شب ِ عسل

و چه زیباست راز و نیازی عارفانه با خالق.

شعری عارفانه از جناب شاهین زراعتی عزیز
خواندیم .
شعر خالصانه و مخلصانه و پر احساس بیان شده .
پس بنده (که) باشم تا در این بزم شیرینِ مخلوق با خالق سنگی انداخته باشم .

که مولانا فرموده .
( تو برای وصل کردن آمدی ااا یا برای فصل کردن آمدی ااا ما زبان را ننگریم و قال را ااا ما روان را بنگریم و حال را )

و جز شیرینی و عسل ندیدم .
و تنها به جهت همراهی با دوست و عزیزم جناب شاهین زراعتی مطلب را که به ذهنم می‌رسد عرض میکنم .

در شروع شعر

( من سراسر شورم )
من فاعل است و (م) شورم تاکیدی
که به نظرم خوش نشسته بود .

(سر به سر در تب و تاب شعرم)
در این قسمت ( سر به سر ) با معنی سراسر و یا
سرتاسر بیان شده
و جمله کاملا درست است سر به سر شدن مصدر لازم
حافظ فرموده ؛
ایام شباب است شراب اولیتر
با سبز خطان باده ناب اولیتر
عالم همه (سربه سر) رباطیست خراب
در جای خراب هم خراب اولیتر
ولی با این حال معتقد هستم اگر از ( سراپا )
استفاده می‌شد بهتر بود
که تضاد معنایی است به گمانم
(در تب و تاب شعرم ) که سوز و گداز عارفانه ای را از ابتدای شعر رقم می‌زند.
....

سرعت دیوانه وار عقربه ساعت و گذشت زمان
عاشقانه بودن این دیدار و یا این صحبت را با خالق رقم می‌زند
در قسمت بعدی اشاره به بخشش پروردگار شده و امید بخشش به جهت دعا های شبانه

خداوند در چند جای قرآن امید به اجابت دعای دعا کنندگان را داده است
.( رجوع شود به استجابت دعا در قرآن کریم )


در پایان عاشقانه صحبت کردن مخلوق برای خالق خود نقطه قوت شعر را رقم می‌زند

هر چه را می‌نگرم جان دارد .
همه را در طرب آورده و می‌خنداند
همه را در وسط آورده و میرقصاند .

همان طور که گفته شد راز و نیاز با خدا، باید از طرف خدا مورد قبول قرار گیرد و بس ...


با دعای خیر برای شما شاعر و عارف .

سلام و عرض ادب برادر عزیزم آقا شاهین زراعتی گرانقدر
مناجاتی ست زیبا و با احساس و دلنشین.

شاید فرصت مناسبی باشد تا قدری درباره وزن در قالب نیمایی، عرائضی تقدیم کنم.

در اشعار نیمایی، ابتدا باید وزن شعر کشف شده، سپس با توجه به اختیارات و قواعد، از آن بهره برد.
وزن شعر شما مبتنی بر رکن «فعلاتن» است.

و زمان می گذرد تندتر از عادت هر شب
ن ن - - ن ن - - ن ن - - ن ن - -
وَ زَ مان می گُ ذَ رَد تُند تَ رَز عا دَ تِ هَر شَب

در شعر نیمایی در هر سطر(لَخت) شاعر می تواند بخشی از یک رکن را بیاورد یا به تعداد دلخواه از تکرار ارکان بهره ببرد.

«امشب»
در این لخت شاعر بخشی از یک رکن را آورده است. یعنی ابتدا یک هجا از رکن اصلی کاسته است و «فعلاتن» را به «فَعَلن» تبدیل کرده است. سپس با تبدیل دوهجای کوتاه آغازین به یک هجای بلند، آن را به «فَع لَن» مبدّل نموده است.
لازم به ذکر است که اگر ایشان می خواست رکن اصلی را به صورت کامل بیاورد، باز هم مجوز داشت که «فعلاتن» را به «مفعولن» تبدیل کند. این اختیاری ست که در شعر نیمایی وجود دارد اما در شعر کلاسیک مجاز به چنین تبدیلی نیستیم. چون رکن «فعلاتن» که در ابتدای مصراع می آید، تنها می تواند به «فاعلاتن» تبدیل شود.

«من سراسر شورم»
- ن - - - -
مَن سَ را سَر شو رَم
فاعلاتن فع لن
رکن اول به درستی تبدیل به فاعلاتن شده است. رکن دوم هم مانند لخت اول شعر(امشب) است.(تبدیل فعلن به فع لن)

«سر به سر در تب و تاب شعرم»
- ن - - ن ن - - - -
فاعلاتن فعلاتن فع لن
...
«نسبیت» آسان شد!»
- - - - - -
نِس بِی یَت ءا سان شُد
مفعولن مفعولن
در اینجا دو کن «فعلاتن» به دو رکن «مفعولن» تبدیل شد. همانطور که گفته شد، اگرچه در اشعار کلاسیک مجاز به چنین تبدیلی نیستیم، اما در شعر نیمایی چنین مجوزی وجود دارد.
...
«یا منم تحفه ی اصرار قنوتت به سحرگه؟»
- ن - - ن ن - - ن ن - - ن ن - -
فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

مؤید باشید.