سپید شویی

از  حالم اگر پرسیده باشی
کلاغ می خواند
بر روزگارقناری 
سپید شویی گیسوانم
بی سانسور به دست باد پریشانست.
لبخند زده ام در قاب سیاه پنجره
هوایم 
حوای آزادی ست 
رو به بن بست خیابان 
که صدای آزادی می دود
برای روز خوش طرح عادت زندگی
مجال بیداری پنجره ها  و ساعت ها 
و درخت شاخه بریده ی توت همسایه
 که بعد از سال ها فهمیدم خودکشی کرده است خورشید می شوم 
صدای قلبم را نمی شنوم
اما  مهم نیست
روز و شب سرجایش است
و خواب چیز خوبی است
چه سکوت پر تلاطمی 
زیر اقیانوس
 شهر  حرف می زند
نمی فهم اکنون که کنارم هستی چه می گویی
لب خوانی را از پرنده ها یاد گرفتم 
و در جوابت بال می زنم می گویم 
همه چیز خوبست 
و تو پرواز می کنی روی دیوار خانه که خیابان از تو عبور می کند و پرهایت 
در فوت پنجره ها به هرسو  می‌پرند
 آزادی دستخوش سوال می شود
و بازجو عکس تو را ضمیمه ی دار 
به گواهی فوت الصاق می کند.

فیروزه سمیعی