عشقم ( مثنوی 5 )

سلام عرشیا جان . عزیز دلبند. چون تو آمدی و قدم بر آستانه در کلبه ام گذاشتی، دستان زیبایت را بعنوان تشویق بر هم زدی، لال باید باشد تا ابد آن زبانی که باز نشود و به بهانه همدردی با تو برای بقیه هم یک خوشآمد گویی نداشته باشد. پس این خوشامد گویی و تشکر و سپاس همگانی باشد و بدون تبعیض.
عرشیا جان درست یادم نیست که بیست سی سال پیش بعنوان کارتون در تلویزیون دیده بودم یا جایی خوانده بودم فراموش کرده ام. فکر هم نمی کنم که تو هم چیزی در این مورد یادت باشد. شاید برعکس . بعد از این که من حرفم تمام شد ببینیم قصه ای را که من می خواهم برایت تعریف کنم تو خودت بهتر از من میدانی یا کارتونش را داری. چقدر خوب خواهد شد.
داستان از این قرار بود که خرسی گویا با چند تن از بچه های بازیگوش دوست و رفیق بود. روزی این بچه ها حرفی به خرس می زنند که دلش می شکند. خرس هم که می دانی مثل من خیلی تناسب دارد که زخم زبان بشنود و مورد تمسخر قرار بگیرد. متاسفانه این تجربه تلخ را من از دوران بچگی داشتم. آن هم برای چی. برای خصوصیاتی که امروزه روز جزو محسنات و امتیازات محسوب می شود. مانند بلندی قد یا شباهت به یک هنرپیشه. بگذریم.
خرس داستان ما خیلی دلش می شکند و پیش بچه ها می آید و به آن ها می گوید که چیزی مثل تبر بردارید و به سر من بکوبید. بچه ها این کار را نمی کنند. اما او اصرار می کند و بالاخره موفق می شود. بچه ها زخمی به سر او می زنند و خون از آن جاری می شود. در همین وضعیت خرس داستان ما، بچه ها را برای مدتی طولانی ترک می کند.
بعد از این که زخم سر خرس خوب می شود، بخاطر علاقه ای که به بچه ها داشت و هدفی که نویسنده داستان یا مردمی که بصورت فولکلور آن را ساخته بودند داشتند پیش آن ها بر می گردد. بچه ها خوشحال می شوند و سبک سرانه که انگار هیچ اتفاقی نیافتاده و باز می شود به همان عادات و رفتارهای سابق برگشت از خرسه استقبال می کنند. اما خرس زخم خورده دل و دماق این کارهای سبک و سطحی را نداشت و با چهره ای در هم به آن ها می گوید یادتان هست که چه زخمی با تبر بر سرم زدید؟
بچه ها می گویند آری . اما خودت خواستی. گفت مهم نیست کی خواست و کی زد مهم اینست بدانید که زخمی به آن شدت خوب شد. بعد سرش را خم می کند جای بهبود یافته اما نشاندار زخم تبر را به آن ها نشان می دهد. بعد می گوید اما زخمی را که شما به وسیله زبانتان به دل من زدید هنوز هم برقرار است و خوب نشده است. یعنی این که زخم تبر خوب شد اما زخم زبان نه.
بلی عرشیا جان داستان من با عده ای در این سایت مانند قصه خرس با آن بچه های داستان است. زخم زبانی خورده ام که تا آخر عمرم خوب نخواهد شد. اما به رسم ادب و جوانمردی من هر گز دوست ندارم که با رفتار خودم آشکارا به روی خودشان بیاورم و کلمه ای در این باب صحبت کنم. و حتی برای این که تبعیضی در رفتارم نسبت به آن ها و گروهی از جمعیت که متکی به نفس بودند و هوای شخصیت و رفتار خودشان را داشتند قائل نشوم یک نوع امساک و سکوت عمومی را در پیش گرفته ام و با احترامی بیشتر و تشریفاتی وزین تر پاسخ های کلی و عمومی می دهم که هر کس سهم خودش را بردارد.
و اما خودت که مرا شرمنده کردی و آرزو دارم روزی قسمتی و فرصتی پیدا کنم که با جوانان انجمن محشور تر باشم.
زنده و پاینده باشی عزیز دلم.

با سلام و ارادت خدمت شما آقای سبکبار گرامی
جسارت شد در باب قافیه در حضورتان همانطور که می دانید در واژه‌هایی مثل ( قافله و فاطمه ) که های غیر ملفوظ هستند و در حکم حروف الحاقی هستند و در خط عروضی مثل کسره هستند ( فاطمِ و قافلِ ) وهمانطور که می بینید حرف روی مشترک ندارند اما بحث ( مه و له ) های ملفوظ است که قافیه کردنشان درست است . و نیز در ( چه و که) که فرمودید اشتباه است هرچند گاهی بعضی شعرا بکار گرفته باشند و ملاک عمل نیست
با احترام

رفت و بخت) به خاطر اختلاف در حرف قید با هم قافیه نیستند ببخشید آقای سبکبار یاد آور شدم که شاید اصلاح شود