عاشقانه

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙

سلام و درود،
جناب مهرداد عزیزیان،
با سپاس از لطف حضور همیشگی شما،
با اجازه تان وارد صفحه « معادله » شدم. آنقدر جامع الاطراف و تازه بود که جرئت حضور نیافتم. امیدوارم در دفعات بعدی با آمادگی بیشتری وارد صفحات اشعار و آثارتان بشوم. نکته ای بعنوان سئوال به ذهنم رسید که بد نیست با شما در میان بگذارم.
می دانید که صدای همه مردان و زنان در محدوده فرکانسی یا تنالیته خودش اگر اصطلاح درستی را به کار برده باشم دارای قابلیت ها و وسعت میانگین و میانه ای می باشد. که در اثر باز کردن صدا یا رها کردن صدا و تمرینات مربوطه می تواند بهتر و رساتر باشد. یا به بیان دیگر فضایی لازم است بدون مانع یا اتاق خاصی که دارای پوشش اگوستیک باشد که بشود این کار را براحتی انجام داد. قدیم ها ما دوستانی داشتیم که این کار را هنگام کوه نوردی و در فضای باز انجام می دادند. و دومین مسئله هم تقویت (amplifying) صوت است که بیشتر خوانندگان و مجریان انجام می دهند.
هنگام گوش دادن به اجرای شما به ذهنم رسید.
متشکرم تشریف آوردید
موفق و سربلند باشید

💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟

سلام و درود،
بانوی محترم و مجبوب،
عزیز دل فاطمه،
بانو عجم( بانوی واژه ها)،
از لطف و کرامت و لطافت حضورتان سپاسگزارم.
موفق و سالم باشید

سلام و درود و احترام،
جناب اخباری بزرگوار،
سپاس از کرامت حضورتان
موفق و مؤیّد باشید

سلام و درود، جواد آقای کاظمی نیک،
رفتم تا « خنده تلخ » برگشتم و این سوغاتی را برایت آوردم:
غم سختی به دل خود دارم
خنده ای تلخ به کنج لب خود
کاش می شد همه را درمان کرد
دِلَکَم شانۀ خیسِ تو کجاست
خیز تا صبح سحر
تیره ابری شده پیچیم به هم
گریه کنیم
در ضمن جایی برای برون رفت از مشکلات شعر و شاعری نظرخواهی شده بود که همه نظر داده بودند. من نظر خودت را با همه سادگی و بی پیرایگی آن پسندیدم و و بدون این که بخواهم در آن صفحه شلوغ نظر بدهم آن را تحسین کردم. نظر شما این بود:
« . . . بنظرم اگر شاعر بخواهد طريقه صحيح نوشتن اشعار را بنویسید باید دروس‌ علوم ادبیات فارسی ورعایت اصول نوشتن را درخصوص قواعدها و اصول های کاربردی اولیه نوشتن را ياد بگیرد مثلا اگر در خصوص غزل ها می خواهد بنویسید اول باید قیافه ها وردیف ها ومواردی که مربوط به اصول غزلیات هست را بیاموزد واساتید های تخصصی کمک بگیرد و آن غزل نویسی اش صحيح وکاربردی شود ......
درکل بنظرم تمرین کردن وبا مطالعه زیاد و کمک گرفتن وکتاب های آموزشی درمورد صحيح نویسی خیلی می‌تواند مفيد وارزشمند باشد
. . . »
به شما آفرین می گویم و از حضورتان سپاسگزاری می کنم. صفحه من بدون این که بخواهیم آن را شلوغ کنیم و پیام های تکراری و غیر لازم بدهیم محلی است برای گفتگوهای صمیمانه و حتی انتقادات سازنده. از همکاری شما و نظرات مفیدتان در این زمینه تشکر می کنم.

قربونت عزیزدلمممم دوستتتتتتتتتتتتتتتدارم 💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙

سلام و درود فراوان خانم آوا صیاد،
با دقت و اشتیاق و حوصله رفتم « شتاب» را خواندم و بااین سوغاتی بازگشتم. « وقاحت گناه» را نرسیدم. اما اگر پاسخ برانگیزاننده ای در همین جا دریافت کنم شاید آن را هم بروم بارها بخوانم و نظرم را در اینجا و آنجا ثبت کنم. البته یکبار خواندمش اما کافی نبود.تقدیم شما از خوانش « شتاب»:
« . . .
مخاطب یکی است یا چندگانه است؟
آنکه باید شتاب کند و « مرا » به آن مأنوس سازد.
آنکه از از سر سیاهی، مایۀ سوز و گداز ناله هاست و « همسان» تنگی نفس « من » است. می خواه«م» که « مرا» به آن نیز عادت بدهد. یعنی بند نفس.
وقتی یک زن اسب خیال و ذهن و احساس خودش را می تازاند چنین غوغایی به پا می شود.
بندی عجیب که آرزو می کردم به عمق آن پی ببرم. اما چقدر زیبا و تابناک:
« . . .
شبیه سحر در غنجه
چهارده شب ماه را به نسبت خود الفت بده
. . . »
شنیده بودیم که غنچه ها در صبح و سحر شکوفا شده و جلوه گری می کنند، اما « . . . سحر را در غنچه . . . » نه. که « . . . چهارده شب ماه را به نسبت خود الفت . . . » بدهد. بسیار زیبا و دل انگیز است.
با شکوه تر توصیف باد است که می نویسم و از بقیه می گذرم:
« . . .
لابد زبان ساده روال طبیعی یک جریانی
باد ناتوان از حیث دیدار
درچشم خاک می پوشاند خود را
درچشم آب می خروشاند خود را
درچشم آتش می رهاند خود را
باد گاهی ژنده پوش خیابان و کوچه
شهر تو می شود
. . . »
بلی. باد را نمی توان دید، مگر زمانی که خودش را در خاک می پوشاند، یا در آب می خروشاند. بی نظیر است. یا وقتی که بطور ژنده پوش در یک روز تعطیلی و سوت و کور در حالی که کاغذپاره ها و ژنده زباله ها را با خود اینور و آنور می برد یا در یک نقطه می چرخاند. چقدر حزن انگیز و نوستالژیک است.
آفرین بر این تصویر پردازی ها و زیبا اندیشی ها.
همچون « . . . سحر در غنچه . . . » مرا در چهارده شب ماه به نسبت خودت الفت بده!
با درود و سلام بر سرکار خانم آوا صیاد.
. . . »
سپاس فراوان از حضور شما

زیبا ترین توصیف باد که در چشم آتش می رهاند خود را . چقدر زیبا!!!

💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟

درود گرامی بسیار سپاسگزارم که لطف کردید و اینقدر دقیق و با صبر و حوصله نوشته ام رو خواندید و نظر برام گذاشتید خودم آدم عجولی هستم حتی موقع نوشتن شاید بشه گفت کم حوصله این رو از سبک نوشته هام هم میشه فهمید و این تلاقی با شما که اینقدر با طمأنینه و آرامش وقت صرف می کنید برای تدبر و تعمق و نوشتن برام بسیار جذاب است و تازگی داره
براتون خیر و خوبی آرزومندم بزرگوار

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟
💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐
❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷
🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐
🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸
🌺🌺🌺🌺🌺🌷
🍀☘️🌱🌹💐
🌿🌿🌿🍁
🪴🪴🪴
🏵🏵
💟

سلام و درود،
سرکار خانم نیلوفر تیر،
تشخیص شما از آن لحاظ درست است که یکبار با عزیزی یگانه صورت گرفته است. آن طرفی که در گرماگرم گفتگو فقط فرصت یافته تا احساسات خودش را بدون توجه به شکل و جمله بندی آن ارائه کند در حقیقت آتش اصلی کوره او بوده است. او بوده که توانسته با کلمات ساده و در عین حال بیان کننده علائق و احساساتش مرا نیز به جوشش و خروش وادارد. زیبایی این سروده در آن ایجاد ارتباط و تکمیل آشنایی اولیه نهفته است.
خندانک
در این فاصله رفتم اول نظرتان را در جایی با عنوان « زبان شعر » خواندم. نوشته بودید:
« . . .
من خودم فعلا سردرگم هستم در زبان شعری
. . . »
من آنجا نخواستم نظر بدهم اما برایم جالب بود که چرا؟ این سردرگمی بخاطر چیست؟
سپس رفتم « داغِ خانه» را خواندم و این مطلب را آنجا نوشتم به اینجا هم منتقل کردم برای صحبت های بیشتر. من هم مثل شما از گل آرائی و حضورهای تکراری ناخشنودم وبیشتر دوست دارم در صفحه هایی که محل گفتگو است حاضر شوم و وقت صرف کنم. سوغات « داغ خانه » تقدیم شما:
{
« . . .
شهر خواب
اشباحِ بیدار
سراسیمه به دنبال آرامش می گردند
با چشمانی سرخ تر از آخرین تقلای آفتاب
در غروبی پرتکرار
در پی افکندن بلوایی می چرخند
گریزان از روز با زندگی قهر
شاید هم مطرود و در رنج
شب از ناگفته ها سرشار
ماجرای تازه ای دارد
داستان شهر تاریک و مردمان آلوده در تقصیر
سرنوشتی شوم خارج از تفسیر
محذوفانی از جامعه تبعید
نابخشودگانی بی وعده ی ترحیم
برزخی بی اِذنِ صور اسرافیل
راه بازگشتی نیست
امیّد بی معنا
بساطِ هیچ مهیا
چند زمستان دیگر را زنده اند این اشباح؟
وهم دزدیده نور دیدگان را
ماندن ، اعتبارش به ساعت ها
چه کسی می داند، راز این داغخانه را
. . . »
مانده ام که احساسم را نسبت به این شعر زیبا چگونه بیان کنم. زیباست، یک صحنه پردازی پوینده است، کلمات و عبارات تخیل برانگیزی در ترکیبات هنرمندانه بیان شده اند. اگر پی نوشت ها و کامنت های داخل صفحه نبود قطعا به این می اندیشیدم که « . . . ماجرای تازه ای دارد . . . » چیست؟ اما مطالب بیرونی شعر معنای خود آن را تحت الشعاع قرار می دهد. این که کدام منتقدی گفته که شاعر عقب گرد داشته یا شعر و نثرش در هم آمیخته. می شود روی سطرها و ترکیباتی و آن هم بخاطر پس و پیش ساختن و تغییرات جزئی انگشت گذاشت. اما اگر این سروده شعر نیست پس شعر چیست؟
به تنهایی اگر بگوییم توصیف صحنه شب و زمستان در مورد خانه و داغ خانه که حالا می شود بهترش هم کرد چیزی بیان نمی کند. مانند تئاتری که قبل از آغاز رویداد پرده ها به هم می آیند.
با سلام و درود، خندانک خندانک خندانک
شاعر خوبی هستید، موفق باشید. انسجام در معنی و بازخوانی های مکرر راه موفقیت شما را هموارتر خواهند ساخت.
}
با سپاس از حضورتان

