آواز

جناب سبک بار عزیز با سلام

در تایید فرمایش جناب لاهیجی گرانمهر عرض میکنم
واقعا خسته نشدید از این درجا زدن از این کار عبث و بی فایده
جناب سبک بار بنده با شخص شما نه دشمنی دارم نه اصلا شما را می شناسم پس این نوشتار خطاب به شخص شما نیست به شعر شماست به نوشته ی شماست و گرنه آنقدر خود شما عزیز هستید که من در این جمع دست شما را می بوسم پای شما را می بوسم اما در مقابل شعر کوتاه نمی آیم.

برادر عزیزم این کدها و صفر و یک ها قبل ها توسط خیلی ها استفاده شده و می شود اگر برای شما تازگی دارد بنده کارشناسی ارشد جنگ الکترونیک دارم و این کدها را خوب می شناسم خواهشا با ادبیات بازی نکنید
وقتی می نویسید تولد عروض مدرن، حرف خیلی بزرگی است
عده ای که برای شما نا آگاهانه استاد استاد می‌کنند شما را به اشتباه نیندازند من به جرات و با توجه به سابقه ی شاعری خودم می‌گویم شما نیاز به آموزش عروض دارید نه ادعای ابداع عروض نو
الان واقفم که یک صفحه برای من مطلب خواهید نوشت و سفسطه پشت مغلطه اما تا ثریا هم مطلب بنویسید بنده قانع نمیشوم پس خودتان را اذیت نکنید
آخر سر هم بگویم که نظر جناب لاهیجی را کاملا قبول دارم حالا عده ای از آب گل آلود ماهی نگیرند که لاهیجی حاشیه درست کرد و فلان و فلان
درخواست نقد داده اید و ما هم نظر نوشتیم با شما هم دشمنی نداریم خواستید قبول کنید نخواستید اصلا نظر ما را حذف کنید قرار نیست کسی را به جرم اینکه در گذشته اتفاقی افتاده دهان ببندیم، اشعارش را سرقت کنیم و آن بیچاره از ترس اینکه حاشیه درست نشود حق خودش را هم نتواند مطالبه کند

در همین اثری که فرستادید ده ها عیب چه از لحاظ نحوی و ساختاری مانند ضعف تالیف های مکرر و...
و چه از نظر محتوایی وجود دارد

نمونه ای عرض کنم

شما (چه چه را با فربه) قافیه گرفته اید

نظر دهخدا را ببینید

لغت‌نامه دهخدا
فربه . [ ف َ ب ِه ْ ] (ص ) چاق . سمین . شحیم . فربی . (یادداشت به خط مؤلف ). مقابل لاغر. (آنندراج ). پروار. (حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی ). پرگوشت

یا حسین بن علی
سید هادی محمدی

برای شادی روح همسر گرامی تان فاتحه مع الصلوات

خیلی بامزه خوندید..
درود جناب سبکبار استاد بزرگوار

عرض ادب و احترام خدمت جناب سبکبارگرامی، جناب لاهیجی گرامی و جناب محمدی گرامی🌺🙏
جناب سبکبار گرامی
وزن شعر شما با
فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع
چه فرقی دارد؟
ببینید جناب سبکبار عزیز
با روش اعلامی شما که به تصدیق فرمایش جنابان لاهیجی و محمدی قبلا و هم اکنون هم مورد استفاده قرار گرفته و می‌گیرد، نمی‌شود وزن جدید اختراع کرد بزرگوار.
چون تمامی اوزان تابع الگوهای هجایی کوتاه، بلند و کشیده هستند و آنها را به بی‌نهایت احتمال میشود کنار هم گذاشت و برایش فرمول نوشت.
مثلا بنده الان یک وزن می‌سازم
فع‌لن مفعولن مفاعیلن متفاعلن!
خوب؟
حالا این وزن را بنده اختراع کردم؟
خیر
بنده فقط یک الگوی هجایی نوشتم
حالا می‌شود روی این الگوی هجایی شعر نوشت
اگر می‌بینید وزنی شما می‌نویسید و بر فرض در گنجور شعری در این وزن موجود نیست دلیل بر اختراع یا اکتشاف من و شما و دیگران نیست.
۱ دلیل بیشتر ندارد
آن وزن مطبوع نبوده و استفاده نشده
مانند وزن اکنون شما
در حد یکی دوبیت جالب است منتها بعد از ۲ بیت واقعا کسل‌کننده می‌شود
ببینید عزیز
بین ۱،۲،۳ ۴ ،۵،۶،۷،۸، ۹ نمیتوان عددی دیگر اختراع یا کشف کرد " به اعداد اعشاری اشاره نمی‌کنم"، هرچند یک عزیزی بین ۷ و ۸ عددی کشف کرد و اسمش را گذاشت باقرزاده! " اشاره به فیلم کمدی سن‌پترزبورگ"
در واقع روشی که شما ارائه می‌کنید هیچ فرقی با نخ عروض و افاعیل ندارد و هیچ رجحانی بر عروض کلاسیک ندارد.
از آنجایی که سایت محترم شعر ناب ، یک سایت پربازدید است و استادان بسیاری از بیرون سایت آنرا رصد میکنند ، وظیفه دانستم که این پیام را با تیک نقد ارسال کنم به یک دلیل مشخص
اینکه یک کاربر محترم پستی ارسال میکند و مدیر ارجمند سایت آنرا تایید میکند دلیل بر همسو بودن با آن پست نیست
صرفا دادن حق ابراز نظر و عقیده و هنر به تمام کاربران است.
وگرنه هر کدام از ما کاربران پستی نامطلوب و بی‌کیفیت ارائه کنیم یا مطلبی خلاف واقع بنویسیم، یا ادعایی کنیم که خدایی ناکرده خلاف واقع باشد در واقع داریم در حق سایت محترم شعر ناب ظلم میکنیم عزیز
وقتی شما به روشنی اعلام می‌کنید
تولد عروض مدرن را اعلام میکنم....
مقداری به این مهم توجه داشته باشید که همین یک جمله شما تا کنون ۵۵۰ بار خوانده شده و تعدادی از این خوانش‌ها از بیرون سایت است. توسط استادان داخل سایت خوانده شده، توسط کاربران و استادان خارج از سایت هم خوانده می‌شود یا از طریق خواننده‌ای به آنها منتقل می‌شود.
ادعای خلاف واقع شما به اعتبار این محفل خدشه وارد میکند

با توجه به حذف تیکهای نقد و پست جناب احمدی زاده گرامی
عرض دیگری ندارم
برایتان آرزوی موفقیت دارم🌺🙏

درود بزرگوار
لطفا غیبت نکنید
حواشی درست ننمایید
خالی بندی هایتان را شاید بشود تحمل کرد
ولی غیبت کردن و حواشی ؟؟؟؟؟؟؟؟

درود و عرض ادب
نمی‌دانم تا کی این خرافات باید در صفحه اول باشد و یک لحظه هم جایش تغییر نکند درحالیکه شعرهای دیگر بعد از دو روز محو می‌شن .
یک ماه طول می‌کشه اگر بخواهی این همه نوشته را بخونی. و جای تعجب است که بعضی شعرا هم تایید و تمجید می‌کنند و با خود نمی‌گویند (شامت روشن) یعنی چه ؟ و ساختار معنی هر جمله کجاست ؟
(شادی آرد این خواهش گر بردوشم سر پندارم)
گیرم تمام واژه ها را به زور و بدون توجه به معنی و زیبا شناختی در وزنی بگنجانی شعری اتفاق می‌افتد ؟
روی سخنم با دوستان شاعر است که از خود نمی‌پرسند کدام زیبایی ، کدام نو آوری ، کدام شور ،کدام منطق ادبی، را تایید می‌کنید؟
وزن ابداعی کجاست؟ در صورتی که تکرار مفعولن یکی از وزنهای رباعی بوده . هر جور دیگر.
با تشکر

بدون سلام و کلام آمدید، اما من با احترام پاسخ هر دو نفر شما را می دهم. معلوم است که از همه مطالب فقط تولد « عروض مدرن » را خوانده اید و برافروخته اید. مطلب زیر در آخرین پاراگراف پ.ن. آمده بود:
« . . .
با احترام و ادب تقدیم می کنم. آماده شنیدن و خواندن هر گونه نقد، انتقاد و پرخاشی هستم. اما توصیه می کنم که به حس و دانش خودتان رجوع کنید و هرگز پیش داوری خودتان را برای ارزیابی ندایی که به گوشتان می رسد مبنای کار قرار ندهید. مباحث علمی سئوال و جواب های علمی دارد و بس.
. . . »
پاسخ شما خیلی کوتاه است:
دریغ از یک بیان فنی و علمی و پر از خشم و کینه همیشگی. نیازی به مناظره نیست و دعوا نیست. نظرتان را بگویید و بندهای هفت هشت گانه را به نقد بکشید. صحبت سر فقط کدها نیست که تاکنون من از کسی نشنیده ام و نخوانده ام بلکه مطلب گسترده تر از این هاست. اگر نظری دارید با خونسردی و آرامش و بینش و دانش بفرمائید استفاده کنیم. اگر شعر و مطلب و گفتار بنده نیز ایراد دارد باز نقد کنید.
در مورد فربه و چه چه هم هر بچه مدرسه ای می داند که در قافیه ها شاعر می تواند حرکه ها را تغییر دهد و شاهنامه فردوسی پر است از اینگونه مثال ها.

من مناظره هر کسی را می پذیرم. شروع کنید و پاسخ دریافت کنید.به شرطی که مدیر سایت اجازه بدهد و مقررات آن را خود ایشان تعیین کند.

فارق از تمامی بحث هایی که من سوادم در حدی نیست که واردش بشم
ریتم شعرتون من رو یاد سرودها و یا تصنیف هایی که روی چهار مضراب ها اجرا میشه می اندازد
همگی دوستان موفق و سربلند باشید

و شرمنده از پارازیت من وسط گفتمان مهمتون

سلام و درود
جناب محمد اکرمی
تمامی صحبت ها و بحث ها دقیقا در مورد شعر و ریتم و وزن و موسیقی است که شما واقف و شیفته آن هستید و نظرتان برای اینجانب مهم است.
سپاس از حضور و نظری که دادید.
موفق و مؤید باشید.

درودبرشما مجید جان عزیزم خوبی عزیزم اول اینکه مثنوی بسیار سنگین هست و بنده درخصوص وزن شعر نمیتوانم نظر بدهم چون تخصص بنده نیست وکارسختی است ولی نظر کلی را بخواهم بگویم شعری بسیار با واژه های سنگین و زبان روان انتخاب شده وبسیار واژگان بکاررفته پرمفهوم وپرملات هست مثلا اگر بخواهیم مثال عرض کنم در شعرشما واژگان
خنديدن ها، مرگ ،عمر،دنیا ،شادی
این پنج واژگان بکاررفته شعر را بسیار برای مخاطب هم سنگین وهم روان هست درکل واژگان بسیار مهم هست در شعرها که بنده از ازواژگان شعر حتی درک عميقي راهم داشتم
که شادی همراه خنديدن ها
عمرهمراه مرگ
دنیا همراه مرگ
بسیاز واژگان بکاررفته اتصال خودرا بخوبی پیش بردند وبسیار سلسه مراتب نظم حتی در متن شعر وحتی درمانی شعروحتی در. درک کردن شعر بسیار موثر کاربردی بکاررفته. بنده تا جای ممکن نظر شخصی خودم نوشتم انشالله اساتید گرامی وگرانقدر درشعرناب ودوستان باتجربه درشعرناب انشالله مشارکت می‌کنند تا از موارد ونکات تخصصي دوستان عزیزم واساتید بزرگوارنهایت استفاده راببریم دوستتتتتتتتتتتتتتتدارم مجید جان عزیزم قلمتان همیشه سبز ونویسا باشدعزیزدل جاتون توقلبمه عزیزدلم 🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻
💙💙💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵
💐💐💐💐💐💐
🌼🌼🌼🌼
💟💟💟
❤️❤️
❤️

سلام و درود
جواد آقای عزیز
این کلمات را با تأثّر و حتی نم اشکی می نویسم. شما خودت عزادار هستی و داغ رفتن مادر بزرگ در کامت مزۀ تلخ و غیر قابل وصفی دارد، آنوقت نقد و تفسیری به این زیبایی برای سروده من نوشته اید که خودش یک غم نامه است. همه اش تصویر و نجوا و احساسات غیر قابل تحمل برای چند صباح عمر من.
من خیلی جاها پای اشعار دوستان نوشته ام که کلاس درسی بود برای من. برای این نقد شما هم می نویسم که دانشکده ای هست برایم. نه این که حرفت مساعد بود نه بلکه بسیار پخته و متین و مؤدبانه و تأثیر گذار بود. بعد از این هر وقت خواستم چیزی بنویسم چهره شما را پیش چشمم مجسم خواهم ساخت تا احساس مسئولیتم را صد برابر کنم. اینجور مواقع بلد نیستم که آدم ها را دلداری بدهم چون میسر نیست، اما یکبار دیگر با غمت شریک می شوم.
سلامت و سربلند باشید

درود بر اساتید و ادبای سایت شعر ناب

سلام و درود
جناب محمد محمد نژاد ( آشوب )
من با این که جزو « اساتید و ادبای سایت شعر ناب » نیستم، اما بعنوان میزبان شما در این صفحه و دانشجویی که بیشتر از منابع درسی و تجربیات شخصی خودش سخنی نمی گوید و حرفی نمی زند به شما علیک السلام می گویم و حالتان را می پرسم. امیدوارم سالم و موفق باشید

درود بیکران بر جناب سبکبار عزیز.
بزرگوار و دوستداشتنی

چند بار شعرتان را خواندم
حس و حال اشعار قبلی شما را نداشت
به نظر می رسد سهم کوشش در آن زیادتر بوده است
به بزرگواری خود شاگردت را ببخشید .همچنان از ادب و معرفت شما می آموزیم در پناه عشق به توان بیست باشید

درود جناب سبکبار گرامی از این به بعد بنده خود :را شاعرنمی دانم بعنوان یک مخاطب عامی شعری زیبا از قلم خواندم
بنده یک شبه تمام آن چیز رادر مورد شعر می دانستم فراموش نموددم
فکر کنم آلزایمر گرفته ام
بنده حتی یک سطر شعر نیز بلد نیستم
ما فقط می خوانیم ومدام می آموزیم آنچه در قدیم خواندیم وآموختیم
آیا به نظرت چیزی افزوده شده است؟
گلایه ندارم چون هنوز اول راهم
چرابیخودی ، بی خود می شوم روح رفتگان قرین آرامش

سلام و درود
جناب محمد رضا آزادبخت
در لابه لای کلام شما نوعی نارضایتی، رنجش و شاید نوعی جوشش وجود دارد. اگر خوب فکر کنیم مهم نیست که ما شاعر باشیم یا نه. مهم اینست که انسان باشیم و آلام و دردهای همدیگر را درک کنیم و اگر توانستیم در التیام آن کمک رسان باشیم. یا حداقل موجب درد های بیشتر نگردیم. در مورد سروده ها اشکالی ندارد بخوانیم، نظر دهیم، بپسندیم یا نپسندیم. مهم نیست. بالاخره پسندیدن مخاطبین عامل مهمی در انگیزش های شاعرانه است. و حتما همه ما سعی می کنیم، از گذشتگان و نویسندگان و محقق های خودمان بیاموزیم. من که سعی می کنم و از این کار لذت می برم.
سپاس از حضورتان و تعظیم در برابر جمله آخرتان که همه حرف در دل آن نهفته است. کاش همه این سروده ها و نوشته ها محو می شد اما آنکه را از دست داده ام باز می یافتم.
متشکرم دوست من

سلام و درودها بر ادیب نازنین جناب سبکبار بزرگوار

جدای از بحث های تخصصی شما و دوستان بزرگوار که این کمترین سررشته ای در اون ندارم اما بهره مندم شدم از قلم و ذوق شما ادیب گرامی

موید باشید و سلامت و‌نویسا
💐💐💐💐💐💐

سلام و درود سبکبار بزرگوار
شعر جالبتان را خواندم،تا حالا همچین وزنی ندیده بودم
ولی فکر کنم هر کلمه ای مکث بخواد
بنظرم عروض قبلی آسون تر بود متاسفانه منظور شما را اصلا متوجه نشدم
به هرحال موفق باشید

درود

سلام و درود
سرکار خانم افسانه پنام ( مولد )
از حضور پرسشگرانه شما دلشاد شدم.
اگر دقت کرده باشید مکث ها در هر کلامی، چه شعر و چه نثر زمانی به وجود می آیند یا گویش وران هر زبانی عمدا چنین مکثی می کنند که به آغاز یا پایان هر یک از گروه های نحوی می رسند. مانند گروه های اسمی، گروه های توصیفی اعم از صفت یا قید و گروه های فعلی با مفعول های صریح و غیر صریح. این سروده نیز از این بابت استثنا نبود و شما زمانی مکث می کردید که کلام خودتان را منعقد کنید نه همه جا. فرقی هم نمی کند که هجاها بلند باشند یا کوتاه. اما در مورد هرگونه توقف و مکث در مقطع هجاهای کوتاه هجای مربوطه به هجای بلند تبدیل می شود یا به بیان صحیح تر زمانی برابر با هجای بلند را صرف می کند. این مسائل خیلی سخت نیست و من در هر فرصتی به شرح و بسط آن خواهم پرداخت. شما فقط باید حوصله کنید و بخوانید. درک این موضوع برای همه شاعران و نویسندگان و کسانی که خودشان را در محیط ادبیات و شعر می دانند لازم و ضروری است. بجای دعوا و مرافعه ها باید در این باره به مطالعه و بحث و گفتگو بپردازیم. به یک مثال از مصرع اول « آواز » توجه کنید:
« . . .
از من بگذر // کمتر // بر ما // جایی در این عالم // جو
. . . »
// از من بگذر // یک جمله امری است، با یک مکث پایانی. // کمتر // قید است برای فعل// جو // که اگر سرهم بگوییم می شود // کمتر جو // . اما بخاطر اختیاراتی که در شعر داریم آن ها را از هم جدا کرده ایم اما در حین خواندن نوعی این تعلیق را نشان می دهیم. // بر ما // گروه مفعولی غیر صریح یا به اصطلاح گروه حرف اضافه ای است. // جایی در این عالم // هم گروه مفعول صریح می باشد که وابسته به فعل است. در حین خواندن بنوعی باید این تشخیص ها را برای خواننده یا شنونده ایجاد کنیم.
سالم و کامروا باشید

درود در اشعارسپید نیز باید مکث هابایدرعایت شود تا بتوانی بر موسیقی شعر تسلط پیدا کنید وگرنه شعر نیز خودبه خود از حالت درونی وبیرونی خود در می آید
مکث در اشعار کلاسیک نیز هم روال معمولی خود را باید داشته باشد واز این نوع دست اشعار مکث به نظرم باید رعایت شود تاخواننده پی به منظور سراینده برده باشد
وگرنه به غلط در پی منظور دیگر شعر را از حالت خود خارج می شود سپاس

کاملا صحیح است و هر گفتاری برای این که کامل و رسا باشد سر گروه های نحوی مکث هایی را دارد. همانگونه ای که « آواز » هم دارد. نباید از خوانش تند و ریتمیک آن چنین استنباط شود چه چنین مکث هایی موجود نیست. در خوانش آرام کاملا این مشهود است.
اصولا استفاده از هجاهای بلند نافی چنین مکث هایی نیست.

سلام و درود به جناب سبکبار جناب لاهیجی عزیز و استاد محمدی بزرگوار و همه دوستان
به رسم ادب کل تقدیمتان

پایدار باشید

سلام بسیار زیبا و پر معنا بود اموختیم از صفحه تان

درود بر استاد سبکبار ارجمند..
زیبا سروده استاد به دل نشست..

