قاصد طور

تو خالقی زمین بر عدل سا ختی
در شش جهت وادی بر انگیختی
دایره ای به نام گیتی ولیل نهار 
از خاک انسان به  زینت  اراستی
 مژده ی انسان خنده کنان داده ای
   قفسی به خور جان ساختی
 ناجی گنبد نور هم قاصد طور 
در این دایره صد  تار نواختی
عشقی هزاره در این دایره جمع
نداند حاجت به چه اندوختی
نیاموخت دانش جنگید و نفهمید 
 گم رهی که بشر بر خود  اندوختی
گفت فرشته نافرمانی کند بشر
باز گفت دنیا درخورد بشر خواستی
 عجب عجیب این بشر ندانست
ظلم بشر بر بشری کاستی   
سیلی رقص کنان کوی عشق
 مهمانی سر بازی در سر انداختی
 یکی در وادی  فتنه کند خیرات 
ترک کردار نکند تخم شرور ریختی
 جان ضعیفان گرو فتنه امالشان 
 پکر انسان به انسان موا خواستی 
در خاک زمین گیا ه نروید به ظلم      
 شیوه خوکان هرچه توان  تاختی
راز طوبی همه زم زمه دل  بود 
کس ندانست به چه رنج ساختی