خزانت گردد

بی سبب در دل خاکی که نهانت گردد
دل نکن خوش که دمی یاروضمانت گردد
عمرمارا سببی بود که معنا نشود
شهد اسباب، تمنا که به کامت گردد
است وهستا سبب ار مست ومسبت السی
به چنین خامِ خیالی که زمانت گردد
شورهستی نکند دامن عمرت به هوا
ذات خوبوبدت اینجاکه جوابت گردد
برچنین خیره نگاهی به تحیر همه را
خود نگربهر عمالی که اجابت گردد
زین گذرگرچه بخواهی وندانی چه کنی
کام وایامِ تمام از تو بیانت گردد
خسته مفروت نشستی سریک کوی بلند
کوی زیباچون نگینی که توراهت گردد
کوی عمراستُ نگینت تو یکی راهگذر
حال عمرت به تماشا که چه حالت گردد
عمرِزیباهمه رفتستُ توماندییُ خودت
هیچُ هیچ ازهمه ان بودکه یارت گردد
زین نگر زان همه عصیان و تمنا و بدی 
همه جامانده دران کوی که خارت گردد
زین جهانی که شکوهش همه شد ملعبِ او
سهم عمرت شده سنگی که بنامت گردد
خوش نگردی تو به سنگی که کشد نام تور
برفُ و بادی زند ان نیز خزانت گردد