سلام و درود بر شما جناب استاد گرامی شعرتان را نفهمیدم اما هر شاعری زیبایی های بیانی وکلامی به سبک خودش را دارد حافظ هم از اول حافظ نبود هر انسانی به مرور تکامل پیدا میکنه .عاقل از سنگ های پرت شده به سمتش خانه میسازد شما از نقدها ناراحت نباشید بلکه از آنها استفاده کنید برای تکامل نوشته هایتان و متشکر از شاعران دلسوز ادب پارسی باشید. برای شما آرزوی موفقیت دارم همیشه مانا باشید

سلام و درود
جناب محمد آقای قنبرپور( مازیار)
خیلی خوش آمدید و مرا خوشحال نمودید
من همیشه دوست داشتم و دارم که همه آن هایی که از سایت دور افتاده اند باز گردند. حرف بزنند، باهم گفتگو کنند ،بحث کنند، انجمن ادبی یعنی همین. اما به همدیگر توهین نکنند، به دنیای عزیز و حریم خصوصی دیگران غیر محترمانه وارد نشوند، به مقدسات توهین نکنند، به ارکان ملی و مملکتی بی هوا و نسنجیده نتازند، شعارزده نشوند، بیاندیشند و خیلی چیزهای دیگر. یک انجمن علاوه بر آن که یک فضاست، یک ارتباط نامرئی اجتماعی و عاطفی بسیار قوی و ارزشمند هم هست. فرقی نمی کند در نوع دوستانه اش یا غیر دوستانه اش. زندگی در همین چیزها معنی پیدا می کند. وگرنه به درد هیچ چیز نمی خورد. حالا که آمده اید سعی کنید که دیگران هم بیایند. طرد نشوند. یا خودشان خودشان را طرد نکنند. با حضور و جمعی کامل و جامع شعر ها پر مفهوم تر و با معنا تر خواهند شد. ما از نسل های گذشته خیلی چیزها آموخته ایم. اما ارث و میراث ما چه خواهد بود؟
من این روز ها با چند قماش جماعت در ارتباطم . مستقیم یا غیر مستقیم از طریق کتاب ها و رسانه ها. اما دوتای آن ها خیلی مهم هستند. خیلی مهم.
یک هنرمندانی هستند که از محیط های تحصیلی و آکادمیک مرتبط به دور یا گریزانند.
و دیگر دانشگاهیانی که از عالم هنر و خلاقیت های هنری به دورند و همه انرژی آن ها صرف کسب نمره و مدرک و عنوان و شغل و موقعیت است.
بسیار می کوشم که چیزهایی را از این دو به آن یکی منتقل کنم و مشوق تحصیلات و تحقیقات علمی همراه با فعالیت های هنری عمیق و ماندگار باشم. حداقل در وجود خودم می خواهم چنین پیوندی را ایجاد کنم.
در مراسم یادبود دکتر شادروان کورش صفوی حرف ها و سخنان و حتی شعر های آبکی زیادی شنیدم و حتی اشک هایی که از ته دل ریخته می شد. اما یکی در ذهنم چنان رسوخ کرد که آهن مذاب در قالب ریخته گری. یکی از دانشجویان دختر دکتر با گریه اما با صراحت و بلاغت خاصی فریاد می زد که دکتر همیشه می گفت که « من یک دیوانه » هستم . یعنی دکتر می گفت که من یک دیوانه هستم. بعد مثال هایی می زد که خیلی جالب بود. خود دختر دانشجو می گفت که زمانی که ادیسون گفت که من یک شهری را با لامپ هایم روشن خواهم کرد گفتند تو دیوانه هستی. آنگاه ادیسون در جواب گفت که اگر شما به قوانین الکتریسیته و فیزیک واقف بودید خودتان هم دیوانه می شدید. زمانی که انیشتین گفت جناب نیوتن من از شما معذرت می خواهم اما مجبورم تئوری شما را بازسازی کنم یک دیوانه بود. بعد مثال های فراوانی می زد و آخر همه شان با تأکید اشک آلودی می گفت که « دیوانه بودند » آخر سر خطاب به استاد درگذشته اش دکتر کورش صفوی فریاد زد که دکتر من هم می خواهم که یک دیوانه باشم. این آن ارثیه ایست که برای دانشجویانت باقی گذاشته ای . ناگفته نماند که برخی از همین دانشجویان سابق خودشان اساتید دانشگاه بودند و شاعر و هنرمند نیز. بلی دوست عزیز. باید دیوانه شد. دیوانۀ علم و هنر. یادم رفت بگویم میگفت زمانی که گالیله به اصرار دوربینش را به کشیشان می داد که آسمان را نگاه کنند یا با پایش می نوشت که زمین به دور خورشید می چرخد یک دیوانه بود. دیوانه به تمام عیار. می گفت تا حالا عاقلان چه کاری انجام داده اند به جز این که محافظ ارثیه گذشتگان خود باشند. اما این دیوانگان بودند که جهان را ساخته اند و از نو پرداخته اند. سخن بسیار است.
موفق و مؤید باشید. دیگر نروید و دیگران را هم دعوت کنید که بیایند، بنویسند و بسرایند اما هنجار شکن نباشند که عرصه را بر همه تنگ خواهند کرد.

سلام مجدد خدمت جناب سبکبار عزیز
بازهم رخصت از بزرگان و اساتید عزیز بابت مزاحمت همیشگی متنی که نوشتید کاملا به حق و جالب بود لطیف بود اما نکته ای که میماند مقایسه دو قشر شاعران و مخترعین و دانشمندان با زمانه کاملا متفاوت این که شعر روح انسان رو جلا میدهد درست
شعر آغاز زلالیست و احساس برانگیز هم درست ولی دیوانه شدن در دنیای امروز که پول و معیشت در اولویت انسان هاست دیوانه بودن با دست خالی واقعا دیوانگی ست ان هم از نوع محض اما هستیم در حد وسع و توانمان انشالله دوستان هم برگردند
از بخش ابتدا و انتهای متنتان دل خوشی ندارم چون چنان نوشتید دوستانی که نبودند فکر میکنند که انگار با هنجار شکنی طزف هستند که قبلا چه کارهایی کرده دوباره به گذشته نمیزوم و فقط امدم برای اینده
بازهم بابت زحمتی که برای نگارش کشیدید سپاسمندم
یاحق 🌹🌹

یا طوری نوشتید که انگار کسانی که از سایت دور هستند جز توهین و بی راحترامی کاری نمیکردند بهتره قضاوت نکنیم و باهم دوست باشیم

نه اصلا چنین منظوری ندارم. بلکه بر عکس است. سال اولی که من آمدم با همه آن ها انس گرفتم. تبدیل به بخشی از دنیای من شدند، من از ته دلم دوست دارم که برگردند. هشدارهای بنده منحصر به یک زمان خاص نیست، بلکه تعادل در گفتار و رفتار و کرداریست که همیشه صادق است. اصلا منظور من قضاوت در مورد عزیزان دور افتاده از سایت نیست. اصلا. گرچه دلیل نمی شود که در همه موارد موافق و دنباله رو آن ها باشم که چنین مناسبتی من با احدی در این دنیا ندارم به غیر از یک نفر که خودم از او بتی می سازم تا پرستش کنم دیگران مجبور به همراهی با من نیستند. آن دنیای خصوصی من است و اگر بخواهم چند صباحی زنده بمانم و نفس بکشم باید با زخم های روحی خودم کنار بیایم.
باز هم تشکر و باز هم دوست دارم که صفحه مرا خانه خودتان فرض کنید و هر بار که حرفی را لازم می دانید مطرح کنید.
این جور مسائل نباید زیاد کش دار باشد. آنقدر مطالب علمی و فنی داریم که در مورد آن صحبت کنیم و گفتگو و بحث کنیم که وقت کم می آوریم. یکی از برچسب هایی که ناجوانمردانه به من می زنند این است که تو چرا همه اش در جا می زنی. در صورتی که اگر این ساعت من با ساعت پیشم فرقی نکند و مطلبی جدید را نیاموزم، تجربه تازه ای کسب نکنم از بین می روم.

سلام و درود جناب سبکبار
خوانش آولتان با ریتم تند خیلی سخت بود و جالب من تا حالا نشنیده بودم
همه ما در حال یادگیری هستیم و از اشتباهات می آموزیم
برایتان سلامتی و موفقیت آرزو دارم

سلام و درود
سرکار خانم راضیه خضری
متشکرم که تشریف آوردید و نظر دادید.
منظور شما را کاملا متوجه نشدم. خوانش اول را که من برای شما خوانده بودم اگر سخت هم بود برای من بود که خیلی تلاش کردم که کلام و زبانم را از کندی و تنبلی و بی نظمی برهانم و تا درجاتی هم موفق شدم. شما کاملا درست می فرمائید که همه ما یاد می گیریم. اصولا این خاصیت ذاتی هر انسانی است که مدام در حال آموختن و کسب تجربه و مهارت می باشد. یک از مهمترین انگیزه های این کار غلبه بر همین واژۀ « سخت » می باشد. زندگی یعنی غلبه بر سختی ها. هنر یعنی ریزه کاری در کارهای سخت و دشوار. حالا من نمی دانم کجای کار من خطاست که باید اصلاح کنم.
امیدوارم همواره کوشا و موفق باشید و البته نکته سنج و هوشیار و دارای تشخیص بالا. هر هیاهویی نباید گام های ما را متزلزل کند، باید به خودمان و توان درک و عمل مان اعتماد داشته باشیم.

با سلام و عرض ادب و احترام خدمت اعضای فرهیخته سایت شعر ناب و استاد سبکبار عزیز و گرانمهرم

آقای دکتر لاهیجی شما احتمالا فرصت نکرده اید مطالب استاد سبکبار را مطالعه فرمایید. بنده نیز به خاطر مشغله، کمتر فرصت شده پیگیر مطالب و اشعار استاد سبکبار باشم اما به اندازه ی شما بی خبر نیستم. استاد سابقا اعلام کرده اند که این یک حرکت اجتماعی در شعر است و استاد سبکبار عزیز با اطلاع کامل از این موج مقالاتی نوشته اند، بنده ی حقیر اما بی خبر از همه جا، استاد نجفی و سایر اساتید را هم نمی شناختم تا کنون نیز توفیق نشده آثار ایشان را مطالعه کنم. اما ترجیح می دهم هر جا که فکر می کنم مسیرم با شاعر همخوانی ندارد با ایشان ابتدا گفتگو کنم شاید راه و روش ایشان درست باشد و من نیز مطالب جدیدی آموختم و همان ابتدای کار قبای نقد نمی پوشم عزیز

ضمن اینکه شما همه جا راه به راه تبلیغ فرانگاشت می کنید و احدی جلوی شما را سد نمی کند، استاد سبکبار نیز به خاطر علاقه و ایمانی که به روش خود دارند فعالیت ادبی که اتفاقا بر شما خوش نیامده است ولی بسیار بر ما جوانترها مفید هم واقع شده خوش آمده، و اگر هم اصلا علاقه ای به مطالب استاد نداری پیگیر همان سبک فرانگاشت خود باش چرا مانع فعالیت ادبی اساتید گرانمهرمان می شوید؟!

اتفاقا از قضا آن سبک فرانگاشت که مدعی شده اید، هر واژه ای را به جرم شباهت در صدا و واج به واژه ی بدبخت دیگر وصله و پیله می کنید که از ایصال و جمال شناسیک و بدیع به دور است عزیز، ضمن آنکه بسیاری از اوقات در کل از معنا خارج می شوید و به بیراهه می روید. این نقد را هم بنده دوستانه نوشتم برایتان، شعر خودتان را بگویید و مسیر خودتان را بروید.

اما دوست خوبم دکتر سیدهادی محمدی عزیز
برادر زییا اندیشم، حرف بسیار است. اما از میان حرف ها به دنبال آن هایی می گردم که موجب صمیمیت بیشتر شود. عزیز جان شما مطالب تان را ارائه دهید مطمئن باشید با سعه ی صدر مطالعه خواهیم کرد. اما بنده حقیقتا متوجه نقدتان نشدم. چه اشکالی دارد پیشتر هم صفر و یک می آوردند حالا استاد سبکبار از آن ها استفاده می کند و چه بسا دستاوردهای تجربی خود را نیز به آن افزوده و در اختیار ما قرار می دهد. اصل این اوزان از زبان سنسکریت آمده، هر ادیب که آمده تغییراتی در آن داده و اوزان مختلفی از آن بیرون آمده است یکی از این اوزان وزن عروض است که خلیل بن احمد ابتدا در زبان عربی قوانین آن را نوشت و بعدا به شعر فارسی راه یافت. و بزرگان شعر فارسی چون رودکی، فردوسی، نظامی، خیام، عطار، حافظ، سعدی، مولوی و دیگر بزرگان با تغییراتی در وزن عروض و معرفی اوزان خوش آهنگ و ابداع اوزان جدید گنجینه گرانبهایی را برای ما به ارث گذاشته اند و اتفاقا استاد سبکبار عزیز و گرانمهرم راه و مسیر بزرگان را به درستی و گاه با گام نهادن بر مسیرهای تازه تر و با هدف دستاوردهای تازه تر می پیماند و بنده نیز همین مسیر را می روم بسیاری از این اوزان در شعر عرب نبوده است اما بزرگان ما این اوزان را ابداع کرده اند و بسیار خدمت شایان به ما و جامعه شعر و ادب فارسی کرده اند به شرط آنکه قدر بدانیم.

اما شما دوست عزیزم مهرداد عزیزیان ارجمند و گرانمهرم، پاسخ نقد شما را نیز ذیل پاسخ به دکتر سیدهادی محمدی عزیز نگاشتم. اما چند نکته هم اضافه می کنم. از آنجا که شعر فارسی قبل از ورود وزن عروض وجود داشته است و اتفاقا اشعار بسیار خوش آهنگ و شیوا و زیبایی است بنده از پنج سال پیشتر به دنبال رسیدن به وزن آن اشعار بوده و هستم و خواهم بود. مطمئن هم باشید آن وزن را دوباره احیا خواهم کرد و قوانینش را مدون در اختیار می گذارم که قابل استفاده ی همگان باشد. در خصوص وزن عروض نیز تمام تلاش خودم را برای افزایش موسیقایی شعر فارسی خواهم کرد. چون بنا نیست در صفحه ای نام بنده بیاید خواهشی که دارم نسبت به هر مطلب بنده نقدی دارید ذیل همانجا نقد خود را مطرح کنید. تکرار تجربیات گذشتگان اگر چه شیرین است اما اگر قرار بود هیچ گامی در مسیرهای تازه برداشته نشود، این وزن عروض اصلا وجود نداشت که شما بخواهید الان بر مرکب گذشتگان سوار شوید بعنوان مثال بحر متقارب را ایرانیان ساختند و شاهنامه فردوسی هم بی نظیر است. بنابراین خواهشی که دارم مطالب خود را کلی بیان نکنید. شما نهایت نقدتان این بود که وزن این شعر جالب درنیامده است. از قضا در همین وزن بنده شعری از مولانا مطالعه کرده ام که استاد سبکبار هم به آن اشاره فرمودند و البته تعداد ارکانش گمانم کمتر بود. بعد هم شما بحر متدارک از آموزش های بنده حقیر را مطالعه بفرمایید زحاف خبب، جلسه چهارم بحرهای شعر فارسی و کتاب شیر و شکر شیخ بهایی را. اما اینکه این وزن خوش آهنگ است یا نیست. به نظر من خوش آهنگ است و اگر طول مصرع کوتاه تر می بود فکر می کنم خوش آهنگتر هم می شد. ولی باید امتحان کرد.

متشکرم از همه عزیزان و سرورانم
تابنده باشید به مهر الهی

درود استاد عزیز
از شعر زیبایتان لذت بردم و نیز زحمتی که در توضیحات آوردید سپاس🍁🌷

سلام بر جناب سبکبار نازنین
شعر زیبایی سروده اید
♤♤♤
اگرچه قالب همان مثنوی است اما وزن و هجای ان اضافه شده
که در قبل هم از این سروده ها توسط شاعران نامدار مثل مولوی و دیگران سروده شده
اما قبل از آنکه به فکر بازنشسته کردن اشعار مقفی و بخور عروضی باشید و به سوی مونولوگ کردن هجا بروید، به پشت سرتان نگاه کنید!شما در بستر همین رود قرار دارید و بی توجه به عمق جریان، از موجی که شما را با خود می برد، غافل شده اید.
اصلا عروض و نامگذاری و ....بماند، مگر شعر جنابعالی تافته ای جدا بافته است؟!
اگر قرار است با این شعر، مکتب منظوم سرایی و شعر مقفی بازتشسته شود!!! قبلا باید باز نشسته میشد.
واما اینکه شعر دارای مشخصات منحصرربهذفرد باشد، میتوان صخبت کرد

سلام و عرض ادب استاد سبکبار عزیز و گرانمهرم

اگر چه پاسخ بنده حقیر را هنوز عنایت نکرده اید، اما لازم دانستم از طرف خودم و همه حاضرین این صفحه از شما استاد عالی قدر عذرخواهی کنم. گاهی اشتباهات بزرگی از ما انسان ها سر می زند. اما قطعا هر اشتباهی جایی برای جبران و بخشش نیز وجود دارد. نمی دانم بعضی چطور علم را از شعر جدا می کنند درحالی که ریاضیات مبنای موسیقی است و موسیقی لاینفک شعر و چگونه ایشان احترام و ادب را از ادبیات خارج کرده و ندای وای شعر و وای ادبیات سر می دهند و حرف از شعر و ادبیات و نقد می زنند.

در هر صورت از شما استاد گرانمهرم پوزش می طلبم و آرزوی هدایت برای خودم و سایرین را دارم.

با کمال احترام
تابنده باشید به مهر و یگانگی

محضر مبارک اعضا محترم سایت وزین شعرناب عرض ادب و احترام دارم...امابعد
چون عقل و خرد به مرتبهءکمال رسد،گفتار کم گردد..
هرکسی مختار است در هرسبکی شعر بگوید.اما مجاز نیست آنرا به دیگران تحمیل کند.آنهم با اقل آگاهی در حوزهء شعر وادب.
ِلذا با پوزش فراوان محضر طومار نویسان عرض میشود،
کم گوی و گُزیده گوی چون دُر
تا زاندک تو جهان شود پُر.
ضمناشایسته است در بکاربردن واژهء استاد تعمق اندیشهء بیشتری صورت پذیرد...
باتقدیم احترام،،،،آصف

سلام و درود
خدمت علی آقا معصومی
می دانم که گرفتار هستید و حوصله خواندن مطالب طولانی بنده را ندارید، اما قبل از این که کاملا به حرف دل من پی ببرید بیرحمانه مرا کوبیدید. مگر من دیوانه هستم که بخواهم و یا فکر کنم که می توان شعر موزون را از ذهن و قاموس و قریحه زبان فارسی زدود. بنده به حد کافی توضیح داده ام باز هم بند به بند مقالاتی را می فرستم که جلوی چنین سوء تفاهماتی را بگیرم. اولی را فرستاده ام در شعر پاک در قسمت مطالب می توانید مطالعه کنید بقیه را هم بتدریج خواهم فرستاد. آنچه بنده به آن رسیده ام باز کردن بند و زنجیر از پای عروض است. نه از بین بردن الگوهای وزنی آن . روان ساختن، تسهیل، راه یابی به وزن های بهتر و جدید تر و مطابق ذوق و سلیقه شاعر. نه تقلید مادام العمر ده بیست تا وزن تکراری و البته زیبا. اما این کافی نیست. این من نیستم که ادعایی را مطرح کرده باشم این مقتضیات خود زبان است که می خواهد در حوزه وزن و عروض و به قول شما مقفی سرودن جلوه های بیشتری نشان بدهد. ارکان عروضی هیچ خدمتی به جز ایجاد مانع و مشکل برای وزن عروضی و شعر کلاسیک و حتی سنتی فارسی نمی کند به جز ابزار نگهداری اوزان که کد های صفر و یک هزاران بار بهتر این کار را انجام می دهند و به جای زحافات بی پایه و اساس بنیان ریاضی اوزان را با استفاده از قانون جایگشت به ده ها هزار برابر افزایش می دهد و توضیحات آن را بتدریج تقدیم خواهم کرد.
خوشحال شدم تشریف آوردید و امیدوارم که مقداری با حوصله بیشتر به عرایضم توجه کنید که این نه کار من تنها باشد بلکه وظیفه ایست که بر دوش همه ماست. چه رد کنیم و چه قبول. اما در هر صورت با دلیل و منطق.
سئوال اصلی من اینست که ارکان عروضی و زحافات مربوط به آن چه کاری به جز ثبت و ضبط الگوهای خاص و محدودی از چینش هجاهای کوتاه و بلند انجام می دهد. به نظر بنده هیچ نقشی در یافتن و ساختن وزن ها ندارند و زحافات کاری قراردادی و ساختگی است برای انتخاب هایی که به سادگی با استفاده از جایگشت یا به زبان ساده تر انتخاب صفر و یک ها در هر یک از خانه های جدول تقطیع حاصل می شود. هم یافتن اش ساده است. هم توضیحش. هم در یاد نگهداشتنش و هم ده ها استفاده بروز و مدرن دیگر که به وقت خودش عرض خواهم کرد.

