کعبه یِ دل

دیشب نوش دارویی ازخواب چشیدم
درکعبه بودم
نزدِنمازمهمان
نوایی مرافراخواندناله هامرا بدرقه میکردند
درمیانِ طواف
میجوشیدغم ازدرونم
وگویی موادِمذاب برقدمهایم بوسه میزند
بارهامرامیکشیدوراه رابرایم تیره وتارمیکرد
بارها برراه مکث میکردم ولبهایم به هم دوخته میشد
نداهانامم رافریادمیزدند
فریادی که رخت برتنم شد
وبرلبانم بوسه زد
باتمامِ قوتم خواندم خویشتن را
به دیدارم آمدودستی به سویم کشاند
نورهابدرقه میکردنددیدارمان را
درآن حالِ ناکام وتلخم
خودی رازیارت کردم
شاد
بسیارلبخندش مراتسکین بود
وآغوشش مرازندگی
دیشب بربالینِ شب اشک هاریختم

وخودِگُمشده ام راجُستم درتولدِ کعبه درمیانِ ملکوت