راس هرم

درودتان استاد استکی گرانقدر

گرمی محبت حضورتان را بی‌کران سپاس گویم
سالامت باشید و سبز


مرا
می‌ترسد از عشق
چه سازی ست ساز دل
بیراهه‌ی دلم
را شبی نمی‌پوشد
چه بیزارم از این خامه‌ی حلم
مرا نمی‌سازد،
ترس !
گر درونش نروی نمی‌فهمد
عشق
خدایی ست
قلبش می‌سوزد
آروین

درود استاد بانوی ارجمند
زیبا حضور و نگاه ارزشمند تان است
سبز باشید

سرم درد می‌کند از بی‌خیالی
چه کسی مرا می‌شناسد

درود استاد فخوری عزیز

ارزشمند حضورتان را سپاسگزارم
تندرست باشید



در سینه‌ام دهانی ست که
چشمم را می‌سو اند

درودتان استاد انصاری گرانمهر و گرامی

لطف نگاهتان را بی‌پایان سپاس دارم
لب دل تان خندان


تیر نگاهم داغ است
و دلم آتش
چه کسی درد را
می‌‌فهمم
لقمه را
می‌نوشد چه کسی
چشمه را آبی نیست
آتشم خاموش
گفتن مُرد
فاتحه را بر من چه کسی آیا خواهد خواند
از گورم این صدا آید : گفت
من چه کسی خواهم بود!
اروین

درود عرض ارادت بانو زند استاد ادیب

زیبا حضور تان برایم ارزشمند است و سپاس

ساز دلتان کوک حق


دلم را به دستی داده‌ام
در گوری قایمش کند
شایدروزی بیدار
و شرحی دیگر برایم نوحه کند
آروین

درود استاد رضایی عزیر
مدتی سعادت دیدارتان را نداشتیم
خوش امدید
سپاسگزارم از لطف حضور و گرمی دیدگان قلم محبت‌تان
دلتان به محبت حق پایدار



خدای اندیشه‌ام مرا نمی‌پرستد
حال و روزم
گرفتار؛
نوشته ام :
نوشته هایم را بسوزانند
باد شاید خاکسترشان را
پوشاند سفیدی مرمر قبرم
کسی که خاطرش
اندوه داشت
آروین

درود استاد حاجی پوری ارجمند
برایم ارزشمند است لذت خواندن و محبت حضورتان سپاس

پاینده باشید


مرا به لطفی که می‌کند
بی‌قرار
طراز من خطی ست مستقیم
راه می‌‌کشد سبک
محیط شکلم مربع
زاویه‌ها قائمه
دایره نمی‌خواهم تا در این دوَران بی‌ انتها زیارتی باشم به اسم انسان
مثلث نمی‌خواهم گر بر راسش قرار
اتفاقی باید منتظرم
من مستطیل می‌خواهم با طولی بی‌پایان
و قراری که پشت سرش،نگاهی نیست و محبت دیدگانش باران
آروین

من مستطیلی می‌خواهم با طولی آزاد
قراری که پشت سرش ، نگاهی نیست و مساحت محبت دیدگانش باران

درود استاد مدهوش گرانقدر

مهر سبز حضورتان را کمال تشکر دارم

سبزی دلتان همیشگی


صدا که می‌کشد
امتدادش کوه
انگار کسی صدایم می‌کند
دوست
من بمیرم یا تو
تو !
تو بیری یا من
من !
چه گذشتی
عشق چون آیا گذر انعکاس صدا در کوه‌ست ؟
اینجا قلب تمدن ست که نقش می‌بندد بر سینه‌ی سنگ
گر چه خطش میخی ست
اما واژگان نرم ست همچون موم
این دستور شاهنشاه است
واج واج
شیره‌ی جان کاتب ،عشق
منقوش،
نگاره و سنگ نوشته
تاریخ
هنوز خرده صدایش
انعکاس
می‌اید از کوه
آروین

درود جناب اکرمی دوست و استادم

قدمرنجه‌ی نگاهتان را سپاس
به مهر حق زنده باشید



آب دردهایم را می‌ریزم
بر مذاب آتشفشان وجدانم
سرد ،
نمی‌خیزد انسانم
وقتی به خواهشم گرم نمی‌سوزد
سخت ،
اینجا وادی جبروت است
عروج فلسفه خوناب است
عشق،
خانه‌اش طوفان است
بنویسم به نامی که بنامش ،
چه شوم ؟
آروین

درود جناب رضاپور استاد گرامی

لطف حضورتان را بی‌نهایت سپاس می‌گویم

کوک دلتان سازش شاد



سروش دلم که باز می‌کنم
سازش ناکوک
چه لبخندی لبم را خواهد خندید
مهرش وقتی که طبیعی نیست
هجوم ،
چه واژه‌ی حجیمی است
قنداق دلم آب
نسیم چرا که نوزد
خنک
گل بر بوته‌های گونه‌هایم
غروب
شبنم شب چشمانم
آشوب
پاسپان شب ! راستی
به من بگو
تا سحر چند مانده از پاسی ؟
آروین