استاد سبکبار عزیز

گاهی اوقات از نوشتن موضوعات حساس برانگیز اجتناب شود بهتر است. روان ساختن و تسهیل من با شما موافقم. اما در خصوص کارایی زحافات سوال پرسیده اید اگر منظورتان از ساده سازی حذف زحافات است، این دست من و شما نیست استاد گرانمهرم. این جریان تاریخ ادبیات هست. چیزی هم که به دنیا بیاید از بین نمی رود تغییر شکل می دهد. خیلی ها صحبت از واژه های منسوخ می کنند اگر منسوخ بود این واژه ها که اصلا در هیچ کجا نباید می آمد وقتی هنوز در دایره المعارف هستند یعنی منسوخ نشده اند. این زحافات هم همین است. چیزی که واقعا بلااستفاده باشد خود به خود کنار می رود. نیازی به تلاش احدی برای کنار گذاشتن ندارد. اگر هم واقعا کاربردی داشته باشد که اولا ماندنش بهتر است دوما خوش به حال آنکه از آن استفاده کند. به نظر بنده حقیر مطالب علمی را مطرح کنید. امید بتوانیم استفاده کنیم.

و اگر هم بنا است به بنده پاسخ ندهید بفرمایید که بیش از این شرمنده نباشیم.

تابنده باشید به مهر

با تشکر و احترام
می خواهم اندکی با خونسردی و صراحت با هم صحبت کنیم. من نمی دانم که رشته تحصیل شما چی هست. کاری به مقطع ندارم اما رشته برایم مهم است. چون مبنای بحث من ریاضیات است و نه این که فکر کنید خیلی در سطح بالا. نه خیر. شما فرض کنید که در شانزده خانه که هرکدام معرف یک هجا هستند اعداد صفر و یک قرار بدهید. با یک محاسبه ساده معلوم می شود که دو به توان شانزده یعنی 65536 انتخاب دارید برای این که عدد یک و صفر را در این خانه ها قرار بدهید. یعنی تقریبا صد برابر کلیه اوزانی که بر طبق آخرین تحقیقات جناب استاد نجفی و با استفاده از دایره های عروضی یافت شده است که در آن ها حتی ارکان پنج هجایی و یا مصرع های پنج رکنی هم لحاظ شده اند.
حالا اینجا دو مسئله پیش می آید که می گویند همه این ها مقدور نمی باشد. چرا من رفتم سراغ سروده سراسر هجای بلند. برای این که این ادعای ناشدنی را به آزمون بکشم. دیدید که شد و قبل از من هم این کار انجام شده بود و ناممکن نبود.
حالا من کار دیگری هم در آینده انجام خواهم داد و آن این که شعری سعی کنم بسرایم با هجاهای کوتاه. شاید غیر ممکن و مسخره بنظر برسد. اما وزن مسخره هم یک وزن است و در خیلی از فعالیت های هنری ممکن است بدرد بخورد.
حتی اینجا من نه از روی بخار معدی بلکه از روی دانش کمی که از واج شناسی و آواشناسی یافتم که در حقیقت آن ها را پاس کردم و خوب هم پاس کردم به این نکته توجه نمودم و قبلا هم بصورت ناقص از آقای دکتر طبیب زاده و از روی رساله دکتری ایشان در محضر دکتر نجفی به یا داشتم که کیفیت و کمیت هجاها در زبان نوشتاری و محاوره ای با هم متفاوتند. اما در رشته زبانشناسی به نکته خیلی مهمتری رسیدم و آن این که اصولا زبان گفتار و صوتی و شنیداری است و نوشتاری شکل مصنوعی آنست و ما کلمات و هجاها و واج ها را موقع خواندن از روی نوشته بصورت متفاوت و واقعی می خوانیم و بر زبان می آوریم. شعر هم در اصل گفتاری است نه نوشتاری. پس با این استدلال نمونه هایی را می توانیم بیابیم که با واج های بلند نوشته می شوند اما کوتاه خوانده می شوند. همه جا به من ایراد می گیرند که تو مغزت خشکیده و قدیمی هستی و مطابق زمان صد ها سال قبل از حافظ شعر می گویی. اما با بستن راه واجگونه ها ( دقت کنید نه واج ها بلکه واجگونه ها) به شعر عملا شعر موزون را محکوم می کنیم که تا ابد از گفتن اشعار به زبان روز محروم باشند. می بینید که تعداد مصوت ها عوض می شود حتی اگر تعداد اینگونه نمونه ها کم باشد. اما از قدیم گفته اند که مشت نمونه خروار است و بتدریج نمونه های دیگری یافت یا ساخت خواهد شد.
حالا زحافات اینجا چه کاره است. کاری کاملا قراردادی بی اساس، و تصنعی از طریق حذف و کوتاه بلند کردن هجاهای هر یک از ارکان چهارگانه رایج اشکال جدیدی از وزن ها را پیدا کنیم و اسامی سخت و دشوار و گاها متناقض به آن ها الصاق کنیم. که خود دکتر طبیب زاده در یک میز گرد در کنار دکتر سیروس شمیسا به صراحت می گفت که استاد نجفی از به کار بردن این اسامی بیزار بود و همان اشکال گوناگون ارکانی آن ها را بر زبان می آورد و البته در کتاب خودشان نیز نوشته اند. در صورتی که ما می توانیم با گذاشتن صفر و یک ها بصورت تصادفی یا انتخابی در هر یک از خانه های جدول تقطیع به یک وزن جدید دست پیدا کنیم که ممکن است مطابق یکی از وزن های ارکانی باشد و ممکن هست نباشد که هیچگونه اهمیتی ندارد و ارزش هم ندارد. مهم آن کلماتی است که مطابق آن الگوی چینش هجاها نوشته می شوند و دقیقا آن جا به تبعیت از نحو ( syntax ) مربوطه لحن و آهنگ متفاوت و مخصوص بخودی خواهد یافت در عین حالی که موزون است، عروضی هست و تمام قواعد را رعایت کرده است. مانند پنج شش سروده ای که من تاکنون سروده ام و مردم عادی اغلب آن ها را پسندیده اند و خود من هم بعنوان یک شنونده که یکبار نه بلکه صدها بار در خانه به سروده هایم که صوتی شده اند گوش می دهم و امکان ندارد که انسان بتواند چیز ناخوشایند را بیش از یکی دوبار گوش بدهد.
اتفاقا بدترین قسمت عروض ارکانی همان زحافات است.
موفق باشید

وَ عِبَادُ الرَّحْمَٰنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا

پاسخ سختی برای نکاتیو نق آماده کردم امّا آمدم ارسال کنم پست چراغ سبز مدیریت محترم را دیدم لذا فقط و فقط و فقط بخاطر جناب ملحق در مقابل نگاتیو نق نه تنها سکوت بلکه به احترام ایشان کامنت‌هایم را نیز حذف کردم!

هرکس هرطور مایل‌ست می‌تواند قضاوت کند

در مورد یک نکته امّا جبر به پاسخ دارم از باب تمسخرِ فرزندم فرانوشت، فرانوشت را هرکه خواست از وزارت ارشاد، انجمن نویسندگان شاعران ایران و انگلیس (واقع در ایران) و انجمن نویسندگان و شاعران انگلیس و... می‌تواند استعلام کند تا ببیند به ریشِ لاهیجی باید بخندد یا به ریشِ خوداخودش!

همین و بس!

جناب لاهیجی
من کاری به فرانوشت شما ندارم و منظورم از دکتر شما نبودید. من بخیل نیستم هر چقدر دوست دارید پیشرفت کنید و مایه افتخار خودتان و دیگران بشوید. از پاسخ ها و توهین ها و ناسزاهایت واهمه ای ندارم. اما اگر کسی قصد و نیت بدی نسبت به دیگران داشته باشد اول از همه خودش گرفتار و درمانده می شود. پس بهتر است کار خودتان را بکنید و حرص درستی و نادرستی کار دیگران را بخودشان واگذار کنید. باز هم صفحه من به روی همه باز است می توانید بیایید و نظر بدهید و مطلب بنویسید. سعی کنید قدر احترام و محبوبیتی را که در سایت یافته اید بدانید.
در ضمن شما که اینهمه فرانوشت خودتان را دوست دارید و آن را فرزند خودتان می دانید و حق هم دارید، آنوقت نباید براحتی حاصل زحمت طولانی مدت یک نفر دیگر را لگدمال کنید. مبانی وزن و هجا و صداها را من پنجاه سال پیش به بچه های ابتدائی کلاس اول روستاهایی که در آنجا مأمور به خدمت و تدریس بودم درس می دادم و چه خوب هم یاد می گرفتند. هر کلمه ای را با تکان دادن دستانشان هجایابی می کردند یعنی بخش بخش می کردند و می گفتند مثلا بابا چند بخش است و بعد صداهای هر بخش را به کمک انگشتان کوچک خودشان می شمردند و بیان می نمودند. حالا من بعد از پنجاه سال از نظر جنابعالی اینقدر کیاست و شایستگی ندارم که در مورد پیش پا افتاده ترین مباحث مربوط به شعر و نقد آن یعنی وزن و قافیه حرف بزنم. اگر فرانوشت فرزند شماست بدانید که حاصل کار هر انسانی هم برای خودش عزیز و محترم است. اگر هم نقدی ایرادی هست نه با غرور و تفرعن و تکبر و توهین بلکه با اخلاق و ادب و احترام می توان همیشه و برای همه کس گفت و پاسخ شنید. یک بار هم گفت و توضیح داد و خاموش شد. نه که زمین و زمان را به هم دوخت.

مدیریت امر فرمودند:

پلکِ پاسخ را ببندیم

ما هم سمعاً و طاعتا!

در مقابلِ شوما و نگاتیو نق سکوت می‌کنم!

چنته‌ای که خالی‌ست مته در گوشاگوشش نمی‌رود به مارکِ چنته‌اش توجّه اگر باز شود به دردِ گرایِ یک‌جایگان تنها می‌خورد!

سلام و عرض ادب جناب سبکبار گرانقدر
احسنت و مرحبا
صوت جنابعالی را با دخترم شنیدیم خیلی جالب بود
یاد آهنگ های قدیمی افتادم...
خیلی شاد و نشاط آوره
بنظر بنده کم سواد ابداع و نوآوری در علم هیچ ایراد
و اشکالی نداره خیلی هم خوبه که هنرتون را
در اختیار دیگران قرار دهید
اکثر هنرهای تجسمی و مفهومی از قبل وجود نداشتند
و قطعا مخترعانی آنها را ابداع کردند
اوایلش موافق و مخالف زیاد هست بستگی به روحیه و پشتکار
ابداع کننده دارد.....

مثل هنر آشپزی هست که هر کسی میتونه چاشنی هایش را عوض کنه یا اضافه اما نام و طعم غذا همان است....
کامنتها را زیاد نخواندم
اما نظر دوستان و فرمایش جناب استاد احمدی زاده هم
قابل احترام و پذیرش هست....

ان شاالله که در مسیرتون موفق و پایدار باشید...

سلام و درود فراوان
جناب افروز ابراهیمی
خدا می داند که دم صبحی و از پس این گفتگوهای نه چندان شیرین سخنان شما چقدر آرامش بخش و تسلی دهنده بود. مخصوصا که با فرشته گلتان با هم به صدای بنده گوش دادید. از همه لحاظ حق با شماست و انسان باید تلاش کند که دنبال کارهای خوب و مفید برود و وقتی مطمئن شد که هدیه ای برای دیگران اندوخته است آن را عرضه کند و از مشکلات نهراسد.
به دختر خانمتان قول نمی دهم اما سعی خواهم کرد که بار دیگر شعری با هجاهای کوتاه بسرایم که عجیب تر و شاید خنده دارتر هم باشد، نمی دانم، اما تمامی سعی خودم را خواهم کرد بدلیل اینکه برای تکمیل این پروژه به آن نیاز دارم و کار خیلی سخت و دشواری هم هست.
سپاس که تشریف آوردید و ابراز لطف نمودید
سالم و پاینده باشید

درود بر شما جناب سبکبا ر گرامی
قبلا نیز قصد داشتم بنویسم
ابتدا از عزیز سفر رفته اتان ،اطمینان داشته باشید ایشان دیگر ن دربندشعراست نه دربند نام و عناوین زمینی
تما م این نامها و اختیارات و خواستنها در محدوده ی زمین است و چه بسا زنجیری برپای

آنچه این کوچکترین درک نموده سروده ای زیباست که آدمی را به عشق پیوند زند وودر اتحاد عشق بکشاند قلب آدمی را وظیفه دانستم بیایم و آنچه درکم بوده است را بیان نمایم خصوصا در مورد عزیزتان ، آنچنا ن سرخوشی دارد رهایی از وزن زمین که ....

،و استاد نی ز یکیست فقط خداوند ،مابقی القاب و احترام است تا زمانی که شخصی خود را یادیگری را استاد بداند و یا خدای ناکرده مقام ها را در حدپرستش بالابرد

استاد درون رهنمایش نخواهدشد
در پناه حضرت عشق باشید

زاهد بودم ترانه‌گویم کردی
سر فتنهٔ بزم و باده‌خویم کردی
سجاده‌نشین با وقاری بودم
بازیچهٔ کودکان کویم کردی

حضرت مولانا و الحق که کودکان به ملکوت نزدیک تر هستند
وآنچه آدمی را رشد می دهد تواضع در برابر تمام هستیست نه به اجباربلکه از عشق از سرسپردگی به اویی که تمام خلقت ازاوست و جز عشق نیست مانند کودکان ،


حضرت مولانا بعد از مرارت ها و رنجها و جدایی ها از شمس خود اینگونه سرودند که

آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد

مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد

راه دهید یار را آن مه ده چهار را

کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد

چاک شدست آسمان غلغله ایست در جهان

عنبر و مشک می‌دمد سنجق یار می‌رسد

رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد

غم به کناره می‌رود مه به کنار می‌رسد

تیر روانه می‌رود سوی نشانه می‌رود

ما چه نشسته‌ایم پس شه ز شکار می‌رسد

باغ سلام می‌کند سرو قیام می‌کند

سبزه پیاده می‌رود غنچه سوار می‌رسد

خلوتیان آسمان تا چه شراب می‌خورند

روح خراب و مست شد عقل خمار می‌رسد

چون برسی به کوی ما خامشی است خوی ما

زان که ز گفت و گوی ما گرد و غبار می‌رسد

تمام شعری که بزرگان ما سروده اند در حالت اتصال روحی به چشمه ی آگاهی و رهایی از بندها بوده است البته اصلا وارد بحث اوزان نمیشوم که دانش آن را ندارم، به خودم می گویم اگر از قلبت هست بگو ،آن هم به شرط حضور است
خودم را عرض می کنم آیا گذشته و آینده مجالی می دهد ...
حضرت سعدی فرمودند هرنفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون بر می آید مفرح ذات می دیدند ایشان که آنگونه سرودند که هنوز جاریست

یک بار از عزیزی سوال نمودم ،این وحدت چیست که در هرچه می نگریم شکل است و رخسار دارد و اکثرا یکیست ،در تمام آنچه پیرامون ماهست و فرمودند ،مستان سلامت می کنند ،گفتم یعنی چه،فرمودند زمانی که هستی فقط هستی بی تعریف میشوی مجرا می شوی از مجری بودن عبور می نمایی
آن زمان است که هرچه هست اوست می بینی و آن به نگاه پاسخت می دهد


برقرارباشیدو پایدار

سلام
جناب اقای سبکبار
با سلام
به نظرم شما حرف دوستان را متوجه نشدید بزرگوار.
در همه ی فنون تعداد زیادی اختراع در مرکز ایران ثبت میشود که متاسفانه به چاشنی سیاست زدگی دچار است .همانطور که دوستمان گفتند.
و من تعریفی در این زمینه دارم اگر به حضرتتان بر نخورد که خدا شاهد است هیچگاه قصدم این نبوده گرچه بینمان کدورتی هم است.
در هر زمینه ای برای اختراع این تعریف وجود دارد وگرنه یک اتفاق است نه یک اختراع.
1-یک متخصص با سابقه ی معلوم و تحصیلات مرتبط میتواند در مقطع دکترا این ادعا را بکند و
2-یا یک نابغه با سابقه ی معلوم .
در غیر اینصورت تمام مراحل و جوانب دیده نمیشود
مثل کسانی که خود را محقق و مقاله نویس سیاسی و یا تاریخی و یا هنری و یا ورزشی میدانند و فقط در زمینه ی ذهنی خود مطاله میکنند و مطلب مینویسند و از دیگر منابع خود را محروم میکنند و
من و جسارتا شما جز دو دسته ی بالا نیستیم چون رزومه ی کاریمان و مدرکمان مشخص است و نمیتوانم به یکباره در این تخصص وارد شویم و انرا فتح کنیم .
متاسفانه در جهان سوم ثبت اختراع اسان است و سطح ادعا بالاست و اثر گزاری کم است .این مطلب را برای این میگویم که خودم با اقشار زیادی که ادعای شرکت دانش محور دارند سرکار دارم و متاسفانه طبل توخالیند
در مورد شما دوست خوبم تسلیمم و مطالب را به عنوان کسی که مقداری درس اکادمیک در این رشته خواندم عرض کردم
دوستتان دارم
ببخشید واقعا

درود جناب سبکبارارجمند
روح همسر گرامیتان درآرامش ابدی
که من همیشه شما و سروده هایتان را سوگوار ایشان ومحزونتر از گذشته می بینم
خداوند به شما صبری عظیم عطا کند
در سایه ی مهر پروردگار باشید

والبته آنچه مرا وادار نمود پیام ارسال نمایم و بی تفاوت نگذرم (علاوه بر موردی که ذکرشد)برخورد شما بود
و زیباترین شعر ها بود برایم
و به عقیده ی این کوچکترین باارزش تر از هرثبتی در تمام سند خانه های اهل زمین

برقرار باشید و پایدار

باز هم سلام و درود
تشکر فراوان از توجه و پاسخ مجدد شما
کلمات کلیدی شما اغلب عشق و وحدانیت و تعلقات آسمانی و معنوی است که مختص شماست و خودتان را در این راه پرورش داده اید.
در مورد بنده هم نهایت بزرگواری و مهربانی به خرج داده اید که جا دارد سپاسگزار و ممنون شما باشم و برایتان سلامتی و بهروزی آرزو کنم.

سلام و عرض ادب استاد سبکبار گرانمهرم

ابتدا متشکرم از اینکه پاسخ بنده حقیر را به مهر نگاشتید. بنده رشته ام ریاضی فیزیک در دبیرستان بوده است و در دانشگاه برق الکترونیک خوانده ام و یکی از دروسی که گذراندیم نیز دیجیتال بوده است. خوشبختانه آنچه بیان داشتید برایم قابل فهم و درک بوده است. همچنین در خصوص بسیار از صحبت های شما بنده نیز موافق هستم.

یک حقیقتی وجود دارد و آن اینکه افراد به جای اینکه بر مطالبی که موافق آن هستند تکیه داشته باشند تا بتوانند با گفتگو و تعامل به درک بیشتری از مطالعات و تجارب دیگران برسند، بر اختلاف تکیه زده و حتی آن بخش از گفتمان طرف مقابل را که نیز کاملاً صحیح و درست می باشد تخطئه می کنند.

استاد جان بنده حقیر بعنوان شاگرد کوچکتان تا کنون چند بار فرصت شده است از کلاس درستان بهره مند گشته ام و از آنچه آموخته ام نیز به شدت راضی هستم.

منتقدان نیز می توانستند با گفتگو و ارائه مطالب خود و همچنین مطالعه مطالب طرف مقابل علم و دانش خود را رونق دهند. متاسفانه ایشان به صراحت بیان می دارند که از خواندن مطالب طولانی ابا می ورزند. مطلب اگر طولانی هست شما حوصله ات را بالا ببر تا از دانش و تجربه استاد بهره مند شوی.

