نگار من

نگار من برای من دگر لاله نمی چبند 
و من در خواب یودم 
سخنها ی خوشش را دگر با ره نمی گوید 
من بی تاب  بودم
به همراه دلم بود   شمع محفل بود 
چرا تنها رود او مگر من خار بودم
سخنهایی شنیدم گفته ی او و من غم خواربودم
همان روز تحمل را گرفت  از من دوری 
که نخل و سایه ام رفت و من غم در خواب بودم
پریشانم سراغ از من نمی گیرد 
طبیب درد من بود او  
و من  سیر آب بودم
شب چراغ خانه ام بود 
و من شمع نیم سوز روی تاقچه
کنار شمعدانی قطره ای اشک شمع جامانده از او
ومن درنگاه چاه ز نخدان به گریه بی تاب بودم
به این رفتن که کرده بود خرابم
به طوفانی که پیچید  بنیادم 
هنوز در گیر بودم
به ان نرمی لطفی گونه هایش
در ان  زلف سیه زنجیر بودم
 سبد چین نگاهش عطر اگین بود چون گل
به تما شای نگاهش سیر بودم
به ان مشکینه زلف بر  روی شانه 
و به چشمان اهو نه گانش  گیر بودم
به ان قد بلنده شمشاد گانش
به دستان هنر اغشته از گل پیر بودم
که ان اهو  غزال بود در چمن زار 
به خاک پای او من شیر بودم
همان روزی که پرستوی دلم پرواز غم زد 
جدای جان من از کوچ او اواز دم زد 
به یاد او تمام عشق و ایمانم بریزم
نبودش خانه خواموش و من کور بودم
دل اویزم کجا شد مهر اویز قشنگت
که در دل اتشی بر پا ومن دود بودم
نگار نازنینم چون نبودی ما نخندیم
از ان درد گران هنوز بیدار بودم
هنوز چون نرگسان در شیشه ای تو 
از دلاویز  گلت مستور بودم
گل مهتابی ام شاخه از من شکست باد 
گر چه زنده هستم ولی شمع بام  بودم