درود بانو معادی گرامی ادیب هنرمند
قدردان زیبایی حضورتان هسستم

سبزی ایامتان همیشگی




سرم که بلند کردم اشک امانم نداد
ماه بود و شب
قصه پایانش چه خواهد
انگاه که تاریکی رفیقش نور است
رفیق، رفاقت چه فایده
آب که سرریز انگاه
هنرش زور است
قدرت ، چه هوای لطیفی
دست من اگر بود
آب را سربالایی می‌فرستادم
تا بفهمد که شکستن دل هیچ سنگی هنر نیست
زمانی که تو حاکم بلامنازع
رنگ میریزد
غصه اینجا پایانش نیست
به جانی که قصه می‌سوزد
سراب
مجالی نیست
مجاب
از اول هم تکرار
سر دراز دارد این تاب
ماه بود و شب و خواب
آروین

درود بانو سمیعی شاعر گرامی و گرانقدر

قدمرنجه‌ی نگاهتان را بی‌نهایت سپاس

سبز باشید و شاد





صدایم که می‌کند صدایش آهنین
کرور
کرور
نمناک می‌نویسد
به جان تو که ابرت غلیظ تر از غلظت استراتوس است
برمن اگر بباری
خنک‌ترین نسیمم را نثار تو می‌کنم
تو را چنان د ر آغوش
سرد
که هوای هیچ گرمایی به سرت نزند
و در دامنه‌ی کوهی
برف
تابستانت را مسدود خواهم کرد
و پاییزت را با بهاری سبز ،
عوض
و زمستانت را درقشلاقی گرم
اسکان
و بهارت را دست نخورده
مرا به پاکی عشق
چه می‌شود صدا ،
فریاد کن
فریاد
آروین

درود دوست گرامی ادیب گرانقدر جناب کاظمی نیک اندیش

نماهنگ نگاهتان را چه گویم جز سپاسی بی‌پایان
سبز بروید چنان که مثال شوید برای بهار



جنگ ست بین عقل و دل
عیبش فقط این است
که هرکه شکست ،
یا پیروز شود
من آسیب می‌بینم
شبیه کشوری
هر فرد که خیانت اگر
کشورم ضرر
غریو
خانه بر باد
مساز
دل بی عقل ،
چه سود
آروین

درود استاد فتحی گرانقدر

ممنون و سپاسگزار مهرافشانی حضورتان هستم
تن‌تان سلامت و ایام به کامتان خوش
مانا باشید



دلم نشست به پای نشستنش
حریم حرمتش ایمانم بود
احترام
چه واژه مقدسی
می‌خواهمت برای خاطری
بدورت گشتن ، زیارت است
چه زیباست این آخرین سنتی ،
باقی مانده
افسوس
الغوث
هوس
حریص
هوای حریم خراب
اقرا
بخوان
قل اعوذ برب الناس
من‌شرالوسواس الخناس
......
آروین

درود استادم
لطف فرمودید
ممنون و سپاس
زنده باشید به نوررحق


چه می‌توان گفت جز عشق
این واژه بود که
مرا کشت
عشق !

سپاس


دلی دید و دلم گفت
به باغ دل تو رنگ چه ریختند
گفتش گل سرخ
گفت که بهارت
گفتا تو بگو سبز
ولی سبز نه رنگ است
یک پوششی از رویش درد است
آروین

درود دوست و استادم
مهر حضورتان را سپاس

تابنده به مهر حق باشید



به عشق که رسید گفت
کجایی ، دنبالت بودم
سرش خم کرد و به زمین نگاه
گفت جوابم ندادی
باز نگاهش خاک
او نفهمید و باز سوالش تکرار
مشتی خاک بر داشت و در دستش ریخت
پرسید گل سرشت تو از چیست ؟
آروین

درود استاد آزادبخت عزیز
الطاف بی‌دریغ مهر نگاهتان را بی‌نهایت سپاس

زنده باشید به نور حق


دست که برویش می‌کشم
قد می‌کشد صحاب ضخامت اشکهای کویرش
وصف
کفیل آب‌های من کیست
چشمه‌زارهای من قطور است !
ثواب
چه شیب‌ زاده‌های صبوری
شر
شر
ریز
ریز
اسمان که همیشه آبی نیست
ناز دستت
چه آبدار بود
به خود آمدم
زمین که سبز شود
چه زود فراموش
یکی بود یکی نبود

آروین

درود و سپاس
استاد فتحی گرانمهرم



تو را میستایم ز ستایش‌گری
که ستایش جز حق ستایش نیست

درود ادیب فرزانه بانو خضری گرانمهر
خوش آمدید
شرمنده نگاه مهر و لطف حضورتان هستم
دلتان به نور حق تابان



مثلی هست که گوید اگه در قمصر من
گل سرخ ار که بریزد ز گلاب اثر من
اروین

درود استادم



هر که مرا آموخت حرفی
وظیفه بر من سنگین
چه باید بگویم جز استادم
نگویم هم
او خواهد
شود استادم