حادثه ای عاشقانه

یک اتفاق ساده، ولی یک تکانه بود
چیزی، نظیر تابشِ نوری شبانه بود
یک خندهٔ نجیب، که در عینِ سادگی
در لغزشم به دامنِ مهرش بهانه بود
آغاز فصلِ تازه ای، در بطنِ زندگی
تکوین حسّ تازه تری، از زمانه بود
موجی، که بر کرانهٔ ادراکِ من دوید
از جنسِ حسّ زلزله، در آشیانه بود
آمد، زمامِ دولتِ دل را، ز من گرفت
دادَش به آنکه ناز و ادایَش یگانه بود
تا آمدم ز خود بگریزم ز سر گذشت
آبی، که رو به سوی حیاتم روانه بود
گرچه نگشته فاش، مرا رمز آن هنوز
هرچه که بود، حادثه ای عاشقانه بود