بختک گوژپشت

بختک گوژپشت
ساعتِ آخرالزمان به دست
سَرَک به جسم تب دار
می کِشد
و باغ آرزوی من
در حسرت بارشی
خزان زودرس نشان
زنده گداخته می شود
شب سیاه چله ام
در انتظار صبح بعد
مُریدِ شب تابِ نیم سوز
سیاه چاله می شود
اعدامی بی نشان
مهمان وعده ی 
واپسین شام می شود
کلافه ام
شاعر وهمگین
با ورقی خط خطی
هرزنویس می شود
به تنهاییم پرسه نزن
سنگ، کاغذ و قیچی
بازی ناتمام می شود

 

پی نوشت: تو چند روز گذشته خیلی ترانه تمام ناتمام من شهریار قنبری در ذهنم بود و وقتی نوشته خودم رو چند بار خوندم این ظن رو پیدا کردم که کپی یا تقلید نوشته ایشان باشد و در واقع نمی دونم این اتفاق رخ داده یا خیر