با کمال تشکر و مهر فراوان

درود بیکران
ابتدا متوجه وزن نشدم اما وقتی صوت شما را شنیدم بسیار زیبا و جالب بود و البته متفاوت
ممنون از تلاش پربار و توضیحات شما

سلام و درود
جناب احسان کریمیان علی آبادی
از این همه مهربانی و کرامت شما همیشه تحت تأثیر قرار می گیرم. تقریبا در اکثر مواقع هم مراجعه می کنم و آثارتان را می خوانم و مهم تر از همه از احوالتان با خبر می شوم. با غم ها و شادی هایتان غمگین و شاد می شوم. گاهی واکنش نشان می دهم و گاهی نه.
اینگونه دقت و برخورد کارساز شما با متن نوشته بسیار خوب است و مرا تشویق به کار بیشتر می کند. تشکر می کنم که تشریف آوردید و قدر حضورتان را می دانم
سلامت و بهروزی شما را آرزومندم

با درود

ببخشید توضیحات را نخواندم و تنها شعر را خواندم

موفق باشید

سلام و درود
ممنونم که قبول زحمت فرمودید و تشریف آوردید و سروده بنده را هم خواندید. کلی مرا شرمنده حضورتان نمودید
سالم و سرحال و موفق باشید

درود مجدد
من هم اعتقاد دارم در هر گرایشی ، رسته ای و علمی باید دنبال تحول ، ابتکار ، خلاقیت و ترقی بود تا به آن جان تازه ای داد و این همان مسیر تکامل انسان هاست که باعث پیشرفت ، علاقه ، امید ،و خیلی چیزهای دیگر خواهد شد . حال زیباتر آن است که دستاوردهایمان را به دیگران بدون هیچ چشم داشتی هدیه کنیم که این مورد آخر از ذات دریا دلان و پاک نهادانی که چشمشان به این دنیای مادی نیست بر می آید .
خدا پشت و پناهتان باشد دریا دلِ سبکبار
زنده باشید و سلامت و شاد و پیروز

سلام و عرض ادب مجدد استاد گرانمهرم

پیام تان برای آقای شفیعی فرهیخته را نیز مطالعه کردم. خوشبختانه بسیار خرسندم که اعلام نمایم شما استاد گرانمهرم در مسیر درستی گام بر می دارید. استاد جان، بنده حقیر سابقا مطلبی که منتشر کرده اید مطالعه کرده ام اگر امکانش هست باز هم از این دست مقالات منتشر نمایید تا بهره مند گردیم. این صفر و یک ها، اینکه می فرمایید بیشتر از شش مصوت داریم و بسیاری از صحبت های دیگر، بسیار نیکو و آموزنده است. در کلاس درس و دانشتان استاد گرانمهرم می آموزیم. و سپاس بیکران دارم به نوبه ی خودم از مجاهدت و تلاش بی وقفه شما استاد گرانمهرم.

بنده نیز جزء محدود افرادی هستم که سابقا در سایت شعر نو از چندین سال قبل شاهد تلاش های عالی و متعالی تان هستم. خداوند به شما عزت و به قلمتان برکت و روح همسر گرامی تان را مورد رحمت و مغفرت خود قرار دهد.

تابنده باشید به مهر
قلمتان تابان

سلام و درود فراوان
جناب مهدی محمدی گرامی
خوشحالم که اینقدر پیگیر هستید. می خواهم خبری خوش به شما بدهم، در جهت حرفی که به آقای شفیعی ( شاهرخ ) گفته بودم حرکت می کنم و امروز روز خوبی برای من بود. ما که اختراعی نکردیم که ثبت اختراع کنیم. از به سرقت رفتن نظرمان هم واهمه ای نداریم. اگر بفهمیم که کسی در گذشته این کار را کرده است خیلی هم ممنونش می شویم و نظریه اورا به همه تعریف می کنیم. کما این که امروز من دوباره کتاب شادروان نجفی را به نام « طبقه بندی وزن های شعر فارسی » دوباره از قفسه برگرفتم و مطالعه ای سریع از اول تا آخر کتاب انجام دادم. نکات خیلی جالبی داشت که توصیه می کنم حالا که عروض را تدریس می کنید حتما آن را داشته باشید. نکته خیلی مهم آن کنار گذاشتن تقریبی زحافات جهت شناساندن و معرفی وزن ها بود. یعنی اول ایشان فرمولی را برای تعداد و بعد چینش هجاها تعیین کرده و از روی آن ارکانی را معرفی نموده و بعد این طبقه بندی را به دسته، رده، بحر و وزن درجه بندی نموده اند. آخر از همه فقط جهت مطابقت بحر ها سراغ منابع و فرهنگ های سنتی عروضی رفته و تطابق و عدم تطابق ها را تعیین نموده اند. یعنی زحافات از اولویت و اساس کار ایشان در آمده است. بسیار منبع خوب و مفید و لازمی است برای شناختن مرحله ای که ایشان در تاریخ تطور و تغییرات عروض تعیین نموده اند.
بعد با یکی از استادان دانشگاهم صحبت می کردم و صحبتی به میان آمد در مورد مصوت ها و هجاهای کوتاه و بلند که حرف بسیار جالبی زدند که مرا امیدوار کرد. ایشان فرمود که شادروان دکتر ثمره معتقد بودند این که ما تصور کنیم به طور مطلق هجاهایمان کوتاه یا بلند باشند درست نیست، بلکه در گفتار است که معلوم می شود هجایی کوتاه یا بلند است. در حقیقت این از مسلمات علم واج شناسی است. در هر زبانی. نه تنها مصوت ها بلکه همخوان ها یا غیر مصوت ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. من قبل از این که این حرف را بشنوم به این نکته رسیده بودم. نباید عجله کنیم، در هفته ها و ماه های آینده این موضوع را خواهیم پروراند. در محل به هم رسیدن زبانشناسی و ادبیات شط خروشانی وجود دارد که شنا کردن در آنجا همواره با جسارت و زدن حرف های جدید و جنجالی توأم خواهد بود. جلوی موج های بلند این شط را نمی توان گرفت. ادبیات فارسی به شدت نیازمند سیراب شدن از یافته های علم زبان شناسی بیش دویست ساله دانشمندان جهانی است. در ایران خودمان نیز کم نبودند کسانی که نهنگ های این شط خروشان بودند و برای ما هنوز اوراق کتاب این بزرگواران تبدیل به صدا و ندا نشده است.
به پاسخ هایی که بعد از انتشار این اعلامیه « عروض مدرن » در یافت کرده ام نگاه آماری می کنم و تقریبا تاکنون حتی یک نظر فنی و مربوط به موضوع ندیده ام . بیشتر آن ها تحقیر و تصغییر خودم و بعضا تکرار حرف های همیشگی است که اگر ارکان نباشد ما باید چه کار کنیم. یا اینکه من فقط صفر و یک ها را معرفی کرده ام و می شود هر نشان دیگری را هم انتخاب کرد. این که من بدنبال اسم در کردن هستم و نوآموزان را گول می زنم . از این قبیل سخنان که انتظارش را بیش از همه داشتم حتی فراتر از این. اما مخاطبین خالص و بی غرض اتفاقا بسیار تشویقم کرده اند. خود این ها و تجزیه و تحلیلشان بسیار مفیدخواهد بود.
متاسفانه مقالات توضیحی را که انتشار داده ام با اینکه سایت های دیگر منتشر کرده اند هنوز شعر ناب بعد از نزدیک دو روز از انتشار آن خودداری کرده است. اینجور برخورد ها اصلا علمی نیستند. امیدوارم که مسئولان مربوطه به این نکته توجه کنند.
سلامت و سربلند باشید

درود جنابسبکبار برادر گرامی هر آنچه در کامنت ها نوشته ای خواندم بانظر استادنجفی هم موافقم
یک خواهشی دارم غزلی بسرا در وزن فاعلاتن بحر رمل مثمن سالم یامحذوف
فقط مثمن سالم یامحذوف
تا اندازه ای از شعرتان به پاس داشت مرحوم عزیزتان خیراتی باشد خداوند روحش را بافاطمه زهرا مشهود کند
شما دانشجوی زبانشناسی هستید وتبحرتان باید ستودنی باشد وخود نیز این رشته راخواند ه ام
منتظر شعرنابتان هستم
خداوند روح همسرتان رابیامرزد وقرین آرامش کند

سلام و درود
جناب محمد رضا آزاد بخت
با تشکر از حضور مجدد و ابراز لطفتان
دعوت می کنم که مثنوی های 7-1 را از دفتر « شمس و تبریزی » بخوانید. به ویژه به سرآغاز بحث های وزنی که از شماره 6 آغاز شده است توجه فرمائید. امیدوارم خوشتان آمده باشد. کلا وزن ثابت آن ها در همین وزنی بوده که شما سرودن شعری در آن را امر فرمودید، منتها از نوع محذوفش. 1101 1101 1101 101
یا به طور خلاصه
5DDD
سالم و سربلند باشید

درودی دیگر و این بارموسیقی را شنیدم خیلی جالب بود قبل از گوش سپردن به همان روش جناب عالی خواندم و نشان می دهدر ریتم و ضرب موفق است کاملا


اصلا قصد مباحث پرداخته شد ه در پیامهای بالا را ندارم
اما کاملا درک می کنم آنچه درباره ی ابیات اخر فرمودید
و این فرمایش شما که بی دلیل شعر را انتخاب نکرده ام برای نوشتن هردوشعر در کامنت های این کوچکترین

ابتدا اینکه سالهاست تلاشم سعیم همین است روحم را روانم را عشق را دریابم انرژی هایی که ازاندیشه ام به جهان هستی ساطع می شود

تازه زمانی که انسان در هوشیاری و آکاهی الهی خویش حضور داشته باشد راه ورسم اندیشه وکلام را کم کم می آموزد
یعنی حر ف نمی زند سخنی نمی گوید مگر اشاراتی ازآگاهی قلبی خویش ،درمورد این دوشعر نیز اینگونه بود به معنای هم سویی هم زمانی با ارتعاش و فرکانسی که سروده ی شما را دربرگرفته بود،یعنی اجازه میدهیم شهود و ارتباط قلبی انتخاب نماید مکالمات و تمام زندگیمان را و این ممکن نیست مگر بود ن در حضور و لحظه

خداوند در لحظه است انرژی در لحظه است عشق نیز

بدو ن قضاوت وارد برخی صفحه ها نمی توان شد زیرا شخص آنقدر سیاهی و امواج منفی در کلامش گسترش یافته ....در ای ن حالت یاد گرفته ام بخشش پاکسازی و جاری نمون عشق را انجام داده وگذر نمایم و همیشه سعی م این است که تمام حضور م صلح باش د نه فقط کلام

البته سخت است اما ممکن است به امید خداوند
و آنچه از آن سخن می گویم آگاهی است که باید طالبش بود برای جاری ساختن صلح ،که ما سالها خدارو اشتباه رفته ایم
سیاهی و سیاهی تولید کرده ایم و نمی خواهیم به خود بیائیم،

و زیباست عالمی که شعر در آن سرودید
سرفراز باشیدو سربلند

سلام و درود فراوان
از صمیم قلبم به شما خوشامد می گویم
احساس می کنم که در این دوره از حضور و تلاشم در سایت های شعر عنصر جدیدی وارد روحیاتم شده است، که ایجاد ارتباطی کلامی، معنایی، نگرشی و احساسی با عزیزانی مانند خودتان برایم برجسته تر و مشهودتر گشته است. شاید علتش حضور یکساله ام در کلاس ها و مطالعات خیلی فشرده و مشتاقانه بوده باشد از مطالب و مفاهیمی که قبلا اطلاعات خیلی سطحی و گذرا از آن ها داشتم. یکی از مهمترین این مفاهیم شاید زبان و نقش آن در حیات معنوی و اجتماعی باشد. کمی آرام تر، کمی صبورتر و حتی فکور تر. اما با احساس مسئولیتی به مراتب قویتر ، محکمتر و لجوجانه تر. بدون این که بخواهم به دنیای کسی هجوم ببرم، تعادل محیط اطرافم را به هم بزنم و تشویش و نگرانی و عدم اعتماد ایجاد کنم. همواره قول ها و وعده ها و تعهد هایی را که به خودم و دیگران داده ام بخاطر دارم و لازم نیست کسی به من گوشزد بکند ، در عین حالی که اسیر و تسلیم تعرضات و زیاده خواهی ها و انحرافات دیگران نمی شوم. فکر می کنم و احساس می کنم که در خط میانی اولین حقوق و وظایف یک انسان مراحل آخر عمرم را می گذرانم.
تجربه ای که اندوخته ام اینچنین است که وقتی کسی سخنی را یکبار بر زبان راند نشانه اینست که به موضوع مستتر در آن توجه دارد، اگر دوبار این کار را کرد معلوم می شود که یا به آن مطلب اشراف دارد یا علاقه بسیار شدید. اگر سومین بار بر زبان راند معلوم می شود که به آن موضوع یا اعتقاد دارد و یا می خواهد اعتقاد داشته باشد. چرا که می دانید اعتقاد و ایمان نسبی و تلقینی است.
در سخنان شما واژه های « عشق»، « صلح» و چندتای دیگر که حضور ذهن ندارم این برجستگی را دارد. حوصله ای برای گفت و شنود دارید که قابل تأمل است. خیلی ها این خصوصیت را ندارند. به حرف های طولانی گوش نمی دهند، از گفتگو های ادامه دار زود خسته می شوند و بیشتر از مطلبی به مطلب دیگر می پردازند تا به یک موضوع واحد. اما شما اینچنین نیستید و از این لحاظ برایم اهمیت و ارزش خاصی کسب می کنید . شاید من سواد و معلومات و دانش و مطالعه ام در حد شما نباشد. حتی رفتارم دارای اعوجاجی باشد که شما احساس کنید که آن را تعدیل سازید . اما سوژه خوبی هستم برای شما که مصداق یا عدم مصداق کلمات کلیدی اندیشه هایتان را در کلام و رفتار و کردار من دنبال کنید و حتی سعی کنید که تغییراتی در آن ها به وجود بیاورید. اگر هم زمانی بصورت پرسش یا آزمون کلماتی را مطرح کنید که من هم در مورد آن اظهار نظر بکنم خواهم پذیرفت.
نثر شما خاص خودتان است. آدم باید تلاش کند تا به معنی آن پی ببرد اما فرازهایی وجود دارد که مستقلا می شود فهمید و تعبیر و تفسیر کرد. مثل جایی که فرمودید:
« . . .
حر ف نمی زند سخنی نمی گوید مگر اشاراتی ازآگاهی قلبی خویش ،درمورد این دوشعر نیز اینگونه بود به معنای هم سویی هم زمانی با ارتعاش و فرکانسی که سروده ی شما را دربرگرفته بود،یعنی اجازه میدهیم شهود و ارتباط قلبی انتخاب نماید مکالمات و تمام زندگیمان را و این ممکن نیست مگر بود ن در حضور و لحظه
. . . »
اما کدام دو شعر؟
یک جایی فرمودید:
« . . .
اصلا قصد مباحث پرداخته شد ه در پیامهای بالا را ندارم
اما کاملا درک می کنم آنچه درباره ی ابیات اخر فرمودید
و این فرمایش شما که بی دلیل شعر را انتخاب نکرده ام برای نوشتن هردوشعر در کامنت های این کوچکترین
. . . »
دقیقا یادم نیست کدام بیت ها، اما چیزهایی که در بیت آخر « آواز»
از ذهنم خطور کرد با شتابی که در ابیات ابتدایی و میانی ایجاد شده بود آنچنان ثبت شد که باید بگویم من بعدا به شکل و حالت و معنی آن پی بردم و بخاطر همین هم کشف سه نکته غیر عادی از آن را به مسابقه گذاشتم و تاکنون فقط یک نفر ، یعنی مسئول یکی از انجمن ها سئوالی در آن زمینه از من کرده، اما هنوز پاسخی نداده است. گرچه خود توجه او برایم جالب بود.
بر فرض من مدتی قبل سروده به نام تولد را به اشتراک گذاشتم که اتفاقا تصویر همراه آن حذف شد. شما که در مورد عشق اینقدر حساس و جویا هستید رگه ای از پردازش به معنی مفهوم عشق در آن سروده بود که احدی به آن توجه نکرد و یا کرد و نادیده گرفت.
سخن خیلی به درازا کشید. اما باید اعتراف کنم که به طرز بیان و تشخیص و کلامتان احترام قائلم حتی علاقه مند هستم. تشکر می کنم که مجددا زحمت حضور را بر خودتان هموار کردید و بنده را به تفکر وادار نمودید.

متشکرم از شرح مطلب و بنده هر دو شعر و مطالب کامنت شما را بجان پذیرفتم و علاقه نشان دادم.

در مورد نثر کاملا درست می فرماییدسعی می کنم صحیح بنویسم اما همیشه ارکا ن جمله را جابه جا می نمایم خودم همیشه اذعان دارم از آخر به اول می نویسم و حق می دهم به آنچه فرموید 🙏

ببخشید من ایرادی به نثر شما نگرفتم. دیدید که در کامنت های قبلی گفتم که مستانه نوشته اید و این بسیار خوب است . اغلب ما فکر می کنیم که شعر حتما باید قالب و وزن و فرم و شکل خاصی داشته باشد. در صورتی که اصیل ترین شعر همانی هست که تخیلات، تصورات و احساسات و عواطف گوینده را همانگونه ای که از ذهنش به زبانش جاری می شود بیان کند. جرح و تعدیلات بعدا روی آن داده می شود. فرقی نمی کند که نثر باشد یا یک شعر قراردادی یا مرسوم. شما نثرتان دارای یک سبک خاص است. اگر جایی بیاید بدون نام و امضایتان قابل تشخیص است. با احساس و عاشقانه و خیال انگیز. این جنبه ها را نباید سرکوب کرد. برعکس آن ها را باید تقویت نموده و جلا داد.

شما بزرگوار هستید ابن کوچکترین حقیقت رو عرض می کنم سطح اطلاعاتم بسیار کمتر ازجناب عالیست همینجور مطالعات و دانش ادبیات و شعرگفتن همچنین از بسیاری از دوستان و اساتید

یک گام جلوتر می رویم به مدد پروردگار مهربانمان
برای شناخت یا پی بردن به صحت یا عدم صحت اندیشه کلام و عمل شخصی یا خود بنده نیاز حتی به کلام نیست
یعنی از قبل از سخن گفتن ارتعاش و انرژی افراد به مقصد می رسد ،توسط ریسمان های نوری ،نور ،,فوتون آکاهیست حقیقی ترین آگاهی ، چه بسا افرادی که به ظاهر دوست می نمایند اما انرژی هرگز دروغ نمی گوید

البته د ر جهت عکس نیز ،یعنی من با نزدیکترین دوست خود همسویی انرژی داریم ،دیگر نیاز به حرف زدن نداریم
بلکه باانرژی سخن می گوییم حتی نوع انرژی را والبته این مبحث بسیارگسترده است 🙏

با سلام و عرض ادب

بنده کاری که در این سایت انجام دادم این بود که بحرها و زحافات را آموزش دارم این کار من در نوع خودش بی نظیر بود. من گامی برداشتم برای اینکه ببینم گذشتگان ما مقصودشان چه بوده است و این ها می خواسته اند چه چیزی را به نشان بدهند و این که ادامه راه آن ها به چه صورت ممکن است. با اینکه با استقبال بسیار خوبی از آموزش هایم انجام شد اما بنده انتظارم به مراتب بیش از این ها بود برای اینکه من می دانستم آموزشی که ارائه داده ام بی نظیر هست از طرفی آموزش های سایر اساتید را دیده ام که حضور پررنگتری داشته اند. البته آموزش های من کمی هم دستخوش رفتارهای حزبی و گروهی شد و عده ای گروهی به زعم خودشان مرا تحریم کرده و نه سراغ شعرهایم را گرفتند و نه آموزش هایم را و همچنین آموزش هایی که ارائه دادم نخواستم خودم شخصا در صفحه آموزشم پنجره سبز باز کنم و مطالبی را توضیح بدهم که بعضا گمان بد ببرند نسبت به نیت و کاری که انجام می دهم و همچنین می توانست آموزش هایم به مدت بیشتر در صدر مطالب قرار می گرفت تا جویندگان آن مطلع می گشتند. با این وجود خرسندم بزرگ مهربانانی در سایت بودند که استقبال کردند و برای شناساندن آموزش های من تلاش ها کردند. از جمله این که استاد فخوری مرد بزرگ و مهربان در مجله وزین و درخشان خود چندین مرتبه اسم بنده حقیر و آموزش هایم را آوردند و سایر عزیزان نیز تا جایی که در توانشان بود علی رغم مشغله های فراوان کمک کردند. و البته بنده انتظاراتم بیش از این ها بود و عده از ادیبان و سروران و فرهیختگانم به بنده فرمودند علت این هست که ما اصلا از وجود همچین آموزشی بی خبر بوده ایم. بنده نیز می دانم اگر مشقت های زندگی روزمره نبود برای شوق آموختن آنچه بنده حقیر نگاشته ام و به تحریر درآورده ام جویندگان حقیقی شعر و ادب فارسی سر می گذارند. افسوس. و من به یاران وفادار و حقیقی خود ایمان دارم که هیچگاه ما در این مسیر تنها نمی گذارند و چنان سیمرغ همپای من تا قله سیمرغ شعر و ادبیات خواهند آمد.