با خیر مقدم و سپاس و درود از شما فیروزۀ عزیز،
خانم سمیعی،
می دانید چرا گریه تان گرفت؟ بخاطر آن که از اندرون خود در یافتید که من بجای « به سلامتی فاطمه جان» باید می نوشتم « به یاد گل پَرپَرَم فاطمه توکلی ». همانگونه ای که در اعلامیه آقای استکی بعنوان نفر سوم شاعران هجرت کرده این سایت نوشته شده است. مخاطب این بداهه او بود که اکنون در میان ما نیست و یکسال و نیمی هست که پرده سیاهی بر آسمان زندگی ام گسترده است.
رفتم « ماهک» زیبا را خواندم و سوغاتی برایتان آوردم:
{ « . . .
سکوت شب شکسته
ماه تو نگاش نشسته
آواز می خونه ماهک
تو چشمای شاپرک
گرد گرد بگردون
صورت آفتابگردون

خورشید خانوم بخنده
تو دشت و تو بیابون
---------------------
---------------------
چرخ چرخ روزگار
خدا منو نگه دار

چشماش ستاره داره
گل های باغ لاله
دشت پر از گل کجاست
تو خوابِ سرما مرده
روز روز روزگار
ابرها رو از ماه بردار

قفل قفس شکسته
دست طلسمو بسته
تو خواب یک قناری
صدتا قفس شکسته
---------------------
--------------------

میگه آهای سیاهی
برو ته یه چاهی
بذار بهار بمونه
شادی بیاد،بخونه
------------------
------------------

رنگو وارنگ شاپرک
برقصه با قاصدک
با دستای حنایی
با موهای طلایی
عکس خودم رو دیدم
تو کاشی های آبی
با دامن بهاری
چرخ چرخ‌‌ چرخیدم
تو چشمای آسمون
خورشید خانوم کشیدم
. . . »
احساس می شود که از لحاظ سطر ها و بندها و سربندها مقداری منظم سازی مورد نیاز باشد. چون ترانه هست بالاخره زیباتر خواهد بود که در هر بندی با تعداد و ساختار متناسب همراه باشد که موزیک هم بتواند کار خودش را بکند. حالا من اصطلاحات فنی درستی به کار نبردم اما فکر می کنم منظورم را مخصوصا با فرم پیشنهادی رسانده باشم. در فرم پیشنهادی هم وقتی که با سطرهای بیشتری مواجه شدیم ماندم که چه کار کنیم. حذف کنیم ( که حیف است ) یا یکی را دوتا کنیم.
در مجموع ابتکار عالی و کاری زیبا بود که شایسته است کامل تر و منسجم تر نیز باشد. اشکالات جزئی املایی یا تایپی دو مورد بود که در پیشنهادم اصلاح نمودم. ادبیات و موسیقی کودکان به شدت نیازمند چنین ابتکارات و کارهای تخصصی است. مهد کودک ها هم جزو متقاضیان چنین کارهایی می توانند باشند.
موفق باشید

}

درود بزرگوار روح عزیز از دست رفته قرین آرامش و چقدر سرنوشت تلخ و اندوهبار بود🖤💔

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮

محمد آقای کریمی ( پویا)،
مثل همیشه از حضور پر مهر شما در پای سروده ام مسرور و سپاسگزارم. رفتم « نامه ای به خدا » را خواندم و با یک هدیه تقدیمی خدمت رسیدم:
{

روحم از فرط دلتنگی و خستگی
تا حلقوم،بال گشوده است
به عزم سفر
سفر رهایی به جهانی غیر از دنیای پست آدم ها
آدم هایی که سایه بودند
و شهر هایشان در نگاهم بیابان

ضجه های روحم را چون کودک مادر گم کرده می شنوم
در این وحشتکده تاریک غربت و تنهایی
دلم مادرم را می خواهد
پدرم با آن دست های پینه بسته و همیشه زخمی
اینهمه درد و هزاران دیگر
نمی گویم :چرا برای من؟
در قصه پر فراز و نشیب زندگی
به آخر خط رسیده ام
بی آن که از خدا ناامید باشم
از سایه ها نا امیدم
مدتهاست که در انزوای ام
نفس هایشان روحم را می خراشند
در دنیای سایه ها تسلای خاطری برایم نیست

جز بر
همتای مهر!
آن آرامش بی مانند!
که همه آن در کنار من!
اکنون که برایش نامه ای می نویسم
می گویم، ای مهربان!
مرا سخت در برگیر
خدایا!
ای ساز آرام نواز روح من!
برای تو می نویسم
از تو ناامید نیستم
تو تنها تسلای خاطر منی!

با سلام و درود،
پویا جان از فضای سنگین سروده ات یک آن نگران شدم و یکه خوردم. بلافاصله با اجازه ات ترتیب جملات و سطور آن را عوض کردم تا بهتر بفهمم و به چیزی رسیدم که می بینید. گرچه در زنگ آمیزی به کلی سیاه و تباه بدنه اصلی دلنوشته با شما موافق نیستم اما غم هر کسی هر چه باشد نخستین وظیفه همه ( از جمله سایه ها ) همدردی و همراهی با اوست که مبادا « . . . انزوا . . . » و رنج و تألّم به او دست بدهد. مخصوصا زمانی که بداند که همه برای خودش درد ها و رنج هایی دارد و به نوعی آن را تحمل می کند و شادی هایی هم کم و بیش در کنار آن موجود است.
خوشبختانه بعد از جدا سازی سطرها و بندها به وضوع دیده شد که قهرمان سروده شاعر ما نقطه اتکای قوی و امید بخشی برای خودش دارد و آنوقت از نگرانی در آمدم. شعر زیبایی بود
موفق و شاد و سلامت باشید.

}

درودبرشما
فرمودید:
« ازبهترین مردمان شاعرانند »
عرض می کنم که این سهمی است که برخی از شاعران برای خودشان قائلند. اما اگر شاعران، شاعر باشند، روی دو پایشان بایستند، با دو چشمشان ببینند و حرف های بزرگ بزرگ نزنند و در مقابل کارهای کوچک نمانند، می توانند جزو خوبان عالم باشند. حالا اول و آخرش بستگی به خیلی فاکتور ها و عوامل دارد.
از آن که ابزار بدست دارد و کتاب به علم آموزی و یا قلم برای نوشتن، ساز برا ی نواختن، دور بین برای سینما، رنگ و طرح برای نقاشی، صدا برای خواندن و قلب برای عشق ورزیدن. همه می توانند خوب باشند و مفید به حال بشریت.
جسارت بنده را ببخشید.

