افسون زمان

در فکر  حجابیم ولی غرقِ گناهیم
در کاخ نشینیم و نگوییم که شاهیم
سوگند به تمثالِ شهیدانِ بهشتی
در لشکرِ ابلیس چو سردارِ سپاهیم
 در دکه ی تزویر به صد حقه نشستیم
 ‏در مزرعه ی رنگ و ریا هرزه گیاهیم
 ‏گویند که هستیم برادر به دروغین
 ‏کنعان شده اینجا و چو یوسف ته چاهیم
داغ است در اینجا خر و گفتند کباب است
 هر چند نخوردیم ، بر این قصّه گواهیم
 ‏ما کوخ نشینیم و به سیلابِ حوادث
 بر کاخ نشینان ِوطن  پشت و پناهیم
 ‏بیماریِ ما را   نکند بیمه حمایت
 ‏با نسخه ی در دست به بازارِ سیاهیم
 ( دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید)
بر درد دوایی نبود رو به تباهیم
ما  سیب نخوردیم و نچیدیم ز  گندم
یک خوشه ولی وارثِ یک حسرت و آهیم
 سوگند به آن خوشه که از خاک برآید
در خرمنِ هستی سبک و خوار چو کاهیم
 ‏از دامنِ مادر به لبِ گور رسیدیم
یک لحظه نیاسوده و لب ‏تشنه ی جاهیم
از کار گریزان شده بر تخت به خوابیم
 ‏ما رنج نبردیم ولی  فکر ِرفاهیم
افسون زمان بین که چه  کور و کرمان کرد
عقل از سرمان رفته و در بند ِ کلاهیم