استاد گرانمهرم بنده متوجه شدم علی رغم اینکه آموزش وزن و تقطیع در سایت داده شده است و کتاب هایی نیز موجود است از جمله کتبی که شما استاد گرانمهرم معرفی کرده اید و بنده تنها یک pdf از عروض و قافیه دکتر شمیسا را دارم که در فضای مجازی دوستانم برایم فرستاده اند البته فکر می کنم آن را مطالعه کرده ام اما این pdf را هنوز باز هم نکرده ام. بنده متوجه شدم علی رغم همه ی این ها مشکلات عمده ی مشکلات در وزن و تقطیع و اختیارات و دانش عروض هست واگر دوستان با این مشکل مواجه نبودند قطعا آموزش های بنده با استقبال بیشتری نیز مواجه می شد. با وجود عدم کفایت آموزش ها و یا عدم دسترسی به منابع جهت آموزش، بنده تصمیم گرفتم شخصا آموزش وزن و اختیارات را به دوش بگیرم و تقرییا کارهایش را انجام داده و بسیار امیدوارم به زودی آماده انتشار گردد. و باز هم می دانم این بار بسیار پر شورتر آموزش های بنده مورد استقبال عزیزان و سروران و فرهیختگان گرانمهرم قرار خواهد گرفت.

علی ای حال بنده این قول را به شما می دهم که مطالب شما را ولو در سایر سایت ها پیگیری نموده و با دقت مطالعه نمایم. تا آنچه را استاد گرانمهرم بعنوان چراغ راه معرفی می نمایند بهره مند گردم.

پیشاپیش مراتب سپاس و قدردانی مرا پذیرا باشید

ارادتمندتان محمدی

با سلام و درود
خدمت شما جناب مهدی محمدی گرامی، عرض می کنم که کار و تلاش شما ارزشمند و قابل تقدیر است. من اول بار خواستم در کلاس های شما شرکت کنم. اما بدلیل تجربه و خاطره بدی که از کلاس های آقای احسانی فر داشتم پشیمان شدم. کلاس باید با بحث و جدل همراه باشد. استاد در هر کلاسی نباید متکلم الوحده و همه چیز دان باشد. آقای احسانی فر قبل از آن خیلی مهربان و خوش برخورد بودند حتی در کلاس هم در برابر سئوالات و مطالب مطروحه بنده حرف بدی نزدند اما مدام به من تأکید می کردند که این حرف ها را نزنم سطحش جوری است که کلاس را مختل می کند و دست آخر هم ناگهان کاری که اصلا از ایشان انتظار نداشتم انجام داد و مرا در لیست سیاه قرار داد. خوب از این کار ایشان خوشحال نشدم و اعتماد و احترامم نسبت به اقشار بالاتر سایت که برو و بیایی داشتند اصلا ذره ای افزایش نیافت که هیچ ضربه شدید ی نیز خورد. توجه می کنید. من درست است که حرف های خارج از برنامه می زنم اما معتقدم همین عروض و مهارت تقطیع را همه اعضا و کسانی که شعر می گویند باید بلد باشند. حتی کسانی که به نیمایی و سپید گرایش دارند. دانستن وزن در همه جوانب و جنبه های آن لازمه ورود به عالم شعر و شاعری است. و شما کار بسیار خوبی انجام می دهید. اما در عالم نظری و نظریه پردازی هرگونه سهل انگاری و بی اهمیت شمردن جریانات نو و تحول آفرین خطایی بزرگ است که نباید انجام پذیرد. همه کتاب هایی که نوشته شده اند برای آن نیست که من و شما تا ابد از آن ها دیواری بسازیم برای سد ساختن در برابر هرگونه نوآوری و ابتکار. در این رابطه و سطح سئوال بنده از شما که استاد و مدرس هستید خیلی واضح و جدیست. خواهش می کنم اگر فرصتی داشتید به مثنوی « آه لرزان » بنده با صوتش توجه کنید و به توضیحاتی که داده شده است نظر بدهید. اگر من اشتباه می کنم چه کسی بهتر از شما که مرا از گمراهی برهاند اگر اشتباه نمی کنم چه کسی بهتر از شما که با من همراه بشود. خودش سعی کند چیزی را تجربه کند. یک جمله ساده از یک نثر و بیان گفتاری را بردارد و از آن غزلی بسازد. همه ظرافت های شعری را به کار به بندد آنوقت ببیند هوای وزن و موسیقی از همان جمله نثر بدون توجه به تطابق آن با بحور ارکان و زحافات مربوطه بر خواهد خاست یا نه.
به کارهای شما ارزش قائلم و دوست دارم موفق بشوید. بقیه هم همینطور. من خیلی خوشبین هستم.

درود بر شما
زیبا بود

باسلام ،جناب سبکبار خسته نباشید . چون دیده ام شما دوست دارید صراحت لهجه باشد کوتاه خدمت شما برداشت خودم را بگویم .
اینکه اینقدر انرژی صرف بحث در مورد چگونگی بیان مطلب می شود و به خود اصل مطلب پرداخته نمی شود و مورد نقد علمی قرار نمی گیرد را نمیدانم .بنده از متدهای آموزشی که جناب مهدی محمدی در زمینه عروض می نگارند همینجا تشکر می کنم و به نظرم ایشان مثال یک شخص ساعی هستند که آن چیزی را که می دانند بدون حاشیه و با ممارست با اخلاص تمام در اختیار سایرین قرار می دهند و بنده هم سعی در دنبال کردن مطالب ایشان دارم . قصدم از ابتدای ورود به دایره این سایت این بود که چون در ژانر ترانه علاقمند شده ام و بستر موسیقی را در دایره اطلاعات موثقم دارم و به خط نت و نحوه نگارش کلام توسط غربیان در ذیل نتهای موسیقی و در پارت های باکلام آشنایی دارم بتوانم پایگاهی مناسب و علمی برای یادگیری مطالبی که در زیباشناسی ترانه و تاثیر گرفتن آن از پشتوانه فرهنگی میراث شعری کشور تاثیر دارد، پیدا کنم ..... اینکه در گذشته این مملکت خط کتابت برای موسیقی نبوده است و تاریخچه نگارش به جا مانده برداشت شده از خط موسیقی غربی ها به بیشت از صد سال نمی رسد و مابقی یادگاری های ما بصورت سینه به سینه بوده را تقریبا تمام اهل موسیقی این مملکت می دانند . روش ثبت و نگارش و تدوین و شرح و بسط و نقد شعر بعنوان یک ژانر مستقل ،از گذشته این مملکت یادگاری های ارزشمند و یگانه ای دارد که با عقل و منطق و شیوه نامه های رایج گذشته لاجرم به فرم هایی که امروز در دست داریم رسیده است . بخش برخورد هجا بندی و وزن های نسبی کوتاه و بلند و کشیده و نوشتار متناسب با آنها که بصورت ارکان عروضی و وزن های متداول شعر عربی به ادبیات ما راه یافته است نیز قدمت زیادی دارد .خوشبختانه در ساختار ترانه که چندین سال است پا گرفته است و تا حد زیادی از ادبیات شفاهی و محاوره ای تاثیر گرفته است و پایبندی به تطبیق عروضی صد در صدی با شعر کلاسیک ما نداشته و بخاطر اینکه در سایه سار همراهی با موسیقی است ناچار آزادی عملی بیشتری پیدا کرده است بر کسی پوشیده نیست . بگذریم که تا مدت ها شاعران اکراه داشتند که ترانه را در جایگاه شعر و یا زیر مجموعه های آن ببینند و با گذاشتن نام هایی مثل شعر محاوره و غیره به نوعی بر دیدگاه غیر جدی بودن ترانه بعنوان زیر مجموعه شعر صحه می گذاشتند .بالاخره نام های بزرگی در ترانه سرایی ایران چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن باعث گسترش این تفکر شدند که ترانه می تواند مقوله وزین و دارای فی نفسه ارزشی باشد . اما تمام این عرایض را خدمتتان گفتم که بگویم اصلا نیازی به پرداختن باینری به شعر شاید نباشد اگر تکرار می کنم اگر بیاییم و معادل سازی نحوه نگارش ارکان را با خط نت انجام دهیم . در این مهم کتاب جناب آقای اردشیر بزرگ نیا برای تدوین ریتمیک موسیقی و هماهنگی آن با موسیقی شعر و ترانه تا اندازه ای راهگشا است و البته کتاب پیوند شعر و موسیقی مرحوم دهلوی هم نکاتی را دارد . در نوشتار شما اشاره به مکث را دیدم که از این لحاظ می توانم بگویم یکی از نقصان های پرداختن تنها به وزن شعر و کشش های نسبی آن این است که در کتابت وزن شعر ، مکث دیده نمی شود و به نوعی یک کیفیت حسی است که خواننده شعر آن را تشخیص می دهد . در صورتی که وقتی موسیقی کلام را بتوانی با خط نت بنویسی قطعا نگارش مکث ها توسط سکوت های موسیقی نیز شدنی است ضمن اینکه دیگر در خط ریتم و وزن در موسیقی نحوه نگارش کشش ها نسبی نیست یعنی شما برای کشش موسیقیایی کلام از گستره بیشماری در روش نوشتاری برخوردار هستی یک کشش می تواند از چند لاچنگ تا چند میزان نوشته شود . حتی در موسیقی های مدرن از روش های جدیدی برای نگارش موسیقی و دستور العمل های جدید بهره می برند چون خیلی از موسیقی های جدید دیگر فقط متر ِوزن ، ریتم نیست و خیلی از موسیقی ها ازکیفیت پیچیده تری برخوردار هستند و یا وزنهای آنها در بخش هایی آزاد تر نگارش می شود که در قالب ریتم های تکرار شونده معمول 2/4 3/4 4/4 6/8 7/8 9/8 5/4 و غیره نمی گنجند . یعنی موسیقی نیز به زبان های تازه روی آورده اما در این مسیر میراث گذشته خود را حفظ کرده است . شما موسیقی زمان باروک را دارید ، کلاسیک رومانتیک مدرن پست مدرن تونال غیر تونال ، میکروتونال و ژانرهای جز و غیره را داری اما در نگاه نقادانه به روش های جدید تر موسیقی از حاصل فرهنگ موسیقایی گذشته هم بهره می بری. حالا اگر نگرش شما این است که برای نحوه مکتوب کردن وزن و ریتم کلام از روش های صفر و یک و غیره بهر ه ببرید تجربه ای است که شاید دوستان دیگر در رسالات خود کرده باشند و بنده خبر ندارم اما اینکه دیدگاه حذفی در بحث کلامی داشته باشیم و یکدیگر را تخطئه کنیم و با متهم کردن دیگری به نداشتن پشتوانه علمی و ضعف در بیان و یا با بزرگ شمردن تابو وار آنچه از گذشته یاد گرفته ایم اصلا اجازه بحث را به مخاطب ندهیم از یک سو شاید پسندیده نباشد و از سوی دیگر هم با زیر سوال بردن اخلاقیات منتقدین و تطویل کلام، جنگی کلامی و فرسایشی را به نفع \"آن کس که از میدان برون رفت لاجرم بازنده است\" ادامه دهیم هم پسندیده نخواهد بود . بنده ایستادگی شما را در دفاع از مطلب مورد ادعایتان را تحسین می کنم ولی امیدوارم در توضیح و بسط و انتشار علمی آنچه که مدعی آن هستید بکوشید و نمونه ها را با تشریح و نقد همراه کنید و قطعا دوستانی هم که دیدگاه نقادانه دارند از روش علمی برای به چالش کشیدن آن استفاده خواهند کرد و بنده ی شاهد نیز در این میان چیز یاد خواهم گرفت که تمام معنی حضور چون منی در این میان همین بوده است . فلسفه حضور بنده در بین دوستان صاحب نام و جدی در مقولات مطرح شده یادگیری و تلمذ است که امیدوارم به آن دست پیدا کنم . آرزوی موفقیت برای شما دارم و منتظر توضیحات علمی بیشتر در مورد روشی که توضیح دادید فارغ از اینکه اصلا اولین بار است مطرح می شود یا سابقه داردیا اینکه باید بدرود با گذشته کنیم یاخیر ، هستم . موفق و برقرار باشید .

در ادامه یادم آمد که درابتدا که عده ای آمدند و ردیف های موسیقی ایرانی را سعی کردند به خط نت یادداشت کنند عده ای دیگر ایراد گرفتند که چرا چنین می کنید و کیفیت موسیقی ردیفی و دستگاهی ما چنین است و چنان و با نوشتن آن این کیفیت ها از بین می رود. در صورتی که بسیاری از این کیفیت ها در گذشت چند هزارساله از فرهنگ و تاریخ ایران همه به بوته فراموشی سپرده شده و دچار دگرگونی دچار شده بودند و ما واقعا حاصل دستاورد موسیقی مثلا دوره ساسانی را هیچ در دسترس نداریم و تنها نام باربد و نکیسا باقی مانده است و حاصل دسترنج موسیقیدان های قدیمی ما در تندباد گذر زمان به فراموشی سپرده شده و تنها نامی از چند تن معدود باقی مانده است .استاد فخرالدینی از لابلای کتاب های عبدالقادر مراغه ای توانسته اند چیزی را که حدس می زنند بخشی از موسیقی قدیمی ما بوده است را دوباره نویسی کنند که عده زیادی به ایشان خرده گرفتند که شما چطور متوجه شدید چنین چیزی بوده است و چه بسا از خودتان در آورده اید و خلاصه بازار ایراد در ایران در نبود اطلاعات مکتوب داغ بوده و هست و لاجرم مشق نانوشته غلط ندارد .... در هر صورت می گویند یک قانون توام با اشتباه بهتر از بی قانونی است و بعدها دوستان اهتمام به نوشتن ردیف های مختلف موسیقی کردند که البته توام با روش های ضبط صوت از مثلا ردیف های میرزا عبدالله و غیره هم گردید ولی خدمتی که در روش نوشتاری به موسیقی ما شد بسیار زیاد بوده است و البته خللی که در پیگیری موسیقی علمی در کشور ما موجود بوده است که در حین آن قدر بزرگانی مثل حسین دهلوی ، مرتضی حنانه ، فرهاد فخر الدینی و دیگرانی که دستی در ساخت و تنظیم قطعات جدی موسیقی کلاسیک ایرانی داشته اند باید و شاید بجا آورده نشد تا جایی که با فوت این عزیزان و عدم روال قانونمند صحیح در دانشگاه های موسیقی و همچنین عدم پشتیبانی از موسیقی جدید و اکادمیک در ایران باز ما به دوران در جا زدن در موسیقی نزدیک شده ایم و اسم چند کار پاپ و غیره را اشتباها با تقسیم بندی های موسیقی فاخر و غیر فاخر ، موسیقی جدی نهاده ایم ! در حالی که در کشورهم جوار ما ترکیه دانشگاه موسیقی به جدیت سیلابس های بین المللی را جلو می برند و از کیان فرهنگی خود نیز در بستر موسیقی کلاسیکش دفاع می کنند. در نبود همیت علمی و عملی در حوزه فرهنگی در این فراموشخانه هر دم تاریخچه دارایی فرهنگی ما را کشوری در همسایه به نام خود می زند ..... بگذریم عرض این بود که به نظرم نگاه علمی و مقایسه ای بین روش های دیگری که در دنیا برای کارهایی از این دست موجود است می توانند راهگشا باشند و شاید علت عمده اینکه بحث ها پا نمی گیرند این است که دانشگاه های ما که باید بستر رشد و نمو بحث های آزاد و آکادمیک باشند واقعا حمایت نمی شوند و در خلا در دسترس بودن افراد آکادمیک دارای توانایی پذیرش اندیشه های نو ، سره از ناسره تفکیک نمی شود و جایگاه بحث های جدی گم می شوند و هم ادعاها و هم دفاعیات در بستر علمی و در جایگاه صحیح مطرح نمی شوند . اینکه شخصی تیتری در مقالات ادبی و علمی کشور ندارد و یا مدعی است که دارد و یا حاصلی عملی از عملکرد جماعت دوست دار هنر فراتر نمی رود همگی از معضلات فرهنگی کشور هستند . در هر حال محیط این صفحه مجازی مجالی برای تنفس بنده در هوای عاشقان ادبیات کشور شده است که لذت می برم و واقعا ناراحت می شوم که همین عده قلیل هم به دلایل عدم تشکل صحیح برای بحث و تبادل نظر گاه از هم دل آزرده می شوند . اینکه بنده له و یا علیه نظریه شما چیزی بنویسم فی نفسه به ارزش های یکدیگر اضافه و یا کم نمی کند بلکه حساسیت آدم ها را به یک بحث نشان می دهد . بنده حتی اگر زیر ساخت صحبت جنابعالی را فاقد یک منطق صحیح بدانم باید از این تریبون استفاده کنم و با نقد علمی مطلب شما چنا ن اساس مناسبی را برپا کنم که چند نفر دیگر که مطالب را دنبال می کنند یا می خوانند قانع شوند و یا حداقل چیزی یاد بگیرند . نشاط و شور زندگی یارتان باد

