رازِ کربلا

         وقتی پیام خون خدا، بر زمین رسید          
 آوازِ رنج و تشنگی از یاسمین رسید
    وقتی به ضربِ تیغ عدم، شهد زندگی      
 در کامِ پورِ فاطمه، چون انگبین رسید
       وقتی که قلبِ القمه از تاب و تب فتاد        
  بی دست و آب، زادۀ امّ البنین رسید.  
    وقتی که تیغِ سیه ترین ترجمانِ دین      
   تا بُن، به قلبِ مظهرِ حبل المتین رسید    
    وقتی رمق، ز جوهر ایمان زدوده شد    
   رونق به دخلِ صاحبِ دکّانِ دین رسید.   

انسان، به اوج ذلّت و پستی رسیده بود  
ایمان، به سطح نازل هستی رسیده بود 

 وقتی ریا، به کیسۀ دین دست می بَرَد    
 همپای خواب، آنچه درآن هست می بَرَد   
  وقتی سریر و ثروت و شمشیر را زمان    
   تا زیرِ دستِ زنگیِ بدمَست می برد 
  وقتی به جای آب، سراب عرضه می شود
 نان را، سپاهِ بی صفت و پست می برد
     وقتی که ترس، قافله را قبضه می کند      
  تا پیچِ تنگ و خاکیِ بُن بست می برد
     وقتی که امتی، همۀ عِرض خویش را    
  با قلبِ آنچه که در کتاب است می برد

باید حسین و زینب و اکبر، بپا شوند
در راه حفظِ جوهرِ قرآن، فدا شوند

     ارکانِ ظلم و دروغ را، واژگون کنند      
  قامت برای قصر شرافت، ستون کنند  
    الگوی عدل و غیرت و آزادگی شوند      
  طاهر، حریمِ دین خدا را به خون کنند    
        مشتاقِ خواب و قافلۀ آز را به شرم          
افکار را به اصل هدف، رهنمون کنند  
     خود را، چراغِ  راه هدایت دراین جهان      
جان را، رها ز جاذبۀ  دارِ دون کنند
جایی که دیو، درپی ابداعِ جنّت است    
    ره را، جدا ز مضحکۀ این جنون کنند      

این است، کلِّ فلسفه  و راز کربلا
معیار و راهِ  شاهِ  سرافرازِ  کربلا