کودکی های من خداحافظ

کودکی هایِ آرزو مرده

خواب هایِ خوشت نشد تعبیر
زیرِ بختک هنوز می لولم
با همان ضجه هایِ بی تاثیر
مثلِ دیوانه هایِ زنجیری
با خودم حرف می زنم هر روز
در خیابان نشان به هم دادند
عابران بازهم مرا دیروز
پُک به سیگار می زنم دائم
از همان یک نخی که دزدیدی
تا لبِ مرز رفته بودم تو...
خوابِ آینده رو نمی دیدی
خواستم سرکنم کمی باتو
زندگی خُب مگر امان می داد
هر چه از صفر هم شروع کردم
روحِ من بیشتر زیان می داد
خواستم سربه راه باشم تا
بگذرد روزگارِ من کم کم
لااقل بعد از اینکه عمرم سوخت
نام خوبی بماند از من هم
می گذارد مگر که آبی خوش
از لبِ خشکِ من فرود آید
آنچه تقدیر می نویسد را
ریز ریزش هرآنچه بود آید
کودکی هایِ من خداحافظ...
تا زمان فرصتی دوباره دهد
گرچه شاید که آخرین بار است
اجل این لحظه را اجاره دهد

محسن ابراهیمی اصل