رگبار

 

وقتی تکه‌های استخوان
در خون‌وُ عطرِ سرب
خنیاگر نفس بود‌وُ ضربان
صدای تنفس تو در شقیقه
ستاره‌ی سوخته
از ماهِ بر چلیپا را
به تراویدن دوباره‌ی آفتاب
نوید می‌بخشید،
تا طلوع بامداد‌وُ انعکاس نور
بر نازکترین شکوفه‌ی شقایق
دمی دیگر بمان

با این همه درد
هنوز هم تنها مرهم
دهان توست
که رطوبت باران‌وُ طعم هور می‌دهد
چنان که کلمات
آغشته به ترنم رهایی
طعنه به باد می‌زند‌‌وُ
تازیانه بر ظلمت پبش از سحر
و لبانت گستره‌ای گرما بخش
در سوز بی‌امانِ مستور از خورشید

دیگر بار از ناپیدا می‌گذرم
آن‌سوی سپیدای مه
تو آب را به اعجاز دستانت
بر قامت تشنه‌ام می‌چشانی
همچو گیاهی که در فهم شبنم
ریشه از خاک رهانیده
و اندام به شعور سکوت بخشایید
یله در هوا
ادراک هوش
به  پراکندگی رگبار سپرده‌ام

#عارف_اخوان