سلام و درود
جناب افخم. چه قدر لذت بردم از سخنان خوب و منطقی شما. اتفاقا این که کسی از عالم موسیقی ناظر و علاقه مند به این صحبت های ما باشد یکی از آرزوهای من بود مخصوصا که حوصله، ذوق و شوق گفتگوی علمی و فنی را هم داشته باشد که نور علی نور است.
به شما خوشامد می گویم. طبق راهنمایی تان بنده به جد می کوشم که این موضوع را در چند بستر دنبال کنم و برای یافتن پاسخ هایی به پرسش هایم که سرآغاز هر تحقیق و پژوهشی است تلاش نمایم. آزمودن هر فرضیه ای که راه میانی رسیدن به یک نظریه است باید بدرستی طی شود. به هر حال یک کار علمی است و تبعا بار اخلاقی مثبتی دارد. آدم های فاضل و دانا از محل علم و اطلاع و تحقیق خودشان می توانند به آشکار شدن صحت و ثقم چنین ادعاهایی کمک کنند. این یک مقدمه بود که زیاد ادامه نمی دهم.
از شما دعوت می کنم که هر چند جلسه ای که طول بکشد با هم در ارتباط در مورد اربتاط وزن درموسیقی و وزن در شعر به تبادل نظر بپردازیم. مبحثی که شاید خیلی در این خصوص تاکنون صحبت نشده است، اگر من اشتباه میکنم و چنین منابع ذیقیمتی هست لطفا معرفی کنید تا من تهیه و مطالعه کنم.
با اندک جستجو و مراجعاتی که کردم به یک اشتباه خودم پی بردم. اشتباه من این بود که قبلا فکر می کردم، وزن از موسیقی به زبان و شعر راه یافته است. حالا به این نتیجه رسیده ام که درست برعکس است،و وزن از زبان به موسیقی راه یافته است.
با اینکه راه جداگانه ای را طی کرده اند. تا آنجایی که بنده اطلاع دارم و هنوز نمی خواهم وارد بحث وزن های فوق العاده ای که شما فرمودید بشوم و اگر بعدا لازم شد می توانید مرا راهنمایی کنید.
در موسیقی مفهوم وزن با میزان ها و تعداد ضرب ها و قوی و ضعیف بودن ضرب ها ساخته شده است. نت های مختلف با دیرندهای متفاوتی می توانند با هم جمع شده یک ضرب پایه ای میزان را تشکیل بدهند. مثلا با یک دسته دولاچنگی یک ضرب نت سیاه 1/4 نواخته شود. سکوت ها هم دارای ارزش موسیقیایی بوده و دیرند های خودشان را دارند و حالات عجیبی مانند ضد ضرب و غیره را می توانند بوجود بیاورند.
آنوقت شما وقتی می خواهید وارد بخش ادای این نت ها از ساز موسیقی خاصی مانند صدای انسان استفاده کنید هجاهای معنی داری را مطابق آن نت ها به اجرا در می آورید.
ممکن است که مجموعۀ این هجاها تشکیل یک شعر موزون زبانی را ندهند اما عهده دار نقش وزنی درموسیقی باشند. با این حال طبع لطیف انسان بیشتر در پی در آمیختن وزن موسیقی با وزن و نوای زبانی هستند بویژه در ایران و زبان و موسیقی فارسی.
وقتی زبان وارد موسیقی می شود الزامی به رعایت دیرندهای نسبی هجاهای به کار برده شده در موسیقی ندارند بلکه تابع فرصت زمانی بیانیی هستند که وزن موسیقی به آنها داده است. ای بسا که یک هجای کوتاه در شعر یا گفتار یک موسیقی طولانی تر از هجای بلند از نظر زمانی ادا شود. یا همه آنها آنچنان تند و سریع اجرا شوند که شنونده تشخیص ندهد که این تناسب وزنی موجود در زبان در موسیقی رعایت شد یا نه .
در موسیقی صحبت سر زمانی است که یک هجا اجرا می شود. ممکن است کم یا زیاد باشد. اما در شعر و زبان تناسب هجاهای کوتاه و بلند در هر زبانی چه در شعر و چه در نثر اصولا باید رعایت شود تا گفتار بدرستی از گوینده به شنونده منتقل شود. نوعی اجبار به رعایت این تناسب هست .
این ها را عرض کردم که اگر مطلبی در این رابطه وجود دارد صحبت کنید که من هم استفاده کنم. اما داخل در بحث ادعایی که بنده کرده ام هنوز نشده است.
حرف من فقط تغییر کدها نیست. حرف من حذف محدودیت ها و پیچیدگی ها و محدودیت های غیر لازمی است که ارکان عروضی و زحافات مربوط به آن ها ایجاد کرده است. باید بپذیرید که من هم یک نفر هستم و علاوه بر تحمل مزه تلخ اظهار نظرهایی که می شنوم مجبورم پاسخ دوستان را در سه سایت بدهم. در عین حال سعی کنم مطالعه و مراجعات بیشتر کنم. این در حالی است که کار و شغل خودم را هم دارم و وظیفه آکادمیک کردن این پژوهش را هم بر خود هموار کرده و وقتی را صرف آن بنمایم. درس های دیگر دانشگاهی هم هست که به تنهایی قادر هستند که تمام وقت مرا بگیرند. اما در پاسخگویی به دوستان کوتاهی نکرده ام.
از شما هم سئوالی را می کنم که از آقای مهدی محمدی و دیگر دوستان پرسیده ام:
ارکان عروضی و زحافات مربوط به آن ها چه نقش اساسی در ایجاد و تعیین وزن های مختلف دارد به غیر از همان کدگذاری ساده که البته در گذشته ها مفید و شاید بهترین راه بوده اما اکنون به مانع و سدی در برابر شکوفایی وزن و آهنگ اشعار موزون تبدیل شده است.
خواهش می کنم که به سه سروده قبلی من در صورت تمایل مراجعه کنید و توضیحات مفصلی را که آورده ام مشاهده فرمائید. من هم در خدمت شما هستم و مشغول آماده سازی مطالب مستند و معتبر جهت ارائه به دوستان هستم.
موفق و مؤید باشید.

درود بر شما عزیز
روح فاطمه خانوم شاد

🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃

درود

🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃

شاد و پیروز باشید.

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

یادمه یک بار در سایت معروف نقد شعر
یکی غزل هایم را که نو آوری در آن به کار رفته بود
به این صورت که تمامی مصراع های زوج به صورت ردیف آمده بودند همراه با قافیه ی آخر گذاشتم

منتظر جشن تولدش بودم از سوی منتقد انتخابی
ولی ایشان جوری من را شست گذاشت کنار که
متوجه شدم نو آوری همواره با تحمل سختی ها و شنیدن اینگونه
نقدهای تند است البته آن بزرگوار اصلا به من بی احترامی نکرد و فقط ایراد های شعر را گوشزد نمود و من را از سرودن اینچنینی منصرف کرد

من منصرف نمی شوم اما درس خوبی گرفتم هر چیزی بهایی دارد

دوستان عزیز دلیل نمی شود بزرگ باشی و نو آوری داشته باشی
و همچنین دلیل نمی شود یک لابی برای پیشبرد کارت تشکیل دهی

تاریخ اگر منصف باشد. یاد آور خواهد شد که اولین بار چه کسی از یک ایده نو استفاده کرد است

مدیریت محترم سایت هم که اشاره نمودند حتی اگر کسی به مسخره ترین حالت ممکن ادعا نمود باز هم با رعایت ادب و احترام
نقد نمایید

بزرگوارانی که شما را نقد کرده اند آنقدر برایم عزیز هستند مانند شما که بنده جسارت نکنم و خواننده ی نقد های پر بارشان باشم

اما دوست داشتم حرمت برزگتر ها در سایت حفظ شود
درود فراوان بر شما و محصول ابداعی تان

سلام و درود
جناب صادقی عزیز
خیلی خوش آمدید و مشرف فرمودید
خواهش می کنم کمکم کنید که من اول بروم پیدا کنم که چه وقت و کجا و چه مطلبی را گفته ام تا خطایم را اصلاح کنم بعد با هم صحبت کنیم.
ممنون که هستید و آمدید

ببخشید من منظورم این بود که اگر من در گذشته یا در جایی دیگر به نوآوری شما روا یا ناروا تاخته ام بدانم و خطایم را اصلاح کنم. گرچه در ظاهر اسم من در پای اشعار کمتر دیده می شود، اما می روم می خوانم و هر بذر نو و زیبا و امید بخشی را تشویق می کنم و اگر جایی نقدی و انتقادی هم داشته باشم موظم که ادب را رعایت کنم و اول حسن ها را بگویم و سپس به کاستی ها بپردازم. اگر جز این جایی عملی انجام داده ام مستوجب بدترین قضاوت ها و داوری ها هستم و خودم از خودم نمی گذرم.
در این کامنت هم شما باز از در جوانمردی و ادب وارد شدید و هر نظری بدهید من با احترام میخوانم و لازم شد پاسخ می دهم. اما وقتی به من می گوئید لابی می کنم نمی گویم چنین برداشتی از حضور و فعالیت من در سایت نداشته باشید، اما اگر نظر مرا بخواهید من هرگز دنبال و علاقه مند به دوستگی و چند دستگی نیستم و شاید به مخالفان بیشتر نیازمند هستم تا موافقان. بخاطر این که عیب های من و کارم را نشان می دهند. فقط توصیه ام این است که به خود مطلب بپردازند نه بخودم. اگر موضوع ارزیابی ارزش های وجود بنده باشد من بدترین و خشن ترین منتقد خودم هستم که آدم بیخودی هستم و به درد لای جرز هم نمی خورم. اما چه کار کنم همین هستم و بیشتر از این هم نیستم. اما کارم هستی و رفتار مستقلی دارد و باید با علم و درایت به سراغ آن رفت.
شما یک مهندس هستید و من یک مثال مهندسی به شما می زنم. کارخانه ای در دنیا بیش از صد سال است که اتومبیل می سازد و هر چند سال یا حتی ماه یک مدل جدید بیرون می دهد که اسم و مارک همه آنها بنز است. اما مدل به مدل. طراحان و مهندسینی که هر از چند گاهی طبق وظیفه خودشان محصولات کارخانه را نوسازی و بهسازی می کنند آیا خطایی مرتکب می شوند؟ آیا هر مدلی مشخصات فنی و تکنولوژیکی نو و جدیدی دارد یا نه؟ حتی گاهی ما به نکات تحولی در مدل های جدید می رسیم نظیر استفاده از کامپیوتر در کنترل عملکرد آن، مقابله با آلودگی هوا، صرفه جویی در سوخت و حتی در برقی ساختن و بدون راننده و بدون دنده بودن آنها. چه فرقی می کند بین کار آن ها و بحث و ایجاد سئوال در مورد برخی ابزارها و ساز و کارهای عروض زیبای خودمان. آیا بگذاریم هزار سال دیگر هم اسیر ارکان و زحافات مربوط به آن باشد؟ پاسخ این سئوال به عهده من و شما نیست. در عالم علم و تکنولوژی و هنر و ادبیات سئوالات جدید مطرح می شوند. شما که تحصیلکرده هستید بروید به ایرانداک سر بزنید ببینید سالیانه و ماهیانه چند هزار مقاله و پایان نامه و تز و رساله ثبت می شود. این ها از کجا ناشی می شود؟ از طرح سئوالات جدید. ساختن فرضیه ها. آزمون و رد و اثبات فرضیه ها و رسیدن به نظریه ها.
شما که به موهای سپید من احترام قائل هستید آیا آن ها نشانه بدبختی و نیاز به حمایت و دلسوزی و ترحم است یا این که فکر کنیم هر یک از آن ها در کوران یک زندگی هفتاد ساله و کلی زیر و بم های احساسی و عاطفی و شکست و موفقیت ها بدست آمده است. آیا کمترین وظیفه من انتقال این تجربیات هست یا نیست؟ اگر هست از چه طریقی؟ ممکن است شما بگویید که بر طبق آن داستان مربوط به اسکندر و ایکی یو سان وطنی ریش سپید اصلا نشانه دانایی نیست. شما راست می گویید اما اگر همین ریش سفید همگام و حتی جلوتر از خیلی از جوان ها در کلاس های آموزشی دانشگاهی، و کارگاه های تکنولوژیکی و جوشش های هنری و ادبی صرف انرژی کند ارزشی مضاعف محسوب نمی شود؟
پس دعوت می کنم که سر و صورتی را آب بزنید و شاد و شاداب آستین ها را بالا بزنید بیایید بنشینیم راجع به اصل موضوع صحبت کنیم. موضوع دقیقا مربوط به فعالیت این انجمن و انجمن های شعر و ادب دیگر می باشد. اصلا مربوط به آپولو هوا کردن نیست که تازه اگر هم بود کاری خارج از توان ایران و ایرانی نبود و کما این که نمونه های آن را دم به ساعت مشاهده می کنیم. یک بحث خیلی ساده و ابتدایی در مورد هجاها و چینش و ثبت و ضبط آن هاست و نه تنها در صدد تضعیف وزن شعر فارسی و ارزش های آن نیست بلکه در جهت تقویت و باروری بیشتر آن است.
ببخشید که کلام به درازا کشید.

رو چِش ام مهندس. این اصلِ اول است. خواندن و شنیدن دقیق.
موفق باشید

درود برشما بزرگوار و همه ی دوستان حضرت سعدی فرمودند
پیش ارباب خرد، مایه ی ایمان ادب است
لاجرم پیشه ی مردان سخن دان ادب است

بی ادب را به سماوات بقا منزل نیست
در سماوات بقا منزل مردان ادب است

دامن عقل و ادب گیر که در راه یقین
بر سر گنج وجود تو نگهبان ادب است

آدم ایزاده اگر بی ادب است انسان نیست
فرق ما بین بنی آدم و حیوان ادب است

کردم از عقل سوالی که بگو ایمان چیست؟
عقل در گوش دلم گفت که ایمان ادب است

عاقبت هر چه کند خواجه پشیمان گردد
آن که از وی نشود هیچ پشیمان ادب است

چشم بگشا و ببین جمله کلام الله را
آیه آیه همگی معنی قرآن ادب است

گر تو خواهی که قدم بر سر ابلیس نهی
با ادب باش ببین قاتل شیطان ادب است

چند روزی که در این خانه ی تن مهمانی
با ادب باش که خاصیت مهمان ادب است

آری دوستان و عزیز ان

و امیدوارم که سرلوحه ی ذهن و قلب این کوچکترین نیز باشد همیشه ودر هرنفس ،انچه از کودکی توجه ام ر ا جلب می نمود در وهله ی اول ادب بوده است

پنا ه بر خدا پناه بر عشق

سلام و درود
بانوی بزرگوار
لطفا بنده را در کلاس ادب، عشق و صلح خودتان بپذیرید که دانشجویی کنم. اما ذهنی پرسشگر و دیر باور دارم اگر تحملم بفرمائید. شعری که آوردید قدرت آن را دارد که تمامی اعمال و رفتار و گفتار مرا به قصد تنقید و اصلاح بپیماید وگرنه دروغگویی بیش نیستم و به کمترین مصاحبتی شایستگی ندارم.
متشکرم

منظور دوستانی بود که هنو ز ادب را سرلوحه ی اندیشه ی خویش قرار می دهند و از ادب می کویند و ادب بالاترین وزیباترین جلوه ی حضو ر و ایمان است و احترام به بزرگتر همیشه و هماره در فرهنگ و خارج از اجتماع یا هرفرهنگی در وجوددمان نهادینه شده است و ندیدم جناب عالی ا ز ادب ودایره ی ادب خارج شویدو هر آنچه گفتید نیز به دور از خودبزرگ بینی و منیت به آن پرداختید و این زیباست سلامت باشید و برقرار

درومجدد و خارج از هربحثی سپاس از هوشیاری جاری در جهان هستی که آگاهمان نمود برای تکمیل پیام ها


بزرگواران ما دائم در حال تکرار هستیم زمان هما ن سالی که حضرت مولانا شعر می سایید خطی مانده است ،لحظه هایی که تکرار می شوند اسارت ماهست درزمین ،حقیقی ترین لحظه فقط اکنون است و من به نوبه خودپوزش می خواهم از زمان از هوشیاری چنانچه ناخواسته و از عدم آگاهی باعث تکرار لحظه ها برای خود و دیگران شدم

سپاس پروردگار مهربانمان شکر برای همین لحظه و نفس
و سپاس

و پوزش از شماو روح الهی شما و همه ی دوستان دراین صفحه ،همینحالا آگاه شدم و سپاسگزام از جهان هستی که مرایاری می نماید برای پاکسازی کارماها و عدم ایجاد کارما ی جدید در پناه حضرت عشق متشکرم

درودتان شاعرگرامی
اثری ارجمنداست ،و این را ورای بحث پیشینی که در خصوصی داشتیم عرض میکنم،امید دارم مکدرخاطر نشوید بزرگوار...
اساس باینری با دودویی ۲۵۶ قسمتست،و بیت و بایت و کیلو و مگا و ..دارد، واقعا این کار به جز جایگزین کردن مصوت و صامت با 0 1 نوآوری دیگری نمی‌تواند داشته باشد ،البته بنده تخصصی در عروض ندارم ،کمترین به دلیل اینکه هماره در هر موضعی و موقعیتی نظر متخصصین امر را درنظر دارم،با جناب دکتر محمدی و جناب مهندس شفیعی ارجمند هم‌نظر م ،چون بر مباحث چنینی تخصص یا آشنایی هردوجانبه دارند
با احترام

دوباره سلام جناب سبکبار
پیشتر، طیِّ یادداشتی در زیر این سروده (آواز) نشان داده شد که وزن این سروده، تازه یا بیرون از عروض نیست بلکه عملاً نوعی تضییق و حذف در این سرایش اعمال شده است که ظاهراً در باب لزوم مالایلزم می‌گنجد. این نوآوری نیست بلکه فقط نوعی تفنّن است که در مباحث عروض و بدیع دیده شده است؛ یعنی چیزی نیست که از چشم عروض‌شناسان، شاعران و ادیبان دور مانده باشد بلکه مسبوق‌بسابقه است.
سرایندۀ «آواز» با حذف هجاهای کوتاه و کشیده (جز در یک بیت)، خود را محدود کرده، در مضیقه قرار داده و به خود سخت گرفته است. برای همین است که سروده‌اش بارها دچار ضعف تألیف و نارسایی شده است؛ چون اینجا و آنجا به برخی از این موارد اشاره شده است و دربارۀ آنها نوشته‌اند، تکرار آنها لطفی ندارد. بنابراین، در این یادداشت تنها به اعلامیۀ به‌اصطلاح «عروض مدرن» نگاهی انتقادی می‌شود:
دربارۀ اعلامیۀ «عروض مدرن»:
اعلامیۀ «عروض مدرن» در شش بند ارائه شده است. هیچ چیز تازه در کلِّ این شش بند راجع به عروض وجود ندارد مگر اینکه پیشنهاد شده است که هجاها بطرزی دیگر نشان داده شود (بند سوم) و این هم هیچ ربطی به عروض قدیم و جدید و جز آن ندارد. زیرا نشانه‌های هجاها می‌تواند هزاران صورت داشته باشد ولی باز هر صورت از آن هزارانِ مفروض، تنها نشانه است و دیگر هیچ؛ یعنی این نشانه‌ها به هر صورت که باشد، هیچ نقشی در عروض و وزن ندارد.
در آن سه بند فرعیِ پایانِ نوشته هم چیزی نیست که به عروض مربوط باشد. به بیانی دیگر، چنانچه این اعلامیه را مبنای «عروض مدرن» ادّعایی قرار دهیم، اصطلاح «عروض مدرن» بر هیچ پایه‌ای استوار نیست؛ اندکی دقّت کنیم:
1. عصارۀ دو بند نخست اعلامیه (1 و 2) این است: عروض (قدیم و جدید) به اعتبار و ارزش خودشان باقی بوده و چیزی از قدر آنها کم نمی‌شود.
خبر و نشانی از تغییر یا تازگی در این دو بند نیست.
+
2. تنها چیز تازه در این اعلامیه، در بند سوم (3) گنجانیده شده است که پیشنهاد می‌کند نشانه‌های هجاهای کوتاه و بلند، «دیجیتالی کدگذاری» شود؛ که در این باره پیشتر هم گفته شد که این کار هیچ نقشی در عروض و وزن ندارد. تنها نشانِ مدرنیتۀ ادّعایی در این شش بند، همین کدگذاریِ دیجیتالِ نشانه‌هایِ هجاهاست!
+
3. در بند چهار (4)، وزن سرودۀ «آواز»، که از هجاهای بلند [و دو هجای کشیده نیز] ساخته شده، با نام دهان‌پُرکنِ «بحرالبحور» خوانده شده، و ادّعا شده است که «به افسانۀ ناشدنی‌های عروضی پایان داده و قابلیت‌های وزنی زبان فارسی و هر زبان دیگری را تا بینهایت معرفی کرده است.» (از همان بند).
در یادداشت پیشین با آوردن نمونه‌اشعاری از حضرت مولانا و مشتاق اصفهانی و بانو سیمین بهبهانی، همراه با برخی توضیحات وزنی و عروضی، نشان داده شد که وزن شعر «آواز» اصلاً کاری تازه نیست و هیچ نشانی از «گسترش قابلیت‌های وزنی» هم در آن دیده نمی‌شود بلکه برعکس، این محدودیت و تضییق، شاعر را کوتاه‌دست‌تر می‌کند. بنابراین، همۀ ادّعاهای این بند از جمله «بحرالبحور»، بی‌پایه، پوچ و منتفی است.
+
4. در بند پنجم (5) بقول خود نویسنده «با جسارت و یک روحیۀ جانبدارانه» مدّعی است که مصوّت‌های تازه‌ای در زبان فارسی برایش مسجّل شده و الی انتها.
این خود مبحثی شیرین، قابل تأمل و شایستۀ پیگیری در زبانشناسی است و اکنون در اینجا جدلی در این باره نیست؛ امّا در صورت اثبات این ادّعا و حتّی گسترش آن هم، نقشی در عروض نخواهد داشت؛ تنها شناخت ما را از زبان بیشتر می‌کند.
+
5. بخش نخست از بند ششم (6) سخنی ساده‌لوحانه و مغشوش است؛ دوباره بخوانیم: «6. در انتخاب وزن شعر، بدون این که شاعر به ذهن خودش فشار بیاورد، یا حتما خودش را مقید به تقلید از وزن‌ های پربسامد گذشته کند، کافی است به سخن دل خویش و به لحن و وزنی که دوست دارد تمرکز کند. حتی اگر یک جمله نثر ساده باشد. بعد کدهای چینش هجاهای کوتاه و بلند را تعیین کرده و بقیه مصاریع را با رعایت قافیه و ردیف و سایر اصول قالب های گوناگون بسراید. همین و به همین سادگی همه ارکان و زحافات مربوط به آن ها کنار گذاشته می شوند.»!
[از این بگذریم که «نثر ساده» ربطی به «سرایش و مصاریع و ردیف و قافیه و...» ندارد و نیز بگذریم که تناقضِ «کنار گذاشته شدن ارکان... به همین سادگی» در اینجا، و به رسمیت شناختن «بحور در عروض سنّتی و جدید» در بند نخست (1) قابل توضیح، و حتّی قابل توجیه نیست.]
بخش بعدیِ بند ششم (6) هم در واقع ادامۀ بند سوم (3) ـ نشانه‌های هجاها ـ است که پیشتر دربارۀ آن گفته شد.
+
6. در پایان اعلامیه هم سه بند فرعی، منتها باز با شماره‌ردیفهای یک تا سه (1 و 2 و 3) آمده است که در مجموعِ این سه بندِ اضافه هم هیچ چیزی دربارۀ عروض نصیب خواننده نمی‌شود.
علاوه بر این، معلوم نیست که چرا نام آن سه استاد در یکی از بندها آمده و گفته شده که ایشان «مرجع و مبداء مهمی (نه همۀ) آموزه‌هایم بوده» درحالی‌که بلافاصله افزوده شده است «و اگر جسارتی از باب گذاشتن گام خودم بیرون از دایره‌ای که این بزرگواران ترسیم کرده‌اند به خرج داده‌ام باز هم از تشجیعی بوده که از خود آنان و سایر منابع تحصیلی و تحقیقی خودم برگرفته‌ام.»! (از بند دوم فرعی در پایان اعلامیه).
نام این کار، سوءاستفاده کردن از نام دیگران است. نویسندۀ اعلامیه خود می‌داند و اقرار هم کرده ‌است که با جسارت پای خود را از آموزه‌های ایشان بیرون (بیرون از دایرۀ ترسیمیِ این بزرگواران) گذاشته است، پس نسبت دادن «تشجیع» به آن سه، با سخن نویسنده تناقض دارد. علاوه بر این، اگر ما بیشتر از نویسندۀ اعلامیۀ مذکور با شخصیت والا، دانش بسیار و نوشته‌های ارزشمند دکتر شمیسا دربارۀ شعر و وزن و عروض و جز آن آشنا نباشیم، یقیناً کمتر از او هم نیستیم؛ بعید است که استاد شمیسا حتّی حاضر باشند برای خواندنِ چنین متنی وقت گرانبهای خودشان را هدر دهند، چه رسد به آن که نظر مثبت یا «تشجیع»کننده در این خصوص داشته باشند؛ که این محال است. همچنین چنین «تشجیع» از سوی دکتر امید طبیب‌زاده و زنده‌یاد دکتر نجفی بعید بنظر می‌رسد.
و دربارۀ آن «منابع تحصیلی و تحقیقی» باید گفت که هیچ منبع و مأخذ تحصیلی و تحقیقی وجود ندارد که بتوان از آنها چیزی شبیه به این اعلامیۀ کال، نسنجیده، بی‌پایه و پوچ برگرفت یا استنباط کرد.
+
خلاصه این‌که: این‌همه هیاهو بر سرِ هیچ است.
با احترام 11/6/1402

