عیب جویی

هر دَم گله و شِکوه زِ ایرادِ جهان است
هم حال خوش از گفتن عیب دگران است
احساس بزرگی کنی از غیبتِ اغیار
در شور و رضایت بِشود نَفس زِ اینکار
بسیار چُنین اند، چه پیدا و چه پنهان
برخی به درون فخر فروشند به انسان
کَس در پی تحسینِ جمال دگری نیست
کَس در پی ترفیع و تعالی کسی نیست
ترسد که به مقصد برسد همسفرِ او
ترسد که به منزل برسد زودتر از او
هستند به ندرت که ندارند شکایت
عیبِ دگران فاش نگویند به عادت
هِی کرده زِ خود نَفْسِ پُر آشوب و رذالت
در سینه شان مِهر و صفا باشد و رحمت
ُ"بی نَفْس" چو باشی نکنی نَقدِ کسان را
"بی نَفْس" چو باشی مبری لذّت آن را.
امیراصغری