دوست عزیزم،
لطف حضور شما مایۀ شادی و مباهات است. و گزارشی از مراجعه خودم به « مباحثه» و سوغاتی تقدیمی خودم از همانجا:
{
سلام و درود محمد آقای اکرمی عزیز و گرامی،
آوردن این متن بعنوان پایه و مایه ای برای مباحثه که می بینم اصلا در نگرفته است، « قیاس مع الغیر» و تاحدود زیادی گنگ و مبهم است.
یکی گفت سعدی چنین نوشت و چنان. آن دیگری پاسخ داد آنچه استاد گوید آن صحیح است. اما تشخیص این که استاد کیست خودش داستان دارد. گرچه از دیدگاه علم معانی ( بلاغت ) هیچ استادی مصون از خطا نیست و خطایش بخاطر استادیش بخشوده نمی شود. بخشوده نمی شود به این معنی نیست که شعر گفتن را برای او قدغن می کنند. نه . بلکه سنگ محکی که در دست دارند عیار آن را تعیین می کند. شعر حافظ را با بافته های من نمی سنجند بلکه با زربافت های خودش می سنجند و می گویند عیار این بالاتر از عیار دیگری است. حافظ و سعدی خودشان هم این را می دانند. تا چه رسد به بزرگانی مانند اخوان ثالث که خودشان را هم قد و قواره سعدی و حافظ نمی دانستند.
قبلا عرض کردم:
« . . .
اشاره و توضیح کوتاه، اما جامع و کامل من به کتاب هایی است که در قفسه های کتابخانه ها و پی دی اف های شبکه اینترنت خاک می خورد. اشاره من به مدرسه و مکتب خانه است که همواره در انتظار هنرجویان و دانش پژوهان است که از عمر و جوانی خودشان سرمایه گذاری کنند و از گنج های مدفون و عرضه شده در آن بهره ها ببرند
. . . »،
شما در پاسخ فرمودید:
« . . .
با این که کاملا با سخنانتون موافقم ولی باز هم آگاهی شما عزیزان دریایی است که من سعی می کنم تا حد توانم در مشک کوچیک خود جا بدم
. . . »،
اما به این گفته خودتان عمل نکردید و اگر هم می کردید اشتباه بود. چرا که بنده با جسارت عرض می کنم که همه ارشادات و راهنمایی های ارائه شده را اگر اسانس می گرفتید و تبدیل به جوهر می کردید پیمانه ای کوچک حتی از مبانی و تئوری علمی شعر و ادبیات در آن نمی یافتید.
حالا آمده اید و در اینجا خاکریز کنده اید تا از چیزی دفاع کنید که معلوم نیست اصولا درست است یا نه و اگر درست است ایرادات آن کجاست. و اصولا آیا مسئله اصلی برای شخص مستعدی مثل شما پافشاری یا رها کردن بی قید و شرط مطالبی است که به دنبال سروده های شما راه افتاده اند؟
این آقایانی که زبان را به قدیم و جدید تقسیم بندی کرده اند، بر چه مبنایی این تقسیم بندی را انجام داده اند. اصولا چه کسی می تواند به شما بگوید که از این « زبان» استفاده کنید یا آن « زبان».
مبنای اصلی علم معانی ( بلاغت )، فصاحت است. خود فصاحت مبحثی است که به بسیاری از کم دانشی ها و بی دانشی ها پاسخ می دهد. بنده به خودم اجازه نمی دهم که چنین مبحثی را باز کنم، یا ژست تدریس آن ها را بخودم بگیرم. زمانی که کتاب های مرجع و فشرده و متقن در این زمینه وجود دارد و مدارج تحصیلی و امتحان و استاد و آزمون و حتی مدرک رسمی در این زمینه وجود دارد چرا ما باید از رجوع به آن ها سرباز بزنیم.
شما وقتی از واژه ای استفاده می کنید که « دالّ » یا اشاره گر به معنی شما نظیر تحجّد یا تعشّق ثقیل و نارساست خطای فصاحتی « غرابت استعمال » بر آن می گیرد و توضیح می دهد:
« . . .
در غرابت استعمال، از لفظی ( دالی ) استفاده می شود که مخاطب، آن را نمی شناسد. از این رو، عمل دلالت از لفظ به معنا اتفاق نمی افتد و معنایی منتقل نمی شود . . .
. . . »
دقت کنید که این اصولا ارتباطی به زبان قدیم و جدید جنجالی ندارد:
« . . .
مانند :
زمانی که در جملات، از کلمات فرانسوی، عربی، و . . . استفاده شود، در حالی که مخاطب، این زبان ها را نمی داند، همین اتفاق، زمانی که اصطلاحات تخصصی یک دانش خاص مانند پزشکی یا نقد ادبی، کلمات منسوخ و قدیمی و یا اصطلاحات محلی و بومی استفاده می شود، ممکن است رخ بدهد.مانند ابیات زیر که واژه های دشوار عربی در آن به کار رفته است:
غرابا مزن بیشتر زین نعیقا
که مهجور کردی مرا از عشیقا
نعیق تو بسیار و ما را عشیقی
نشاید به یک دوست چندین نعیقا
نعیق: صدای کلاغ
عشیق: معشوق
این شعر از کیست؟ از منوچهری
. . . »
می بینید که باز کردن این مباحث لازم مانند اکسیژن هوا برای یک شاعر علاقه مند در این مجال میسر نیست. تحصیلات و رنج آموزش در مکتب لازم است یا خود آموزی سیستماتیک که اغلب صورت نمی گیرد.
نقطه مقابل این هم هست که بنده عبور کردم. آن هم زمانی اتفاق می افتد که آقایان نو ژستیان آنقدر کلمات ساده و روزمره را در دل و رودۀ هم می پیچانند که باز هم مخاطب چیزی از آن نمی فهمد. باز می گویند، این مشکل از بی سوادی مخاطب است. با این خطا « تعقید معنوی » اتفاق می افتد که این بار مشکل سر « دال » نیست بلکه مشکل برای دلالت است. آنقدر به اصطلاح استعاره ها و کنایات و تخیلات غریب و پیچیده صورت می گیرد که ذهن مخاطب به معنا و مدلولی هدایت نمی شود.
در پایان شما را به بازخوانی کامنت های اینجانب در « خوگر » دعوت می کنم.
همواره پرشور و پرانرژی و سالم و موفق باشید.

}

درود جناب سبکبار عزیز
ابتدا تشکر می کنم که وقت گذاشتید و توضیحات خوب و آموزنده ای دادید و قدر دان شما هستم
همان طور که تحصیل در رشته ادبیات سال ها زمان میبرد ،مطالعه سیستماتیک و خودآموز هم زمان بر است و نباید انتظار داشته باشید من از هفته پیش تا حالا مقالات رو تماما زیر و رو کرده باشم البته دروغ نمیگم که کتاب یا پی دی افی در مورد بلاغت پیدا کردم ولی مشغول مطالعه کتب و استفاده از پادکست ها و کارگاه های دانشگاهی شعر (مثلا توضیحات کارگاهی مختصر دکتر کاکاوند و اینگونه پادکست ها) و حتما به سراغ مطالب و کتب مربوط به بلاغت هم خواهم رفت کما اینکه با خوندن آثار شاعران متفاوت در حال گسترش دایره لغات هم هستم
غرض بنده از قرار دادن اینگونه مطالب اینه که تا حدودی بدونم چی به چی هست و به تجربه شعر سرودن مشغول باشم تا کم کم اطلاعات خودم رو کامل کنم و از اطلاعات بدست آورده هم در اشعار استفاده کنم کما اینکه نکاتی که گفته میشه در صورت اطمینان از صحیح بودن حتما مورد استفاده قرار میدم و این رو میشه از روند شعر ها هم فهمید و برخی اطلاعات مثل اطلاعاتی که جناب محمدی درمورد عروض قرار میدهند و برخی دیگر از دوستان بی تاثیری نیست و از اونجا مطالب سایت رو فاقد اهمیت نمیدونم که وقتی وارد سایت شدم نه به درستی از قواعد قافیه و نه از اوزان آگاهی خاصی داشتم و اگر الان شعر های این حقیر مشکلات وزنی ندارد و یا کم دارد به لطف برخی اساتید همین سایت است البته خوب نه همه
به هر حال ممنون از اینکه وقت گرانبهای خودتون رو به بنده اختصاص دادید

با درود و تشکر فراوان از پاسخ متین و معقول شما،
جناب محمد اکرمی عزیز،
اینجا روی سخنم هم با شما و هم با سایر دوستان است. در مورد تحصیل یا ادامه تحصیل در رشته ادبیات یا زبانشناسی دقت کنید به عرض بنده که گفتم فقط در یک ترمِ آن در هر مقطعی ( چه کارشناسی، چه ارشد و چه دکترا) که بیشتر از سه ماه طول نمی کشد و تنها در یکی از درس ها (یا واحدها) ی مربوطه، مطالبی را یاد می گیرید، با منابعی آشنا می شوید، مستقیم و غیر مستقیم با استادان و مؤلفانی ( خارجی یا ایرانی ) سر و کار پیدا می کنید، بطور خودکار انرژی می گیرید و بطور اجباری مطالعه می کنید و امتحان می دهید که سال ها صرف وقت و در جا زدن در چنین سایت هایی به آن ها دست پیدا نمی کنید.
چرا؟
چون اینجا یک انجمن ادبی است و در بهترین حالت در یک صحن دیدن و دیده شدن اختیاری و آزاد و بی تکلف و بسیاری وقت ها تعارف و تشریفاتی قرار می گیرید که هرگز به اندازه یک تحصیلات دانشگاهی و حتی متوسطه در رشته ادبیات قابل مقایسه نیست. گرچه موارد فوق هم مفید و برانگیزاننده هستند.
این جور انجمن ها مانند یک زمین مسابقه هستند برای ورزشکارانی که توانائی ها و مهارت های خودشان را در باشگاه های ورزشی و تحت نظر مربیان کارآزموده و برنامه های مدون و مدرن کسب نموده اند.
ممکن است که کسی پیدا شود که در یک رشته ای بطور خودجوش استعداد خیره کننده ای از خودشان نشان بدهد، اگر این رویداد تصادفی یا تحت تأثیر عوامل مشابهی رخ نداده باشند نادر است.
پس لفظ سال ها برای تحصیلات دانشگاهی درست نیست. شما از همان بدو ورود به محیط دانشگاهی و با انگیزه آموزش و تعهد و انجام تکالیف و اجرای تحقیقات و مطالعات لازم از فواید و ثمرات آن بهره مند می شوید.
برای شما و سایر دوستان همانطور که قبلا هم گفته ام نامی را معرفی می کنم که اتفاقا امروز یک میز گردی را از ایشان دیدم که ارادتم خدمت ایشان صد چندان شد.
جناب استاد سیروس شمیسا، به واسطه دکتر ناتل خانلری، شاگرد ملک الشعرای بهار، دانشجو و شاگرد مستقیم دکتر ناتل خانلری، همنشین بزرگانی چون استاد نجفی و دیگران، یکی از کانون های اصلی تحولات دیدگاه های علوم انسانی از جمله ادبیات و شعر در شناخت ادبیات کهن و گرانقدر فارسی و همچنین شناخت و معرفی مکاتب، سبک های ادبی جهانی و البته ایرانی و علوم مرتبط ادبی می باشد. لینک این میز گرد را برای آشنایی بیشتر با چهره و منش و روش دید و شخصیت ایشان و دیگرانی که او معرفی می کند برای شما همین جا می آورم که امیدوارم برایتان مفید باشد. همچنین کتاب های ایشان را نیز در همه این موارد بحث انگیز رایج در سایت معرفی می کنم:
https://www.youtube.com/watch?v=whPamvcmH5A
کتاب های :
معانی
بیان
عروض و قافیه
بدیع
سبک شناسی شعر
سبک شناسی نثر
انواع ادبی
ستون ها و پایه های اصلی شعر و ادبیات فارسی هستند.
و کتاب های فراوان و البته اگر جستجو کنید سخنرانی ها و میزگرد های فراوانی که همگی مفید و راهگشا هستند. اگر به صحبت های خود ایشان توجه کنید خواهید دید تا چه حد خودش از روحیه جستجوگری و پویایی برخودردار بوده و به کارها و زحمات دیگران ارزش عالی قائل است.
شما جوان هستید باید جریان های اصلی و چشمه های جوشان علمی و هنری را بموقع بشناسید و استفاده کنید.
موفق باشید

