آب را زنده کنید

اهل خوزستانم
جانمازم سجاده ایست ریسمانش کرخه و کارون و‌ هور
روی این سجاده نقشیست روان اما خشک
تَرَکی روی نگار روزگارش پیداست
دستی از ناکجا آباد رسید
آتشی، شعله بر این سجاده بر افکند و برفت 
سجاده از قدر و قضا می سوخت 
وچنان پا برجاست 
لحدش شد خاک سیاه اما هنوز 
جای پای نم خشکیده هورش پیداست
سوره ای می خوانم هم قد و قامت نی صبور
بامدادان رکعتی برخواست از نزدیکی بام غروب
و بیانداخت بذر امید
ذکر امواج خدا در خم این خاک گران 
میوه ای داد به باغ 
روزگاران همه خوش
ناگه از دور غباری آمد لنگری انداخت 
و‌حریم خم این خاک گران 
همچو آینه صاف و زلال ترکی بر خود دید
ناگه از تلخی طعم این خاک،
صدایی از نی برخواست؛
آب، این شاه حیات 
قیمتی داشت خدا آن را داد
آب را زنده کنید...
رکعتی می خوانم از آب روان 
بالبای آشفته بر قامت خوابیده راه 
خشک و کبود
و قنوتی از حسرت و داد 
و از حنجره ی سوخته ی تشنه لبان میگویم
آب را زنده کنید...
زخم سجاده این خاک کبود
طعم سبز بوی خدا را می داد و بر آن 
مهر سجود می رویید، 
زمزمه ی این مُهر ، جوشش خنده ی دردیست 
بر چهره افسار گسیخته کودک کرخه و کارون 
قطعه ای از آیه ی تسبیح به امیدی می خواند 
آب را زنده کنید...
آخر این کرخه و کارون بزرگ
مردمانی عاشق تر از شبنم روی گل سرخ

و شریف تر از رگبار ابر سفید 
نفسی دارند از جنس نخل سترگ 
به جماعت روی این سجاده سوخته وخشک و زمخت 
ایستاده ، نمازی از عشق و امید می خوانند
آب را زنده کنید...
آب را زنده کنید. 
(سیدمحمدحسن فقیه -بیان)