین عمران موسی تو 
هرگلی برعطر رسید از باغ ما چیده شد
 شاه نگین پوش ما  در بگرانی  تو
 در بدخشان گران شهن او پهلوان
صدایی می کشاندش بیا که جوهری تو