جانشیفته

امشب چه خاموشم!، پر از غوغای خویشم
جان شیفته، لب تشنه، در صحرای خویشم

هرچند حوا شانه های عشق میخواست
حیران تصویر قلندرسای خویشم

گستاخ تر،بی باک تر، بهر تماشا
خلقم نموی و منم زیبای خویشم

یاهوزنان، کوهی میان آتشم، آااه
غرقم درون بادها ،دریای خویشم

از فیض مستی جز شراب آباد دادی؟!
در وادی دلدادگی رسوای خویشم

دور و درازم،سخت و دشوارم ولی باز
نرمای عطرم، خواهش فردای خویشم

صیادهای بیشماری خلق کردی
محو تجلی های جان افزای خویشم

در سینه آواز زمان،بر لب سمرها
در جست و جوی آخرین سودای خویشم..