درود جناب سبکبار
ممنون از توضیحات و معرفی کتاب های جناب شمیسا
حتما هم میز گرد را خواهم دید و هم کتب رو تهیه مطالعه خواهم کرد
ممنون

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮

سلام و درود ،
نرگس بانوی عزیز،
رفتم « درد » را خواندم و آمدم. دوست دارم ببینم که فرمان شعرتان بدست خودتان باشد. شعر زیبایی سروده بودید و همانجا هم بیان نمودم.
از لطف حضورتان در پای این سروده سپاسگزارم.

دوست گرانقدر
جناب احسان کریمیان علی آبادی
با حضور خودتان کلبه ام را روشن و دلم را شاد نمودید.
همواره تندرست و سربلند باشید

سلام و درود جناب ابراهیمی اصل
از لطف حضور و تشویق متفاوت شما سپاسگزارم.
تندرست و موفق باشید

درود بر شما جناب شاهین زراعتی عزیز
چشم های ما را روشن نمودید
سپاس از لطف حضورتان
موفق باشید

سلام و درود سرکار خانم آوا صیاد
از حضور مجدد و ابراز لطف شما متشکرم.
در اولین فرصت سراغ خواندن با شور و اشتیاق « وقاحت گناه» خواهم رفت.
ممنون که تشریف آوردید.
سالم و تندرست و کامیاب باشید

سلام و درود،
سرکار خانم گرامی
آذردخت شرقی
چقدر مایۀ دلگرمی و قوت قلب است حضور پر از لطف و صفای عزیزانی مثل خودتان
پاینده باشید

سلام و درود، جناب احسان فلاح رمضانی،
از لطف حضور و تشویق شما سپاسگزارم.
شما نیز همواره موفق و سربلند باشید

سلام و درود،
جناب رضاپور گرامی،
سپاس فراوان از لطف حضورتان،
پاینده و سرو سرفراز باشید

سلام و درود،
دوست ارزشمند و دلسوزم،
سارا بانوی عزیز،
بخاطر دل شما که تا این حد شوریده و مهربان است، اندکی بیشتر از پس زمینۀ این سروده برایتان می گویم. باشد که اگر روزی من مُردم و در این دنیا نبودم روایت گر برخی جنبه های داستان من و فاطمه باشید.
دقیقا سه ماه گذشت، سخت و دشوار و بسیار ناامید کننده که تنها دل های مشتاق و بی اندازه علاقه مند من و او توانست از پس آن برآمده و به سرمنزل مقصود برسند.
تمام سروده های دفتر « برای او» که از سی ام اردیبهشت تا بیست و هشت مرداد سال نود و پنج سروده شده است، متعلق به همان دوران سه ماهه می باشد. هرکدام از آن ها به مناسبتی و جهت رفع یک آشفتگی و نگرانی جانکاه خلق شده است.
در اواخر تیر ماه صبر و تحمل فاطمه تمام شد. قلب کوچک و تپنده ای داشت که با کوچکترین هیجان اورا از پا در می آورد. در این جور موقعیت ها من باید یک جوری اورا امیدوار نگه می داشتم که صدمه ای نبیند. یکی از آن ها همین سروده بود. دیدم فاطمه از دست می رود. گفتم فاطمه بیا با هم مشاعره کنیم. او خودش شاعر قهاری بود. سپید می نوشت. خیلی هم عمیق و هزار تو. اما اهل مشاعره و اینجور چیزها نبود. من هم نه شاعر بودم نه سابقه ای داشتم. با اینحال پذیرفت. شما حساب کنید، اوج نیاز، دوری، ناامیدی، در عین حال پروراندن یک کورسویی که شاید منتج به موفقیت و رسیدن من و او به هم می شد.
شروع کردیم به این مشاعره که کلمات آن ثبت می باشد. ناگهان او و من در دو حالت کاملا متفاوت بودیم و هرکدام از یک منبع احساسی وارد عمل شده بودیم. من از هر کلمه و علامت و جمله و آوای او الهامی می گرفتم که تمام تجربیات و مشاهدات عمر شصت و سه ساله ام در کوران حوادث گوناگون در آن می جوشید و می خروشید. و هر پاسخ او که خود از برانگیختگی و هیجان او حکایت می کرد، مرا بیشتر مشتعل می نمود.
آری اگر کوچکترین احساسی در این سروده که هرگز خطی برای ویرایش آن به کار نرفته است، از منبع و سرچشمه پاک و جوشان فاطمه جاری شده و من فقط مانند آدم های سودا زده بازگو کننده آن ها هستم. هم اکنون نیز که این کلمات را می نویسم، باز احساس چند گانه ای دارم که وجودم را هزار پاره می کند.
من در برابر این بیانات بی نظیر شما هدیه ای درخور و شایسته منزلت رفیع شما نداشتم به جز این چند خط درد دل که تقدیم شما بکنم.
امیدوارم که هرگز غم و اندوه شما و خانواده عزیزتان را نبینم.
روزگاریست که خوب یا بد خاک یک راه را می خوریم و پاکترین احساسات را صمیمانه دست به دست می سازیم.
بی صبرانه در انتظار آثار و موفقیت های تابناک شما هستم.
یک هدیه کوچولو هم دارم. خواهش می کنم که از پاسخم به کامنت آقای محمد اکرمی ( چند تا بالاتر ) لینک میز گرد دکتر شمیسا را بردارید و آن را گوش بدهید. مطمئن هستم که از آن خوشتان خواهد آمد.
تندرست و سربلند باشید

درود مجدد و سپاس بابت هدیه ارزشمندتان
بیانی جز تأثر و تألم در برابر این کامنت ندارم، چرا که بند بند جملاتتان حاکی از آرزوهاییست بر باد رفته
و تنها دعایی برای پذیرش و آرامش قلبی تقدیمتان می کنم
ماندگار باشید به مهر و لطف

سپاس از لطف حضورت،
آری منوچهر عزیز،
خدا شفا ندهد مرا،
که دیوانه عشقی شده ام،
و زندگی ام زیر و رو شده است،
او هر غروب و شبانگاه مرا نظاره می کند،
با یک چشم به حالم می گرید،
و با چشم دیگر از تصورات خود زنده انگاری من می خندد،
اما نیشخند نمی زند،
او مهربان بود،
کاش من بجای او رفته بودم،
گرچه همان زمان نیز،
از تصور اینکه او بدون من چگونه روزگار خواهد گذرانید نگران بودم.
عشق یعنی همین،
نگرانی در همه احوالات،
جنونی که درمانی ندارد.
بسیار خوب سروده بودی
دوست من از غم دلت به غم دلم راه یافتم و اطرافم را ندیدم.
اگر می توانی غمگین نباشی
بهتر است نباشی
سلامت باد و سلامتی
درود ها بر تو و صفای درونت

درود بر شما جناب محمد رضا آزادبخت،
دوستدار چهره خودت هستم.
خرسند از این آشنایی
که با یکرنگی می شود آن را تبدیل به یک دوستی کرد.
امین را دوست داشتم، مسعود را هم همینطور گرچه . . .
می بینی که من طبق هایم خالی نیست و بر وزن اشعار کودکانه نمی سرایم.
سالم و تندرست باشید

با سپاس از تشریف فرمایی مجدد شما
خوش آمدید، و من از صفحه « وقاحت گناه » برای شما سوغاتی آورده ام:
{
آوا
آیا هرگز به زیبایی این اسم اندیشیده ای
آوا
آوا یا phone یعنی آخرین عنصر تقسیم نا پذیر کلام انسانی. تقسیمات و جزئیات آن می رود در عالم فیزیک و صوت شناسی و اگوستیک. اما در شکل تقسیم نشده خودش در مرز کلام انسان یا زبان قرار می گیرد. هنوز لباسی بر خود نپوشیده است. اما با نخستین پوشش خود تبدیل به واج یا phoneme می شود. می دانید لباسی که بر تن می کند چیست. در هر زبان خاصی ارزش معنایی پیدا می کند. یک رابطه جادویی بین آوا و واج وجود دارد که آوا یک رویداد فیزیکی است که اندامهای خاصی از بدن انسان آن را تولید کرده و توسط گوش ها قابل تشخیص است. اما واج همان آوای برگزیده ای است که برای یک زبان خاص ارزش معنایی دارد و شاید برای زبان های دیگر ندارد.
صحبت در مورد آوا یا واج و آواشناسی و واجشناسی مانند این سروده شماست. هم ساده است هم پیچیده. هم زیباست و هم سخت و دشوار برای فهمیدن.
بیشتر از این اینجا نمی نویسم بقیه را می برم در صفحه شعر « عاشقانه » شرح می دهم
بسیار زیبا و کاملا متفاوت و قابل تأمل سروده اید. از این ببعد همه اشعار شما را خواهم خواند و در باره آن ها فکر کرده و خواهم نوشت.
عرض سلامتان می کنم
همیشه سالم و شاد و موفق باشید

}
حالا خود شعر را هم می آورم که بارها در این صفحه آن را بخوانم و چند کلمه ای در باره اش بنویسم:
« . . .

