واخواهی

با آه ناخوانده می خوانمت
در پیچ و تاب باد و در اندام نحیف نور
گاه پیدا شدن بود و قابله سرخ موی 
درد می زایید و در پیاله تماشگرِ نجابت ناتمام آسمان بودم
ستاره در پوست شب از آرزو پوسید
از پس تاریکی که می گویند مهر می آید
ماه رفت و
قصه ی ناتمام ما از اشک باقی ماند 
دامن سحر بیداد

 

------------------------------

با سلام و عرض ادب خدمت اساتید مهربانم و فرهیختگان ارجمندم

به دلیل عدم فرصت مناسب نتوانستم برای پاسخگویی به پیام های شما بزرگواران حضور پیدا کنم به همین خاطر پنجره نظرات را بستم. با تشکر و امتنان فراوان