سلام و درود
جناب بهروز عسگری زاده
بنظر می رسد که همه مقاله طولانی را همراه با الفاظی نظیر « . . . نسنجیده، بی‌پایه و پوچ . . . » و « . . . بی‌پایه، پوچ و منتفی . . . » و با افادۀ « . . . با احترام . . . » با هیجان و عجله سرهم کرده اید تا برسید به :
« . . . خلاصه این‌که: این‌همه هیاهو بر سرِ هیچ است. » . اگر این الفاظ و چنین نتیجه گیری شما را راضی و خشنود می سازد ما بخیل نیستیم خشنود و راضی باشید. اما تکالیف و سئوالاتی پیش روی شماست که نمی توانید از پاسخ به آنها یا حداقل به اندیشیدن به آن ها طفره بروید. نه برای من بلکه برای منطق خودتان. سعی می کنم بطور خلاصه نه برای روشن شدن ذهن شما که از قبل تصمیم تان را گرفته اید، بلکه جهت ارائۀ توضیح به خوانندگان محترم « نقد» خودتان و میهمانان دور و نزدیک این صفحه و سرودۀ « آواز » عرض کنم:
اگر شما ادعا می کنید که « آواز » با به کار بردن هجاهای بلند در کنار سروده های مشابه از وزن های خارج از حوزۀ عروض نیست و یا سروده هایی که قبلا نیز بنده در این زمینه داشته ام همه از نظر عروضی پذیرفته شده است پس دیگر ما حرفی نداریم، بنده بدون اینکه زحمت تحقیق و رد و اثبات را بخودم بدهم با فتوای شما فرض را بر این می گذارم که عروض سنتی و جدید هر شعری را با هر چینشی از هجاهای کوتاه و بلند چه با افاعیل و ارکان و محصول زحافات یا بدون آن ها می پذیرد. با این اوصاف ما نصف راه را بدون زحمت طی کرده ایم.
اما شما خوب می دانید که چنین نیست و اینچنین وزن هایی جزو وزن های خارج از بحرها و وزن های پذیرفته شده می باشد که جناب شادروان ابوالحسن نجفی آن ها را وزن های « شاذ » نامیده اند و جزو طبقه بندی اوزان خودشان نیاورده اند. در نتیجه تکلیف شان روی هواست .
اگر شما بپذیرید که گنجور سایتی است پیکره مانند باید بدانید که برای گنجینه اشعار فارسی حدود 3519 بیت را جزو اوزان و بحوری آورده است که هنوز وزن یابی نشده است. برای چه؟ نه این که کسی بلد نبوده آن ها را وزن یابی کند، نه خیر بلکه داخل طبقه بندی های شناخته شده و پذیرفته شدۀ عروض سنتی و جدید نمی باشند.
شما می فرمائید سرودن چنین اشعاری « تفنن » است . من با صراحت می گویم که کل شعر و شاعری تفنن و سرگرمی و کار ذوقی است. من کلمه تفنن شما را به معنی فن آوری و کار هنری می پذیرم اما نه کار بیخود و به قول خودتان « . . . پوچ و بیفایده . . . » .
نکته مهم دیگر جفایی است که جنابعالی در مورد « آواز » روا داشتید. بعنوان تحلیل و تنقید سرودۀ آواز جنابعالی برچه اساسی ایرادت ضعف تألیف یا ایرادات دیگر را وارد می کنید . اگر واقعا به عمق معنی و مفهوم سروده رفته اید پاسخ سئوالی را که در مورد بیت آخر شده است لطفا بیان کنید. خیلی راحت است که زحمت یک نفر را بدون دلیل لگد مال کنید، اما تجزیه و تحلیل ادبی و مؤدبانۀ یک اثر اینگونه نیست و البته سخت و دشوار است.
در ثانی ممکن است من یک شاعر ضعیفی باشم که مثل خیلی ها هستم. اما دلیل نمی شود که ضعف شاعری مرا به پای سست بودن دلایل تحقیق یا پرسشگری بنده بنویسید.
در یک بندی فرموده اید که پیشنهاد و پرسشگری بنده هیچ چیز به درد بخوری ندارد به غیر از تغییر نشانه ها که آن هم مربوط به عروض نمی شود. بنده در پاسخ عرض می کنم که شما از مجموعه حرف هایی که مطرح شده است به هیچ نکته ای اهمیت نداده اید به جز همین نشانه های صفر و یک آن هم بصورت کاملا سطحی و بدون دقت در کارآیی آن ها.
فرموده اید که اعلامیه « عروض مدرن » در شش ماده اصلی و سه ماده فرعی آمده است باید عرض کنم که کاملا اشتباه است و شما صورت صحیح آن را در سایت های دیگر دیده اید و انصاف حکم می کرد که علت آن را جویا شوید. متن این اعلامیه از روی یک نوشته word در هر چهار سایت بصورت یکسان کپی و پیست شده است و تنها در سایت شعر ناب به این صورت در آمده است. قبلا هم از اینگونه به هم ریختگی ها وجود داشته اما من حساسیتی نشان نمی دهم و تا حدودی در تطابق نرم افزار ها و برنامه ها قابل پیش بینی است و در یک فضای دوستانه می شود این نقصان ها را برطرف کرد. پس بدانید شماره های بعد از 6 همگی ادامه مطلب بوده و هیچ هم فرعی نمی باشند. پس اعلامیه از 9 بند اصلی تشکیل یافته است. خلاصه این 9 بند یا ماده را فهرست وار عرض می کنم:
1- « عروض مدرن » مطلبی خارج از عروض سنتی و جدید نیست، بلکه ورژنی است در ادامه آنها.
2- افاعیل یا ارکان عروضی با همه سختی ها و زحافات دور از ذهنش چیزی نیست جز همان نشانه هایی که الگوهای چینش هجاهای کوتاه و بلند را دارد. این ارکان هیچ نقشی در ایجاد و کیفیت وزن نداشته بلکه آنچه اساسی و مهم است همان چینش هجاهاست با هر نشانه ای که نشان داده شوند.
3- عروض مدرن با قاطعیت پیشنهاد می کند که بجای آن نشانه ها از کدهای صفر و یک استفاده شود که مانند ارکان عروضی کار خاصی در ایجاد و کیفیت اوزان ندارد با این تفاوت که گستره انتخاب اوزان ما را به هزاران برابر آنچه اکنون هست افزایش داده و در کار طبقه بنده اوزان و حتی بحور و اشعار و آثار گذشتگان بمراتب قوی تر و راحت تر از ارکان هستند.
4- سرودۀ آواز که هیچ کجا اعلام نشده است که من اولین نفر هستم، بلکه در آخر همین اعلامیه این جمله آمده است که شما آن را مغفول گذاشته اید: « . . . لازم به ذکر است که قبل از من در این وزن سراسر مصوت بلند جناب روح اله سلیمی شعری در زبان آذری سروده بودند که بموقع بنده آن را ندا داده بودم . . . ». سرودن در این وزن، نه تنها کاری مشقت بار نبوده بلکه برعکس وزنی است بسیار زیبا و پر از امکانات که بنده شخصا عاشق آن شدم. اولا امکانات و قدرت و انعطاف زبان فارسی را نشان می دهد، ثانیا خودش امکان جابجایی راحت تر واژه ها و تکواژها را می دهد و شاعر امکان می یابد بیشترین خدمت را به فرم و محتوای سروده اش بکند. باید توجه کنید که اگر ما بتوانیم شعری را با هجاهای کاملا بلند و حدالمقدور شعری با هجاهای کوتاه را بسرائیم قادر هستیم هر الگوی وزنی تازه و بدیع را از خود زبان و نثر فارسی و زبان گفتاری بر گرفته و بر اساس آن بسرائیم. این همان گنجی است که « عروض مدرن » نقشه آن را می دهد حالا این که کسی یا کسانی به سمت آن بروند یا نروند چیزی را تغییر نمی دهد. نسخۀ شما این است که تا ابد با همین سی چهل تا وزن و بحر پر بسامد شعر بگوئیم و خوشحال باشیم که خدمتی به شعر و ادب فارسی انجام می دهیم. آنوقت فوج فوج جوانان و شاعران تازه کار را به سراغ انواع و اقسام انواع و قالب ها سوق بدهیم.
5- در ماده 5 اعلام شده است که در مورد مبانی آواشناسی و واجشناسی تعداد هجاهای کوتاه و بلند باید اندیشیده شود و نمونه هایی را ذکر کرده است که نظایر آن کم نیست . علت این مطلب چیست. شما حتما مشاهده کرده اید که نسل جدید شاعران و ادیبان کشور و فارسی زبان دائما اصرار و علاقه به سرودن شعر به زبان روز از خود نشان می دهند، اما همین قید و بند و فیلتری که در مورد تشخیص هجاهای کوتاه بلند وجود دارد مانع از ورود بسی واژه ها و نو واژه ها و واژه های فارسی شدۀ خارجی به حوزۀ شعر و وزن عروضی می شود. نمونه های چنین محدودیتی را بصورت سروده هایی در آینده تقدیم خواهم کرد. این نکته بیش از هر چیزی مربوط به عروض بوده و در مرحلۀ تقطیع که مهمترین مرحله تشخیص و تعیین وزن می باشد اهمیت درجه اول دارد. این را جدیدا از استادم شنیدم که شادروان دکتر ثمره گفته بود که ما از روی کلمۀ تنها و جدا از متن نمی توانیم بدون اشکال کوتاه و بلند بودن هجاها را تشخیص بدهیم در داخل گفتار است که این موضوع تعیین می شود. این مباحث اگر به وزن مربوط نمی شود پس در کجا باید مورد نظر قرار بگیرند.
6- در این بند اعلام می شود که نثر فارسی یکی از مهمترین منابع و مراجع انتخاب وزن می تواند باشد. این راهی بود که جناب دکتر نجفی به کمک یکی از یاران خودش درمورد گلستان سعدی پیموده است. وزن های بسیاری را از نثر زیبای گلستان اتخاذ و مشخص ساخته اند. بنظر اینجانب خود نثر معمولی دارای چنین خاصیتی است و سرچشمه وزن در خود زبان نهفته است. این را من نمی گویم جناب نجفی به عنوان یک ادیب و دانشمند و زبانشناس می فرماید. منتها باید بتوانیم خودمان را از قید افاعیل خلاص کنیم. نمونه هایی را من خودم در سروده های قبلی خودم انجام داده ام که شما حتما آن ها را نخواهید پذیرفت و طبیعی هم هست که نپذیرید. « عروض مدرن » فقط نقش افاعیل را به نشان دادن و انتقال چینش هجاها محدود و منحصر می داند اما سایر اصول عروضی را با تمام قوت می پذیرد و به کار می بندد.
7- در این بند، بنده به این نکته اذعان می کنم که هیچ کار اولین و اختراعی انجام نمی دهم . بلکه چشمم را بروی زحمات عروضیان سنتی و جدید نبسته ام، ارزش کار آن ها را با توجه به شرایطی که داشتند می پذیرم و تحسین می کنم. در عین حال هر کار بزرگی ثمرات بعدی دارد و کسانی که تاکنون فقط مصرف کننده حاصل زحمات دیگران بوده اند باید وظیفه خودشان را در باروری و پیشبرد آن ها بموقع تشخیص بدهند. در عصر امروزی نسخه ها و ورژن ها صدساله و چند صد ساله نیستند، این همه دانشگاه و کتاب و استاد و امکانات ایجاب می کند که با ذهنی پرسشگر و خلاق به سراغ آن یافته ها بروند. به همین خاطر از آن بزرگواران اسم برده ام که عظمت کار آن ها را نشان بدهم و نشانه این عظمت در این است که امروز من و شما اگر چه در موقعیت مخالف و موافق اما بنشینیم بر سر این مسائل بحث کنیم و به نتیجه برسیم. کمترین نتیجه این خواهد بود که هر کسی برای اثبات مدعای خودش مجبور است مراجعه کند، مطالعه کند و معلومات خودش را گسترش بدهد. علاوه بر این ها در مجامع دانشگاهی فکر کردن، نوآوری، پرسشگری و مقاله و پایان نامه و تحقیق یک امر دلبخواهی نیست بلکه تا این کار را نکنی پذیرشی هم در کار نیست. این « خود دانشمند پنداشتن ها » یک خصوصیت روشنفکرانه متفرعنانه است. باید سئوال ها را شنید و در مورد پاسخ آن ها اندیشید نه از روی احساسات بلکه از روی دلیل و منطق. شما به بنده بگویید که نقش افاعیل غیر از آن چه گفته شد چه چیزی هست که ما اینقدر روی آن ها تعصب نشان می دهیم؟
8- سه شخصیتی که نام برده ام، نام والایشان با سه کتاب و مرجع مهم پیوند خورده است، عروض و قافیه از جناب دکتر سیروس شمیسا، طبقه بندی اوزان شعر فارسی و اختیارات شاعری از جناب شادروان دکتر ابوالحسن نجفی و خود جناب دکتر طبیب زاده که علاوه بر نقش ایشان در تألیف و نشر اخیر دو اثر جناب نجفی، تحقیقات و نظریات خود ایشان راهگشاست. من در حدی و موقعیتی نبوده ام که این بزرگان مرا بشناسند یا اهمیت بدهند، هیچگونه تشجیع مستقیم هم انجام نداده اند. اما شما کافی است آثار ، و کارهای عملی این بزرگواران را ببینید تا خود بخود به آن حالت تشجیع و پرسشگری برسید. شاگردان و دانشجویان این اشخاص فقط انگشت شماری نیستند که در کلاس ها و محافل با آن ها ارتباط دارند، هر کسی که دست به قلم می برد و ادعا می کند که شاعر است تا آثار آنان را نخوانده و منش و روش آن ها را نیاموخته باشد نبایدخودش را دلخوش کند. خواندن و یاد گرفتن مطالب سه اثر فوق جزو تکالیف است، اما مهمتر از آن نواندیشی و پرسشگری است که نباید لگدمال شود.
9- بند آخر شاید مهمترین قسمت « عروض مدرن » باشد که مسئله وزن و مطبوعیت را منحصر به چینش هجاها نمی بیند. بحث های اصلی و تحقیقات مثمر ثمر در این قسمت انجام خواهند شد و اگر قسمت باشد و به مانعی برنخورم این تحقیقات را بصورت رسمی تری ارائه خواهم نمود. بعنوان مثال وقتی شما می گویید « مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن» یک چینش ساده و الگوی ساده را ارائه نمی کنید. بلکه آهنگی را بیان می کنید که زیباست و منحصر بفرد است با تأکیدات، ایست ها، و فرکانس های صوتی ویژه و لحن خاص. اما بهنگام سرودن بر اساس آن بهیچوجه آن را رعایت نمی کنید و آهنگ دیگری را بر اساس نحو و پاره گفتار ها و گروه های دستوری و پراگماتیسم معنایی ادا میکنیدکه آن هم زیباست اما دیگر « مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن» نیست. مطمئن هستم که این چیزها در حوصله و شاید ذوقیات شما نباشد اما نکاتی است که مربوط به علم اگوستیک و ریتم و موسیقی می شود و وزن شعر دقیقا در این محدوده معنا و مفهوم خودش را خواهد یافت. ما می گوییم که عروض و وزن در فارسی کمی است و متعاقب آن متوقع هستیم که وزن حالت مطبوع را ایجاد کند. اما به این نکته خوب نیاندیشیده ایم که کمیت به تنهایی، قادر به ارائۀ
کیفیت مطبوع بودن و آهنگین بودن نیست، مانند مثال تن تن ها که در متن گفته شده است. باید عوامل دیگری باشد که کیفیت مطبوع بودن را ایجاد یا کامل کند. آن عوامل کدامند جناب عسگری زاده. نگران نباشید مانند برخی دوستان، با سنگین ترین وسایل این حرف ها را لگد مال کنید.
« خلاصه این که» شما تصمیم خودتان را از قبل گرفته اید و تلاش بنده بیهوده است. با اینحال خودم را موظف می دانم که به سئوالات کوتاه و مشخص شما پاسخ بدهم. مورد به مورد و دانه به دانه اما کوتاه و مشخص .
اولین و مهمترین سئوال من از شما این است که نقش افاعیل غیر از نشانه های ساده در وزن عروضی چیست؟
وقتی ما می توانیم مثلا وزن دلخواه خودمان را از روی اشعار مطلوب خودمان با یک تقطیع ساده بدست بیاوریم چه لزومی دارد که در مرحله دوم حتما بدانیم که آن ها بر کدام افاعیل و بر اساس کدام جرح و تعدیل های زحافات متکی هستند؟
اگر من از روی یک جمله ساده در گفتار خودم یا دیگران وزنی را بصورت تقطیع شده با هر نشانه ای برگزیدم چه نیازی به یافتن مبنای افاعیل آن دارم. مخصوصا که خود این افاعیل قراردادی بیش نبوده و بر هیچ پایۀ علمی استوار نیستند؟
یک وزن ساده را شاید به ده ها و صدها شکل ارکان سازی کنیم. آیا این نشان نمی دهد که ارکان ابزارهای تعیین کننده در وزن نیستند؟
از دوستانی که مطالب بنده را می خوانند عذرخواهی میکنم که طولانی شده است. اما در مقابل عرض میکنم که این مبحث شاید در شکل رسمی تر خودش بیش از 150 صفحه باشد. نمی توان درمورد مسئله ای به این مهمی حرف زد و به گفتن چند تا ادعا و کنایه و رد و قبول دلبخواهی بسنده کرد.
موفق و مؤید باشید.

