زیر باران

با تو بودم زیر باران دست تو در دست من ،
مست بودم از نگاهت،
  خنده ها یت شعر خافظ بود و من از گوشه ی لبها مکرر فال خود را میگرفتم
 حال خود را  از کمی آنسو تر از ابر بهاری از  ثریا ،زهره و حافظ شنیدم،
آبشار موی تو آب حیات و من همان خضرم که نوشیدم از آن، 
عمر را افزون کند زلف نگونساری که رنگش آتش است
گم شدم در حلقه ی موج چلیپا گونه ات
گونه هایت ، گونه هایت سیب سرخی گشته بودند از نسیم 
لیک من هم عاشقی بودم ولی با روی زرد
لحظه های خیس و بارانی چه زیبا میگذشت 
با سر انگشت خود رنگین کمانی را نشانم دادی و رو بر نگرداندم زتو،
پشت بر خورشید باید میشدم من ،تا ببینم آن کمان هفت رنگ و مملو از نیرنگ را
نک ولی اینجا منم من ،رو به خورشیدم هنوز
من کجا کی رو بگردانم زتو 
آفتاب مهربانی ها تویی من ننگرم نیرنگ را صد رنگ را