هیچ وقت در طلب یک وقاحت
ازغم وحشت خود مرا درتنگنای گناه قرار مده
گاهی به ندرت دستور شکنی بر حجم این گناه خواهم کرد
مرا دلاویز خاطر خاکستری خود مکن
گاهی آتش حلقه در گزند خود
نفس بریده می گریزد
گاهی ملول تر به هم ریخته و گسسته
بیم احساس سوال ناگشودنی فکر باکره تو خواهد شد
ناخودآگاه مرا از تاثیرخود دراین آتش رها مکن
مرا منکر لبخند زیر عینک نگاه خود
شبیه سیلی محکم بر گونه کودک من
گاهی سراغ توجه مرا به خود جلب خواهد کرد
برانداز تعارف نیستم
گاهی تمثال چراغی هرگز شبیه شب نخواهد بود
گاهی تمثال آتش ،پیوند خیال را حلق آویز خواهد کرد
آرام بنشین به هر شیوه ای که دوست داری
هم عقیده شیوه تو بگذار طبق معمول
کسی سراسر شب را آتش بزند
بگذار طبق غیر معمول بی مقدمه ،نیمه شب
شب راعقیم در طول این آتش کنم
جنون چهره آتش ،صداقت دیوانه رارو خواهد کرد
بی هیچ تنپوشی ناقص عقل این آتش می شوم
سرگردان وقاحت گناه را
دوباره درنقص خود در آتش خواهم سوزاند
هرچند در این شیوه تو نباشد
........٫.........⋅.............
با احترام آوا صیاد
. . . »
خیلی جالب است. اگر براحتی این شعر را فهمیده بودم اینقدر از آن لذت نمی بردم. وقتی آن را می خوانم دوست دارم و وسوسه می شوم که کلماتش را جابجاکنم و معنی مورد نظر خودم را بدست بیاورم. اما بلافاصله کلمه و عبارت دیگری مانع ام می شود. بسیار زیباست. باید همه اشعارت را بخوانم. باید بفهمم در ذهن شما چه می گذرد. همین خوب است. پشت این کلمات احساسات و عواطف و تأثّرات درونی قرار دارد. کلمات می روند که آن تصاویر را زنده کنند، اما وسط راه به هم می ریزند.
آفرین بر شما. اما در عین حال دوست دارم وقتی به صفحه های من می آئید، حرف بزنید. صحبت کنید، گفتگو کنید. شاید بیشتر فهمیدم.
باز هم سپاسگزارم از لطف حضور شما
پاینده باشید.

درود استاد سبکبار ممنونم از تحلیل ارزشمندتان آن را در دفتر خود ثبت خواهم کرد

گاهی به خود نهیب می زنم کهشعر را درهم وبرهم ونامتعادل نگویم اما نمی شود

زیرادرهم وبرهم بودن مرا به شعر خود می رساند
نه شعر به سمت درهم وبرهم بودن
سپاس استاد

از صفحه « فراق یار » می آیم و با یک سوغاتی از کلام خودت.
دروغ نمی گویم که از حضورت در این صفحه چقدر خوشحالم. انگار به من گفته می شود که سلیمی از تو اگر هم رنجیده باشد، به قدری نیست که کلا فراموشت کند. باز هم صمیمی و مهربان است. خوب من هم درس می گیرم. من هم از شما بزرگواران یاد می گیرم.
سپاسگزارم از لطف حضور شما و الطافی که داشتید. تقدیم شما از سفر « فرقت یار » :
{
جناب سلیمی عزیز و با صفا،
درود بر شما،
سپاسگزارم که ترغیبم کردی و راهم نمودی تا به پای این سروده پراحساست قدم بگذارم. من تو را به پاس سبلان و سراب و طبیعت و قوت و نان بی حسابش می شناسم. صدای قشنگ، قریحه شاعری و درد و غمی مشابه با آلام خودم می شناسم. من از سراب خاطره ای نوستالژیک و توقف و گذری کوتاه و اما عاشقانه در یاد دارم.
من به قصد نقد و بررسی و ایراد گیری و تأیید کامل نیامده ام. این اصطلاح را که از قبل بوده اما برای اینجور مواقع برای اولین بار در همین صفحه شما به کار می برم، برای « خوشه چینی» آمده ام.
نظیر این مصرع که تارهای دلم را به صدا در می آورد:
« . . .
کاش می دیدی دلم را در فراقت یک شبی
. . . »
یا
« . . .
اه قلبم میرَد( می میرد) اخر زین حزانت یک شبی
. . . »
سالم و تندرست و موفق باشید

با درود مجدد و احترام استاد سبکبار گرامی
یقینا اگر نقد و انتقادی از جانب شما بوده برای من حتما بخاطر پیشرفت و بهتر نوشتن من بوده
من ادمی هستم که حرفها و گوشزدها را فراموش نمی کنم
دقیقا یادم هست روزی برایم نوشته بودید اینکه مهاطبین درصفحه ات زیاد است و نظرات متعدد فقط یک دلیل دارد چون می روی و نظر می دهی می ایند وگرنه برای شعر و متن و نوشته شمانیست با گذشت زمانحرف شماصدرصد به حقیقت پیوست یعنی باید با رولشان باشی تا باشی وگرنه چیزی نیست
این را گفتم چون خواستم بدانید که من هیچوقت از حرف حق و نقد تلخ نمی رنجم
شما قابل احترام هستید 🌹🌹🌹

درود بر شما،
دوست عزیز،
شما در بدترین شرایط روحی من مانند مرهمی بر زخم هایم بودی.
مثل یک برادر شما را دوست دارم،
هرچه به شما گفته ام صد مرتبه سخت تر را به برادرانم گفته ام.
از آن ها خیلی شرمنده ام. از شما هم همینطور.
مرد باصفایی هستی و بهترین دوست شما همانا احساس صادق و اراده راسخ و مغز مطالعه گرتان است. هنر مانند مرواریدی هست که در دل صدف های علم به بار می آید که مانند دریا و اقیانوس است. من به خلق الساعه معتقد نیستم.
همواره بالنده و نیرومند باش. خیلی وقت ها خلوت و انزوا مقدمه ای برای شکوفایی، فکر کردن و مطالعه کردن است.
من زمانی وقتی سر کار می رفتم، در اتوبوس و قطار و زمان های استراحت خاطراتم را از کودکی و زمان حال و از همه احوالات می نوشتم. خیلی برایم سخت و دشوار بود. وقتی خانه می آمدم به فاطمه می گفتم چیزهایی نوشته ام می خواهی برایت بخوانم. با شور و شوق در برابرم می نشست و گوش می داد. خیلی لذت می برد و می گفت شعر هایت به درد نمی خورد اما بنشین خاطراتت را بنویس. انگار دنیا را به من می دادند. می گفتم فاطمه من نویسنده ای هستم که فقط یک خواننده دارم. او هم دوست داشت که بهترین شاعر باشد. الآن تمام دنیا و هوش و حواس من به او تعلق دارد و می گویم فاطمه تو در دنیای من بهترین شاعر هستی. و من این را ثابت خواهم کرد.
مهم نیست آدم چند نفر مستمع دارد مهم اینست که مستمع با ارزش و صادق و بی ریایی داشته باشد. اگر روزی نوشته آدم را دوست نداشت بگوید بد نوشتی دوست ندارم. هروقت دلت تنگ شد بیا در صفحه من درد دل کنیم. اینجا مثل قهوه خانه های تبریز و سراب و اردبیل است. روبروی هم در دود و دم و همهمه قهوه خانه در دو طرف میز با استکان چایی کمر باریک.

چوخ ساغولون
نوشته هایتان به دل نشست
درست و حقیقت است

سلام و درود جناب محمد محمد نژاد ( آشوب )
سپاس از لطف حضور و الطاف شما،
سفری داشتم به صفحه « مجنون» با این سوغاتی تقدیم شما:
{
بعضی وقت ها که اشعاری مانند یک نسیم شامگاهی و در مکانی مصفا و پر از گل و گیاه و آب وجودم را احاطه می کند، دوست دارم کلامم را اینگونه شروع کنم:
چقدر با صفا! چقدر زیبا!چقدر با احساس! و چقدر واقعی و باور کردنی!
همین بس است که تمام حرفم اینست بقیه اضافات.
اجازه می خواهم سروده ات را اینگونه بخوانم:
« . . .