سلام یکبار برای همیشه تمامش کنید جان عزیزانتون
بخدا دو بیت شعر درست درمون بگین تو این اوضاع گیر و ویری و قاریشمیش اقتصادی اجتماعی ملت استفاده کنن لذتت ببرن من خطابم شخص خاصی نیست کلی دارم میگم
به ولله اگه سعدی بیاد و بهش بگی شعر؛
که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد
هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد
روزی اندر خاکت افتم ور به بادم می‌رود سر
کان که در پای تو میرد جان به شیرینی سپارد
بر وزن رمل مثمن سالمه، بخدا سعدی اول چشماش چپول میشه و بعد دو دور میچرخه دور خودش و به سرعت میگ میگ از صحنه خارج میشه من و شماها مگه کی هستیم که مرز ادبیات رو جا بجا کنیم من اگه رانندگی بلد نباشم چ فرقی داره لاستیک ماشینم ایران تایره یا گلدستون فرمونش هیدرولیکه یا معمولی اینه بغلش برقیه یا دستی
شما رو به هر که میپرستید بیخیال

سلام و درود
جناب قنبرپور( مازیار )
من از جانب خودم اول بگویم که از یک لحاظ حق با شماست. از چه لحاظی؟
از لحاظ این که اگر مسئله ای در هر زمینه ای مطرح شد باید به قواعد بحث در اطراف آن و اصول نقد و بررسی گردن نهاد. برای این که بحث را کش ندهم با خود شما نصیحت شما را می پذیرم و به شما وعده می دهم که چند روز دیگر موعد این پست ما می گذرد و بالاجبار باید بروم دنبال کارها و تکالیفی که به عهده دارم. آنچه به نظرم رسیده بود گفتم. مورد عتاب و خطاب و گاها پرسش های بسیار متین و معقول در اینجا و جاهای دیگر قرار گرفتم که پاسخ هایم را دادم و بعد از این تکرار مکررات است و افتادن در یک دور باطل. حالا هر کس که حق با او باشد یا نباشد. باید رفت و بیشتر خواند و تحقیق کرد. این از نصیحت شما که پذیرفتم.
اما منطق شما به هیچ وجه پذیرفتنی نیست و اگر قرار بود طبق این نگرش شما کارها و امورات بشری در هر حوزه ای پیش برود الآن هیچ یک از این میراث علمی و فرهنگی و هنری وجود خارجی نداشتند. هر فعالیتی قبل از همه به یک نظریه یا تئوری استوار است و با عمل رابطه ای فعال و دوگانه و دوطرفه دارد. تئوری از عمل تجربه می آموزد و به نتایج تازه ای می رسد و از آنطرف سئوالات و مسائل جدیدی در دستور روز قرار می گیرد. بعد از این کش و قوس های نه چندان لذت بخش دوباره عمل انسان پربارتر و بهتر می شود.
به مثال خودتان توجه کنید. اتومبیل ، راننده، مکانیک. طرف های دیگر هم هستند که از آن ها صرفنظر می کنیم. هیچ لزومی ندارد مکانیک اتومبیل راننده خوبی هم باشد. اگر باشد بهتر است اما نباشد هم مهم نیست. از طرف دیگر راننده خوب حتما نباید مکانیک خوبی هم باشد. اگر باشد بهتر است اما اجباری در این کار نیست. یعنی این که راننده خوبی که پشتوانه یک مکانیک خوب را نداشته باشد در وسط راه چپه می کند و از رانندگی باز می ماند. مکانیک هم حاصل کارش را به راننده می سپارد و در صورتی که راننده خوبی در اطرافش نباشد خودش می پرد پشت رل و همه را حیرت زده می کند. مانند همان سعدی بی همتا که قبل از این که راننده باشد مکانیک و طراح ساخت اتومبیل بود بر طبق مثال خودتان. بقیه هم همینطور. مقداری باید با حوصله بود.
با اینحال دوست ندارم هیچکس را برنجانم. مخصوصا این روزها برایم قابل درک است که مدیریت سایت بخاطر این مسائل دچار زحمت و ناملایمات شد و من از این بابت متاسف هستم. سایر دوستان هم همینطور.

تلاشتون ستودنیه برادر بزرگوار و شاعر عزیزم
تلاش کردن ابداع و اختراع و نواوری در یک حیطه، رشته،هنر و تخصص یک امر اختیاری و شخصیه اما بنظرتون صلاحه و انصافه قبل از اینکه کارتون به پایان برسه و حداقل توسط دو دانشمند و صاحب نظر تایید بشه و مجوز بگیره و پس و پیش بشه، بیایید و در یک سایت عمومی که خیلی ها ابتدایی ترین اصول شعر رو بلد نیستن منتشر کنید؟ و خدا نکرده دچار گمراهی عاشقان ادبیات بشید؟

یکی از عاشقان شعر و ادبیات خود من هستم و می دانم تا وقتی که پشتم به تحصیلات و مراجع و منابع اصیل و معتبر گرم است هرگز با گمراهی و سطحی نگری و دنباله روی کورکورانه از کسی مواجه نمی شوم. این بهترین تجربه زندگی من می باشد و همه جا از آن استفاده می کنم. حتی در کار فنی و تأسیساتی خودم. راه تثبیت و دفاع از فرضیه خودم را هم بلدم و بموقع به همه شما گفته ام، در آن مسیر گام بر می دارم. در ضمن از سوژه گمراهی نوآموزان خواهش می کنم بیجا استفاده نکنید، که موضوعیت ندارد و عکس آن صادق است.
کل مطالبی که من در مورد آن صحبت میکنم متکی بر سه کتابی است که معرفی کرده ام و خواندن و یاد گرفتن آن را به همه دوستانم توصیه می کنم. اگر کسی بخواهد به نظریات بنده توجه کند ابتدا باید عروض جدید را از این سه منبع اصیل و معتبر بخواند و یاد بگیرد. آنوقت می تواند در مورد صحبت های جدید بنده هم بهتر بیندیشد و نظر بدهد. تمام

سلام جناب آقای سبکبار
این شعر از نظر وزنی بی‌نقص است ولی جا دارد که رساتر شود (در سه‌چهار بیت نخست دقّت کردم). ریتم تند آن هم با رزم تناسب دارد و هم با سماع.
در این مثنوی تنها از هجای بلند استفاده شده است مگر در یک بیت که هجای پایانی کشیده (با کلمات قافیۀ «آباد (حزن‌آباد) + یاد») آمده است. این از نظر عروض ایرادی ندارد امّا با نیّت سراینده در تضاد است که قصد کرده بود فقط از هجای بلند استفاده کند. هر مصراعِ بیت مذکور از چهارده هجای بلند + یک هجای کشیده (پایانی) تشکیل شده است و باقی مصراعها از پانزده هجای بلند.
اگر این شعر چهار رکنی فرض شود ـ چنانکه خود شاعر بصورت «1111 1111 1111 111» نوشته ـ وزن آن تکرار سه‌بارۀ مفعولاتن + یک مفعولن است که همین وزن برابر است با تکرار پنج‌بارۀ مفعولن؛ و ایضاً برابر است با: مفعولاتن مفعولن مفعولاتن مفعولن مف(فا)؛ و ایضاً برابر است با: مفعولن مفعولاتن مفعولن مفعولاتن مف(فا)؛ و ایضاً برابر است با: فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع‌لن فع(فا)‌؛ و = فع فع فع فع فع فع... (پانزده فع)؛ و = مفعولن فع.... (سه مفعولن فع + یک مفعولن) و صوَر مفروض دیگر.
پیشینه دارد که در زبان فارسی شعری را تنها با هجای بلند بسرایند؛ هرچند کمیاب است:
«چون دل جانا بنشین بنشین
چون جان بیجا بنشین بنشین...» (حضرت مولانا)،
«مولانا مولانا اغنانا اغنانا
امسینا عطشانا اصبحنا ریّانا...» (حضرت مولانا)،
«افتادم افتادم در آبی افتادم
گر آبی خوردم من دلشادم دلشادم...» (حضرت مولانا)،
«ای جان چندان خوبی نوباوه‌یْ یعقوبی
خرخاشی آشوبی جانها را مطلوبی...» (حضرت مولانا)،
«چون رفتی افکندی بر خاکم از خواری
وقت آمد بازآیی از خاکم برداری...» (مشتاق اصفهانی)،
«هی ها هی ها ره بگشا رفتن را میدان باید
این محمل را پویایی افزون از طوفان باید...» (سیمین بهبهانی)؛
«سرو است آن یا بالا ماه است آن یا روی
زلف است آن یا چوگان خال است آن یا گوی» (رودکی)؛
ولی مصراعهای «آواز» طولانی‌تر از نمونه‌های بالاست و طولانی‌تر از این هم می‌توان سرود. یکی از وزنهای فرعی رباعی، مفعولن مفعولن مفعولن فع است که اگر همین وزن را ادامه دهیم به وزن این شعر می‌رسیم و از آن هم درمی‌گذریم. منظور و نتیجه این است که چنین کوشش در شعر فارسی، هم مسبوق‌بسابقه است و هم مطابقِ قواعد عروض. هرچند که اشعار سروده‌شده با این مشخّصات نادر است.
*
نیاوردن هجاهای کوتاه و کشیده در شعر، از نظر فنّی بقول قدما در «صنعت حذف» می‌گنجد یعنی که نویسنده یا شاعر، هجای کوتاه و کشیده را که جزو ملزومات سخن ـ بطور کلّی ـ در زبان فارسی‌ست، حذف کرده، در سخن خود نیاورد. خودِ اینگونه حذف را، که در عمل نوعی تضییق و تشدید است، می‌توان از باب گستردۀ اعنات یا التزام مالایلزم و یا لزوم مالایلزم دانست. با این کار و نظایر این، نویسنده یا شاعر خود را ملزم به چیزی (در اینجا «حذف») می‌کند که از نظر قواعد سخن واجب و ضرور نیست. یعنی او در واقع با چنین کاری خود را در تنگنا می‌گذارد و بر خود سخت می‌گیرد زیرا از بکارگیریِ برخی امکانات طبیعی زبان طرف‌نظر می‌کند.
چنین کار و نظایر این را، می‌توان به چشم تفنّن و فرضاً هنرنمایی دید زیرا سرودنش سخت‌تر از شعر متداول با استفاده از تمام امکانات زبان است. این تقریباً مانند آن است که شاعری شعری بگوید که در آن نقطه نباشد، یا در آن الف نیاورد، یا در آن حرف اضافه نیاورد و جز آن. با این تفاوت که حذف هجاهای کوتاه (و کشیده) از سخن، بسیار پُردامنه‌تر و پُرعوارض‌تر از مثلاً حذف الف در یک شعر است زیرا شاعر با چنین قصد، برخی از امکانات حذف و جابجایی و ادغام آوایی را به حداقل می‌رساند و همچنین با چشم‌پوشی از بکارگیریِ هجاهای کوتاه نرمش زبان، انواع خرامش بیان و آواها، درهم‌آمیزی آواها و رقص ریتم و جز آن را نیز. و طبیعی است که واژه‌های مناسب چنین وزنی محدودتر است. بنابراین، با این محدودیت‌ها، شاعر هم باید گنجینۀ واژگان قابل‌توجّه داشته باشد و هم ذوق‌پرورده و مجرّب باشد تا هرچه بیشتر با ادغام آواها از آوردن هجای کوتاه بگریزد. در این شعر هفت بار چنین شده است:
چشم‌اندازت (> چش من دا زت؛ ادغام میم ساکنِ «چشم» در ان از «اندازت» و متحرّک کردن آن میم و حذف الفِ اوّلِ «اندازت»)، دور از (> دو رَز؛ همان کار در اینجا میان رای ساکن «دور» با «از» شده است)، سنگ از (> سن گز؛ ایضاً میان گاف ساکن «سنگ» و «از»)، حزن‌آباد (> حُز نا باد؛ نون ساکن «حزن» در آیِ «آباد» ادغام شده است)، رفت از یاد (> رف تز یاد؛ ایضاً میان تای ساکن «رفت» و «از»)، نیک‌آیین (> نی کا یین؛ کاف ساکن «نیک» در آیِ «آیین» ادغام شده، دقیقاً مانند نون «حزن» و آی «آباد» در «حزن‌آباد»).
شاعر با این کار نگذاشته است سکونی ظاهر شود، پس هرجا که ناچار به آوردنِ ساکن شده است، بلافاصله بطرزی ادغامش کرده است تا امکان ظهور پیدا نکند؛ چون قصد کرده است که هجای کوتاه را بکار نبرد.
*
این‌که بحور محدودی در عروض ارائه شده است، به آن معنا نیست که بیرون از آنها نمی‌توان شعر گفت، می‌توان؛ امّا عروض‌شناسانِ تا امروز آن بقیّه را «مطبوع» ندانسته یا با زبان فارسی و برای مردم پارسی‌زبان مناسب ندیده و کنار گذاشته‌اند. ذائقۀ روحی مردم ممکن است در زمانهای مختلف، به دلایل گوناگون تغییر کند. کسی چه می‌داند؟ شاید همین امروز کسی در وزنی شعری بگوید و گروهی هم خوششان بیاید؛ یعنی محتمل است آن «نامطبوع» شمرده‌شدۀ پیشینیان ما، امروز در گوش کسانی مطبوع شود و خواهان پیدا کند. این هیچ اشکالی ندارد و از اختیار شما و بنده هم بیرون است. خواجوی کرمانی فرموده است:
«تا چند کنی عرض عروض ای ز جهالت
ناکرده جوی حاصل و مغرور بتحصیل
بس زن که بوَد نادره‌گوی و سخن‌آرای
نی همچو شما غرّه بدرّاعه و مندیل
از وزن چه پرسید که بیرون ز شمارست
مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل».
*
و امّا «آواز» شما هیچ ربطی به «اعلامیۀ (تولّد) عروض مدرن»تان ندارد؛ یعنی هیچ تلازم منطقی در ارائۀ توأمان این‌دو دیده نمی‌شود. شعر آواز چیزی‌ست و اعلامیۀ مذکور چیزی دیگر. به همین خاطر، گمان بنده این است که با ارائۀ جداگانۀ این شعر، می‌توانستید از بروز برخی حاشیه‌روی‌ها در صفحۀ این شعر (اینجا و جاهای دیگر) پیشگیری کنید.
تندرست، شاد و سربلند باشید.
*
این یادداشت پیشتر در جایی دیگر زیر همین شعر آمده و دلیل ارسال در اینجا این است که در متن یادداشت دومِ نقد بر اعلامیۀ «عروض مدرن» گاهی به اینجا ارجاع داده شده است.
*

بنده ابتکار رو بسیار دوست میدارم و خلاقیت و نوآوری رو میپسندم.

سلام و درود فراوان
فاطمه خانم گنجی
قبل از این کامنت شما، من هر دو سروده شما را با تحسین و دریافت تأثیری خوب خوانده بودم. بدلایلی پاسخ ندادم، انگار که می دانستم به این صفحه مجاور خودتان مراجعه خواهید نمود.
پیام شما یکی از بهترین پیام هایی بود که دریافت کردم، و کاملا درک می کنم و می دانم که ریشۀ این علاقه مندی شما در دانشجو بودن شما نهفته است. یکی از بهترین مقام هایی است که اصالت دارد و می توان به آن بالید. دانشجو و دانش پژوه بودن. من به شما افتخار می کنم. حضورتان را در شعر ناب مبارک می دانم و برایتان آرزوی موفقیت های بیشتر می کنم. اگر وقت داشتید می توانید سروده های قبلی مرا نیز از نظرتان بگذرانید. مدتی شاید فعالیتم در سایت کم شود اما از ابتکارات و هنرورزی های جوانان هنرمند غافل نخواهم بود.
متشکرم که آمدید و ابراز لطف فرمودید.

درود می خواستم بپرسم کدام کفشها روحشان غرق درپاورچین ها می رود
می خواستم چشم بسته دلواپس ایمانت شوم
گاهی خود را دراز می کنم در یواش یواش رفتنهای این پاورچین
در هرصورت کلاف وسردرگم کفشهای تو می شوم می دانی چرا
چون کفشهایت بی اندازه نو هستند
چون کفشهایت فکر کنم شاید مال چهل سال بعد از سردرگمی شان باشد
وای چه کفشهای قشنگی
گاهی دوست دارم شبیه تو کفش بپوشم
نگو کفش ندیده ام خواهش می کنم مدتی کفشهایت را امانتی دست من بسپار
شاید قدیس تر شود آنکس که مدام هیس هیس می کند
نگو اندازه پایت نیست هر طور باشد می پوشم می خواهم باپوشیدن کفشهایت چهل سال بعد خود را ببینم
نگو چه فایده دارد دیدن چهل سال بعد خود
گاهی شتابان متورم می شوم از هذیانهای بیهوده دیگران
دست مرا گرمتر بگیر کفاش کفش چهل سال بعد
این قدر حرف دارم که دیگران رابه بدبختی نکشانم
حالا چه فایده
هرچند کمی دیر شده
درود جناب سبکبار گرامی این نامه بنده به شما اگرلازم دانستید جواب دهید وگرنه سپاساز تمام .......

درود بر شما
جناب محمدرضا آزادبخت
ممنونم از نامه ای که نوشته اید. گرچه زیاد متوجه منظور شما نشدم، اما هر چه باشد زیبا بود و مختص بیان خودتان. چهل سال را نمی دانم از کجا آورده اید اما زیاد بی مناسبت نیست. خیلی بیش از چهل سال است که کفش هایی می پوشم که نوک های آهنی دارد. قدیم ها به آن ها می گفتند کفش های « تاف » ، بعد ها کفش ملی آن ها را تولید می کرد که اسم خاصی نداشتند و کفش های ایمنی نوک آهنی بودند مشابه همان کفش های « تاف » قدیمی و خارجی.
تا کنون چند بار همین کفش ها پاهای مرا از بریدن و له شدن زیر سقوط وزنه های سنگین و برخورد اشیای تیز و برنده نجات داده اند، کلا عادت به پوشیدن آن ها داشته و علاقه مند به آن ها هستم.
اما این کفش ها زیبایی و خصلت های خودشان را هم دارند. که به شما این اجازه را می دهند که استوار قدم بردارید و هرگز پاورچین و با ترس و لرز راه نروید. به کارهای خودتان اطمینان داشته باشید و از کارهای سخت و ناشدنی نهراسید. همیشه یادم می اندازند که یک کارگر هستم و از کارگر بودنِ خودم به هسته کار و فن آن تماما دلبسته ام. روشنفکرانه هذیان نمی گویم، و گوشم را به هذیان ها نمی سپارم. با آن ها همه جا می روم. کار میکنم، دوچرخه سواری میکنم، پیاده روی می کنم و به مهمانی و مجالس و تفریحگاه ها هم می روم. تا حالا ندیده ام کسی با بی احترامی به آن ها نگاه کند. برعکس وقتی کوله پشتی را هم روی دوشم می اندازم خیلی دلخواه و مطلوب آدم های با ذوق می شود. خیلی حرف در مورد این کفش ها می توان زد. اما نوع کفش مهم نیست، در زندگی همه جنبه ها و وجوه آن مطابق با نوع شخصیت و منش آدم هاست و هر کسی با تناسب خاص این مشخصات شناخته می شود. بر هم زدن این تناسب کمکی به ارتقاء یا بد و خوب شدن آدم ها نمی کند. کافی است آدم با خودش صادق باشد و در مورد جوانب گوناگون زندگی خودش بیندیشد. امیدوارم هم خودتان و هم خانواده تان و عزیزانتان همواره سالم و موفق و تندرست باشید.

درود جناب سبکبار این نامه برداشت فرا متنی دارد وباید قیاس ها را در نظر گرفت وپی به رازهای کفش چهل سال بعد شبیه آواز شجریان ویا کس دیگر خواهد بود

درود بر شما
زیبا سرودید

درود و سلام بر شما
جناب عبدلی
ممنونم که تشریف آوردید و خواندید و نظر دادید
موفق و مؤید باشید