نفس

بارالاها مددی عالوده نشویم نفس خویش 
بارخدایا ثمری ده تا نشو م حبس خویش
چو اسوه نبودیم  نکند عالوده بگردیم
بازخدا یا نظرت برنگردان لمس خویش 
ندانسته به سیم زر دنیا شدیم مبتلا
قرق دنیا شده ایم نشناسیم ترس خویش
که خود شا ه بوده ایم باده درجام خویش 
زدافساربه گردن ز قلت دربس خویش 
در این ره  زدایم  بردل دریای جهان فوض
همه در چرخه گیتی ره بر بنبس خویش
ملکا رحم نما به  افتاده گی  نجات ما
گرفتارشده ایم ز بد مردمی یس خویش  
 سیلی ز بنده خورده  بنده ی درد مند تو 
 فضل رحمان بلند که توای رس خویش
زور گو یان را بنشان بر سر جا گیر نما
تا زرخت طلبم  نجات ز حبس خویش
نه هر طوفه ای لایق پرسش  بیش  
بگرو برده اند عقل  به وسواس خویش
 عقل دین به تاراج سربه توان دلشان
اگر امروزبه دامم  نکشم ابلیس خویش  
 وای که فردا کندم کام  ملامت به بیش
بروی درویش پیشه به دنبال تاس خویش
که بی هوده بود بی ثمرو مرام دل ریش
افتاده ایم چو روبه  ته خورد کاس خویش
تو شیرباش تا نخوری در دام گرگ هوام 
به پیامی گوش ز عقل درقفس خویش
که خود سلطان عقلی نه در دام کیش
برو تا خود شوی درخرد رس  خویش