مجنون
چرا حالم نمی پرسی
سراغم را نمی گیری
که بعد از آن شب بارانی دیدار
که بعد از سال ها درد فراق یار
نمی دانم چرا سرشار از دردم
بهار اما چرا پژمرده و زردم
چو آن آفتابگردانی به زیر نم نم باران
پرستویی جدا افتاده از یاران
غریب و خسته و حیران
نمی دانم چرا مجنون خودرا می کنی هر دم
نکوهش، سرزنش باران
به دنبال کدامین اتهامی
شدی بی اعتنایم،
یا به بی مهری گزیدی راه
سزاوار غم و حسرت دل عاشق
چرا پندارد این مردم
و یا دیوانه را « مجنون»
و من هر شب نگاهم خیره بر ماه و صدایت می کنم برگرد
و چون آمد صبا آهسته تر گویم چرا با من چنین کردی
تو می دانی نخواهم داد یک تار از کمند گیسوانت را
اگر دنیا به من بخشند اگر گیرند جانم را
و بی تابانه دنبال نشانی از توام با کوهی از امید
بلرزد جان من چون بید و مجنون
بگردد لیلی ام آسوده، مفتون
هوای بارانی و قلبم پر از اندوه
پر از آشوب از یادت
چو دریا هم ره طوفان در شب
. . . »
موفق و سربلند باشید

}

شاعر جوانبخت عزیز، از دیدن این چهرۀ جدید پروفایلتان هنوز این سئوال برایم باقی است که این تمثال متعلق بخودتان است یا نه؟ اگر از این بابت مطمئن باشم ابراز احساسات بهتری خواهم نمود. خواهش می کنم که از تأخیر بنده در پاسخ به این همه محبت های بی شائبۀ شما در اینجا و آنجا در حق این حقیر، و آماده شدن برای یافتن پاسخ درس سختی که با مطالعۀ « درد بعد از درمان » با آن مواجه شدم، دچار سوء تفاهم نشوید و بدانید که یک شبانه روز است که هر مطلبی را براحتی می خوانم و می نویسم اما در درک و فهم مسائل فنی و هنری اثر شما هنوز وامانده ام. شاید نیازمند مطالعه بیشتری باشم تا بتوانم در این زمینه هم صحبت خوبی برای شما باشم. اتفاقا در زمینه شعر سپید باید سطح دانش و مهارت خودم را بسیار بالا ببرم تا بتوانم کار تدوین و چاپ کتاب قطوری را که بهترین کس زندگی من بعد از ترک این دنیا به من سپرده است به سرانجام شایسته ای برسانم. من باز هم بر می گردم و در این مدت مطالعه خواهم کرد.
همواره تندرست و شادکام باشید و از درد و غم ها به دور

درود استاد سبکبار پروفایل قدیمی از استاد چالرز اولسون پدر شعر پست مدرن آمریکاست از شاخصترین شاعران قرن بیستم است متولد 27دسامبر 1910ماسوچوست آمریکا
وفات 10ژانویه 1970نیویورک آمریکا
واز شاعران پدیدار شناس نیز می باشد
.....،.........
پروفایل فعلی لنگستون هیوز شاعر داستان نویس نمایش نامه نویس داستان کوتاه نویس ونوشتار نویس است که به درخواست یکی از اساتید واز دوستان می باشد پروفایل فعلی را گذاشته ام
به دلیل کارش در رنسانس هارلم نامدار است
معرف ترین کتابش که دربازار موجود است
جهان در بوسه های ما زاده می شود
استاد شاملو اکثر کتابهایش را ترجمه کرده است
تولد 10فوریه 1901میزوری آمریکا
وفات22مه 1967
استاد از حسن توجه شما بی نهایت سپاس

درود و سلام بر شما جناب محمد رضا آزادبخت. قرار شد که اگر بتوانیم دوست هم باشیم و با هم صمیمانه و صادقانه گفتگو کنیم و گپ بزنیم. یوغ استادی به گردن نهیف من خیلی سنگین است. در سربالایی ها توان کشیدن و در سرازیری ها توان کنترل ارابۀ آن را نخواهم داشت. من کجا و استادی کجا.
از توضیحات مربوط به پروفایلتان متشکرم. اما هر شخصیت مشهور و بزرگ ارزشمندی هم که باشند برای من لطف و صفای دیدن جمال خودت را نخواهد داشت و تا آنموقع می توانم صبر کنم.
موفق باشید و نامدار

سپاس فراوان از لطف حضور و درد آشنای شما و لفظ زیبای « آخ تا قیامت . . . »
تا کی به انتظار قیامت توان نشست
برخیز تا هزار قیامت به پا کنیم
روی سنگ قبر عمویم حک شده است.
القصه رفتم شعر « بارگاه باران » را خواندم و این سوغاتی را برایتان آوردم. تقدیم شما:
{
ممنونم دوست خوبم،
چه قشنگ دستم را گرفتی و به کارگاه زیبایت آوردی.
اول از « سر به راه »ی که با یک تأکید یا عدم تأکید ساده روی « ا » به دو رنگ و معنای متفاوت زیبا در می آید. بعد تن نازی و مواجی سخن را تماشا کن: « . . . می پذیریم یا نه ؟ نه نگو ! بگو آری ! . . . » نت های موسیقی نه و یا یاهای قبل از آن و گو و گو های بعد از آن. درس بدیع می بینم در کارگاه شما. و آهنگ و موسیقی کلام.
خیلی طول و تفصیل نمی دهم که چشمت نزنم. اما این آخری را نمی توانم نگویم که « نون » ها موسیقی سازند معنی و لطافت کلام هم بجای خودش: « . . . دل زدن به دنیا نه ، دل زدن به طوفان را
هرکسی نمی فهمد جز نگاه هوشیاری ! . . . ».
اما خواهشی دارم. از همه شما که دوست دارید شاعر خوبی باشید . شما را به خدا اینقدر عادت نکنید که یک خط در میان غزل و قصیده و واژه و سروده شعر و مطلع و سایر ساز و کار های شاعری را داخل متن شعر نکنید. آن ها شعر را می سازند اما خودشان حق ورود به صحنه را ندارند. حالا تک و توکی بزرگان آورده اند دلیل نمی شود که ما آن ها را تکیه کلام خودمان بکنیم.
مثل آنست که در یک صحنه تئاتر یا سینما، راه به راه عوامل پشت صحنه داخل صحنه شده و زیبایی اجرا را ضایع کنند. کارگردان و فیلمبردار باید در کیفیت کار خودشان را نشان بدهند نه با حضور نابجا.
لذت بردم از سروده بی بدیلتان
موفق و سربلند باشید

}

درود استاد سبکبار سالهاست غمبار وغم دیده ام درسال زمستان 97مادر آوا ودرتابستان 98پدر آواودر پاییز 98برادر بزرگم ودر بهمن 98برادر کوچکم ودر تابستان مرداد 1400پدر م رااز دست دادم یعنی درعرض دوسال من پشت سرهم غم دیدم غم
مرگ برادران وپدر هنوز داغشان بر سینه دارم ومی دانم شما واستاد احمدی زاده چه می کشید سپاس استاد همیشه سالم وتندرست بمانید

از غم نگو « جوانبخت » که هرگز نمی دانستم که دریای اشتیاقی که از عشق حاصل شده بود، روزی صرف شستن زهرِ غمی خواهد شد که از دوری معشوق بر دل نشسته باشد. می دانم که دریای اشتیاق هرگز نخواهد خشکید، اما از شسته شدن زهر غم بی خبرم. راستش را بخواهید آن را هم دوست دارم چون نشانی از او دارد و من بر نشان هایش وفادارم.
عزیزانم را با غم های دوریشان بر معبد قلبم جاویدان می کنم، در طول مورچه عمر کوتاهم.

سپاس فراوان از لطف حضورتان. سوغاتی از سفری کوتاه به « بود نبود » تقدیم شما:
{ « . . .
شاید امروز روم
پر‌ بکشم تا رویا
گردد آرام دلم
یا ببرم دلهره ی خواهش ها

شاید هم راوی این
پیکره ی گفت و شنود
خود رود زیر غبار و
بشود خاطره ی بود و نبود

شاید این لحظه شود
زنده ازین خاطره ها
نرود گم بشود
پشت فراموشی این پنجره ها

شاید این راز غریبانه ی سرد
لحظه ی فاش شدن باز پشیمان کُنَدَت
بوسه ای جان بدهد بر رویا
کفر، ایمان مسیحا طلبد از نفسش
. . . »
دست خودم نیست، اشعاری را که دوست دارم، دست کاری می کنم. نه که عیب جویی کنم نه، سعی می کنم آن ها را بهتر بفهمم و نکات زیبا و مؤکد را کشف کنم.
لازم نیست بگویم چقدر زیبا بود و زیبا سروده شده بود.
موفق و پیروز باشید
مرد رویا ها
همراه سلام و درود

}

سلام و درود دوست گرامی،
مدت ها طعم خوش خبری که گرفته ام بر زبانم مزۀ شهد و عسل خواهد داد.
پاینده باشید و مسرور و با نشاط

تعظیم و تکریم از جناب فتحی بزرگ کمترین آداب سپاسگزاری از لطف حضور ایشان است و کرامت گفتارشان.
موفق و مؤید باشید

قدم رنجه ای مجدد، و تحمل زحمتی مضاعف،
مفید برای من که یادم نرود،
نخبه ای بر نخبگان انجمن اضافه شده است،
و بهره مند شدن از نعمت گفتارشان بر من واجب است.
همواره شکوفا و عطر افشان بمانید.
با سلام و تشکر از لطف حضورتان

با سلام و درود،
و سپاس از لطف حضور و ارائۀ سئوالتان.
یک سوغاتی از « درد بعد از درمان » تقدیم شما :
{
سئوال کردید:
« . . .
درد بعد از هر درمانی آیا هم درد است یا دیگر درد نیست؟
چگونه می توان این درد را بادردبعد از درمان یکی کرد؟
خصلت درد چهچیزی را خواهد گفت؟
باطن یک درد آیا باظاهرش شبیه است یا تفاوتی دارد ؟
این درد ها وقتی پشت سرهم می آیند چه چیزی را می خواهند نوید دهند ؟
. . . »
و اکنون نیز سرودۀ شما را در پیش رو داریم؟
آنچه از گذشتگان شعر و ادب می دانیم اینست که آنان علاوه بر هنر سخنوری و شعر و ادب در علوم عصر و زمانۀ خودشان یا سرآمد و یا مطلع بودند. از این علم و اطلاع خودشان علاون بر اینکه در استحکام زبان و شیوه و سبک نگارش خودشان بهره می بردند، معلومات و دانش خودشان را در آثار ادبی و هنری خودشان منعکس می کردند و و سعت و عمق و زیبایی بیشتری به آثارشان می بخشیدند. علومی مانند فلسفه، منطق، نجوم، طب، صرف و نحو ، عروض، ریاضیات و خیلی موضوعات دیگر که واقعا نیاز به چندین تحقیق علمی دارد، از آن جمله بودند.
پس اولین نتیجۀ چنین علم و اطلاعی این می شد که از آوردن واژه ها و اصطلاحات گنگ و چند پهلو و عامیانه پرهیز می کردند.
سوژه ای بود در یکی از صفحات که خیلی دلم می خواست، اما بدلیلی بدان نپرداختم در مورد « انسانیت » و « انسان بودن » و از این قبیل که شاید در آینده بحثی در آن مورد پیش آمد و من هم شرکت کردم. « درد » هم یکی از آن سوژه هاست که باید از حوزۀ علمی و شفاف بدان نگریسته شده و بعد به جنبه ها و کاربردهای هنری آن پرداخته شود.
سئوال اینست که درد چیست؟ قبل از این که خودم به تشریح آن بپردازم دوست دارم که نظر دیگران را بدانم. اگر آمدند کسانی در آن مورد بحث کردند، می فهمیم که صفحه بیدار است. اگر نیامدند که نشان می دهد صفحه بیدار نیست و آنگاه حیف است که بحث اینچنینی را آدم خودش بگوید و خودش بشنود. باز هم می پرسم:
درد چیست؟
همراه سلام و آرزوی تندرستی و موفقیت

}

سلام و درود،
جناب ساسان نجفی عزیز،
ممنون از لطف حضور شما
یک سوغاتی از سفر « دولت عشق » خودتان تقدیم شما :
{
عزیزی یکبار به من گفت که تو همه چیز را عادت داری اول تغییر بدهی بعد به آن علاقه نشان بدهی. سال ها گذشت و من این گفته را در متن زندگی به محک زدم دیدم حرف درستی زده است. جاهایی عیب محسوب می شود و جاهایی هم حسن. حالا من هم با این توجیه دست به اندکی تغییرات روی سروده شما زدم تا آن را آنگونه ای به دلم می نشیند بازخوانی کنم. نه بازسازی که اجازه آن را ندارم و این از اختیارات خود شاعر است. حالا با اجازه شما نجفی عزیز « دولت عشق » شما را اینگونه بازخوانی می کنم:
« . . .
چه خوش آن صبح وسحر، مستی وخواب..
شکنم عهد خودم با می ناب
سرِ خوش دولت عشقم بدهد خیر و امید
خبر از رونق آبادی این کنج خراب
. . . »
همراه سلام و درود
موفق و شادکام باشید

}

درود بر شما استاد گرامی..
شما صاحب اختیارید..

سلام و درود سرکار خانم افسانه پنام،
سپاسگزارم از لطف حضورو الطاف شما،
در ضمن اگر چرخیدید و یکبار دیگر پاسخ بنده را مشاهده نمودید، تا چند روزی که از این صفحه و در چشم بودنش مانده است، بنده آماده ام که مقداری در مورد سروده شما و برخی موضوعات مربوط به آن در همین صفحه با شما گفتگو کنم.
موفق و مؤید باشید

سلام و درود جناب سبکبار بزرگوار
گفت و گو کردن با شما بزرگان باعث افتخاراست..
منتظر گفت و گویتان هستم
ممنونم از توجه شما به سروده ی ناچیزه بنده...

دوست عزیز،
جناب مهدی حسنلو،
از لطف حضور و بیان و لفظ دلنوازتان سپاس فراوان دارم. به یادتان می آورم که قبلا این سروده در دو قسمت نشر یافته بود که در قسمت اول بنده اعلام کردم که این دیالوگ دو طرفه است و من جرئت نمی کردم که کلمات طرف دوم را بیاورم که آنموقع شما و یک خانمی که اسمش یادم رفته گفتید که نه در شعر خجالت می کشم و این ها نیست . آنوقت در قسم دوم من متن کامل را از دفتری به نام مکاتبات که حدود ششصد صفحه بصورت مکالمات ایمیلی ثبت شده است آوردم در اینجا نوشتم.
الآن نیز باز نشر کامل آن با استفاده از تجاربی است که در کوتاه سازی سایز فایل های صوتی پیدا کرده ام. خوشبختانه جمعیت انجمن های شعری غیر از فکر می کنم یک نفر معترض این مسئله نشدند. به قول خود فاطمه که در یکی از کامنت های زمان حیاتش در همین سایت نوشته بود: « شاعران در اتاق های شیشه ای زندگی می کنند و راز و سرّی به آن صورت ندارند.»
راست هم می گفت. عشق همیشه بین افراد است و جنبه خصوصی دارد. ولی شما می بینید که نغمه های عاشقانه عالمگیر شده است. به هر حال در مجموعه خاطرات جنبی این سروده نام زیبای شما هم حکّ شده است.
مطلب زیاد است. حتی بحث ها و مجادلاتی هم می شود در اطراف شعر سرودن و چگونه سرودن راه انداخت که بتدریج باید این فرهنگ گفتگوی سازنده را جا بیندازیم. همیشه نمی شود تعارف کرد. می دانم که شما خیلی دوست دارید که نظرهای جاندار و پرمایه بشنوید. من هم به این موضوعات علاقه مند هستم و کم و بیش مطالعه هم می کنم.
تندرست و موفق باشد

سلام و درود،
جناب علی آقا نظری سرمازه،
از حضور مجدد و پر مهر شما بسیار سپاسگزارم.
باید عرض کنم که چندین بار به صفحه شعر شما مراجعه کرده ام، و با توجه به این که نظراتم را با احتیاط و تحلیلی نسبت به مسائل اجتماعی ارائه می کنم و بدلیل حفظ وجهه شما و قرار نگرفتن خودم در یک موضع انتقادی نسبت به شعر شما از ابراز حضور و نظر در آن خودداری کرده ام.
سروده شما زیاد پیچیده و بغرنج نیست و حسن بزرگش اینست که کارگرانی مثل من هم می توانند آن را بخوانند و بفهمند و استفاده کنند.
حتی یکبار هم آمدم از در فکاهی و طنز وارد شدم با دو حکایت خیلی مفصل، اما آخر کار دیدم که نتیجه نوعی بر علیه شعر چرخید و پاک کردم. تا فرصت های بعدی و بهتر و این در که برای گفتگوی دوستانه باز است، اگر مایل باشید در همین صفحه می توانیم ادامه بدهیم و نتیجه بگیریم.
موفق و سربلند باشید

سلام و درود فراوان،
سرکار خانم راضیه خضری،
از لطف حضور و الطاف شما سپاسگزارم.
کاری که شما برای ریشه یابی غمِ گفتارم انجام دادید برایم بسیار ارزشمند است. این داغ همیشه ماندگار است. شاید باور نکنید امروز به همکارم می گفتم، که دوست ندارم درخت ها و سبزه ها را ببینم، دوست ندارم نسیم بر چهره ام بوزد، آب به زیبایی در جریان باشد. همه برایم اندوهناک و تمام شده است. من قبل از این ماجرا کابوس های فراوانی را دیده بودم. برخی از آن ها هم به حقیقت پیوسته بودند. اما این یکی کابوسی است که تمامی ندارد. سقف آسمان کوتاه و قرمز و غبار آلود است. هوا گرم و شرجی و غیر عادی است. آدم ها در این کابوس گاهی چشم ندارند، گاه گوش هایشان به هم آمده است. همه سرهایشان به پائین است. انگار که در برزخ زندگی کنم . . .
من قبلا غمدیده های اینجوری را درک نمی کردم، اکنون مکافات آن روزهاست، که همه سعی می کنند به من دلداری بدهند، اما از متن ماجرا بدورند. تقصیری هم ندارند.
امیدوارم از اینگونه ناملایمات و مصیبت ها بدور باشید

سلام و درود دوست عزیزم،
قبلا مرا به ذوق آوردی،
آمدم به مدل خودم با شما گفتگو کنم و به کنه فرمایش شما راه پیدا کنم،
اما نوک صحبت مان ناتمام قیچی شد و در صغرا و کبرای صحبت مان ماندیم. باز کردن باب جدید و نا تمام گذاشتن آن چه فایده ای دارد. آدم ها گاهی وقت ها با هم درد دل می کنند، اما خیلی وقت ها نیز مخصوصا مرد ها دنبال نتیجه هستند. ولی برای زن ها خود گفتگو یک نتیجه است. من این را قبلا نیز می دانستم و سعی می کردم با فاطمه از هر دری صحبت کنم. چقدر لذت بخش بود. از هر دری سخنی. اما مردها بین خودشان حوصله این کار را ندارند و دوست دارند که به یک نتیجه ای برسند، و به حساب سود و زیان خودشان و وقتشان برسند.
باز هم تکرار می کنم، بعد از هیچ درمانی دردی وجود ندارد، مگر این که درمان ناقص یا دروغین بوده باشد. درد نشانه و علامت بیماری و زخم و گرفتاری است. گرچه برخی نارسایی ها و بیماری های خطرناک اوایل بدون درد هستند. حتی خطرناکترین بیماری عدم احساس درد است که قبلا به عرضتان رساندم. اما شما گفتید نه، دردی هست که فقط من می دانم، من می شناسم.
از نظر شما در فریب در شعر نیز چندان راضی نشدم. فریب فقط در یک مورد دوست داشتنی است. برای چشمان فریبا.

درود استاد این نظریه بر شما بر اساس علمی وپزشکی است اما دردی که من از آن صبحت می کنم هزار بار جراحی بشود ،هزار بار درمان بشود بازهم درد است
درد یک احساس غیر لمسی است
درد فراتر از واقعیت خود علم پزشکی است
این درد که من دارم هر روز دوا ودرمان می شود اما هنوز هم درد دارم
استاد درد بعد از درمان هم درد است
جان من عصبانی نشوید
برای یکبار که شده بپذیر که این درد ،درد است چه با درمان چه بی درمان
فریب یک صنعت ادبی است که ابداع شاگرد حقیر تان هست سوتفاهم نشود
جان من بپذیر

سلام و درود بر شما جناب الوالحسن انصاری ( الف رها )
از حضور ارزشمند شما سپاسگزارم.
سالم و پاینده باشید

دوست عزیز و عاشقم،
خوش آمدید،
از پیام خصوصی شما خیلی نفهمیدم و مصر هم نیستم . اما متاسفانه من در «« سایت »» مجور پاسخ پیام ندارم. سعی کنید که پیدایم کنید. یا نشانه ای بدهید من شما را پیدا کنم.
راستش را بخواهید نمی خواهم عادات و ذوقیات شما را برهم بزنم . علاقه مندی بیشتر من به اشعار خودتان است و گفتگوهای منتج به نتیجه. نقد شما را برای شعر آقای محمدی خواندم استفاده بردم. اما ارائه آن جوری بود که آدرس دیگری می داد.
متشکرم که سری به من زدید. هر وقت دوست داشتی فریب در شعر را برایم توضیح بدهید و سعی کنید که قانعم سازید.

درود استاد حقیقتش اینست که توضیح آن برای خود منهم یه کمی سخت است با این اوضاع که دارم و مشاجرنامه ای که با بانو خیلی سال پیش نوشتیم می گوید حق انتشارش را ندارید
سعی براین است متقاعدش کنم اما بانو لجوج ویکدنده است سپاس

سلام و درود،
رفتم به « رخ » های شما سر زدم آمدم و این سوغاتی را برایتان آورده ام.
سپاس از لطف حضورتان:
{ سلام و درود،
جناب عارف افشاری ( جاوید الف )،
دو بار مرا شرمنده حضور خودتان در پای سروده هایم کرده اید. و
من ده ها بار به سروده ها و بحث های شما مراجعه کرده و نقطه نظرهای شما را با دقت خوانده ام. حتی در مورد شروده قبلی خودتان که آن قایق توصیفی بود ذهن مرا خیلی به چالش کشید اما ترجیح دادم سکوت کنم. بحث های شما با « رخ » متقابل خودتان که ایشان هم مورد علاقه بنده می باشد خواندنی هستند.
خدمت شما عرض می کنم که سروده ای را احتمالا بعد از ده دوازده روز انتشار خواهم داد که می تواند اشاره هایی به سروده امروز شما داشته باشد. برای حفظ تازگی آن اینجا مطرح نمی کنم و دعوت می کنم که به آن سروده به نام « شاعران » توجه کنید. می توانم آن را به شما تقدیم کنم.
موفق و پر تلاش باشید دوست من . هر وقت دلتان برای گفتگوهای آرام و تحلیلی تنگ شده باشد می توانید به قهوه خانه بدون چایی و قلیان من تشریف بیاورید.

}

با سلام و درود فراوان،
جناب محمد رضا آزادبخت،
من با شما اختلافی ندارم. اصولا در یک مجادله ای نیستم که هر کدام به جهتی حرکت کنیم. اما در صحبت ها و صرف وقت ها دوست دارم که از بقیه عمرم در جهت یاد گرفتن و کسب نتیجه استفاده کنم. به همین خاطر هم پیگیر هستم و بحث را تا به آخر دنبال می کنم. همین نه بیشتر.
رفتم « کز کرده » را خواندم. اما حال نکردم. صحنه هایش حتی در سطح شکسته نفسی و یا کنایه و طعنه شنیع بود. سوغاتی از آن صفحه تقدیم شما می شود:
{ سلام و درود،
جناب محمد رضا آزادبخت،
سپاسگزارم که ترغیبم نمودید، به صفحه شعرتان نائل شوم. مستقیم درمورد سروده شما نظر نمی دهم. اما بداهه ای دارم که بعد از ده دوازده روز تقدیم دوستان خواهم کرد. شاید مقداری جنجالی باشد. اما قبلا در صفحه یکی از شاعران بنام سایت بصورت بداهه منتشر شده است. فکر می کنم آن سروده اشاره ای هم به سروده امروز شما خواهد داشت. بسیار دوست داشتنی هستی خودت و آن قناری با صفایت که با خودت می پرد و روی شانه ات می نشیند. امیدوارم که از زندگی راضی و بهره مند شوید.

}

سلام و درود،
خدا روح پدرتان را شاد کند. کی گفت که من از شما ناراحت شدم. من خیلی هم شما را دوست دارم و خیرخواه شما هستم. منظور من از شنیع این بود که تصور این که کسی پا روی صورت کسی بگذارد برایم قابل تصور نبود. حتی اگر از روی احترام یا عشق یا چیز دیگری. من آدم نازک نارنجی نیستم . من یک کارگر هستم و به شنیدن حرف های درشت و ناملایم عادت دارم. اما نه از شما و نه برادرهای خوب و نازت هرگز حرف ناملایمی نشنیده ام.
دلخوش و شاد باش

سلام و درود آقا مهدی محمدی عزیز،
آمدن شما برایم جالب و دوست داشتنی بود. اول رفتم در صفحه « سکوت . . . » نقد و نظر شما را خواندم و ره آورد آن را تقدیم می کنم.
سپاس از لطف حضورتان:
{
تابستان های زیادی از عمرم نمانده است. اما این تابستانم را وقف خوشه چینی از منش و روش و گفتار کسانی در این سایت و جاهای دیگر ساخته ام که از قبل می شناختم و یا جدیدا با آن ها آشنا شده ام.
این متن شما در لحن و احساس متفاوت بود و مرا چندین بار به خواندنش ترغیب کرد و خواندم. متن های قبلی شما نیز خوانده بودم اما این یکی مرا بیشتر به سمت خودش متوجه ساخت.
این کلام را خواستم بنویسم و نوشتم اما پاک کردم:
« . . .
این روزهایی را که خیلی ها به عزا نشسته اند، صاحب بزرگوارش ثانیه به ثانیه صرف انجام واجبات دینی و بشری و جهانی خودش ساخته بود.
. . . »
از هم اکنون « سرور آزادگان » را که در راه است به شما تقدیم می کنم. که من آن سروده را نساخته ام بلکه آن بود که این روزها مرا کاملا مسخر خودش ساخته است.
صحبتی در مورد « رفتارشناسی شعر» در صفحه « سر به مهر » بانو سارا خوش روش مفتوح است. ایده ایست جدید از سطح درک من و شاید معلوم و مبرهن از دید فضلایی چون خودتان.
با سلام و درود فراوان
و سپاس که دست مرا گرفتید و جرئت اقدام دادید.

}
پاینده باشید و سرفراز

باز هم متشکرم و از شانس خوب خودم شکرگزارم که شما را دارم.
« . . .
صمیمی،
مهربان،
دوست داشتنی
. . . »

سلام و درود،
جناب محمد علی رضاپور،
ممنونم از دعوت شما،
« سرور آزادگان» مرا مسخر خود ساخته است. چند روزی صبر کنید در کلیه سایت هایی که هستم و هستید، تقدیم علاقه مندان خواهد شد در صفحات خودم. با گفتارهایی که متعاقب خودش به میان خواهد آورد.
با سپاس از این که یادم بودید. همواره مایل به شنیدن اندیشه ها و گفتار های شما دوستان خوب هستم.
موفق باشید.