رقص آرامش

رقص آرامش
روزها مى روند و مى آيند در كنار سياهى شب ها
من در اين رفت و آمد بسيار مى نشينم كنار اين دنيا
مى نشينم كنار، چون هرگز در ميان زمين نرفته دلم
زندگى با تبسمى روشن فارغ از متن ها سرشته گلم
مى نشينم كنار و مى بينم التهاب عجيب دنيا را
حجم توخالى هياهوها درميان سكوت معنا را
در هواى شلوغى شهر و كوچه پس كوچه هاى گمراهى
بين اين قيل و قال پرغوغا گم شده هاى و هوى آگاهى
مى برم دورها نگاهم را مى رسانم به بستر دريا
مى برم تا كنار كوه و دشت مى سپارم به سينه ى صحرا
دركنار نسيم و سنجاقك روى بال خيال، بى پروا
تا تن آسمان و ابر و باد مى برم دورها نگاهم را
هر كجا جلوه هاى جذابى مى نوازد نگاه آدم را
مى توان بر تن طبيعت ديد رقص آرامش مسلّم را
عظیمه ایراانپور


به نام او که می داند

فقط او می داند چقدر با خودم کلنجار رفتم حداقل تا سال دیگر قلمم نجبند و تراوشات ذهنی ام را قلمی نکنم ولی "رقص آرامش" عظیمه باعث شد تمام آن چه قصد کرده بود به باد برود.

شش ماهی است ساکن کوهستانم و در پای قله ای بلند و همجوار با دریاچه ای دست به دامان پروژه ای هستم برای راه اندازی، شاید این پروژه بتواند آلودگی هایی را که صنعت بر دامن طبیعت این منطقه می ریزد پاک کند. هرچند هنوز مطمئم نیستم با این روالی که مسئولان وقت دارند بشود در زمان مقرر کاری کرد کارستان و آلودگی ها را از دامن طبعیت زدود ولی تا پایان امسال که قرار گذاشته ام بایستم برای این کار بزرگ، سعی ام را خواهم کرد تا گوشه ای از این بار را به دوش بکشم تا چه پیش آید.

اما منظورم از این توضیحات این بود که بگویم همسایگی 6 ماهه با کوهستان و دریاچه، هنوز نتوانسته دیدگاهی چون عظیمه به من نسبت به طبیعت بدهد.
بی تردید آن چه در وجود صاحب این اثر در نگاه به طبیعت و قیاس آن با همهمه ی این روزهاست، دیدگاهی بالاتر از تجربه یا تصنع است و به نظر می رسد آن چه عظیمه می بیند از چشم سر نیست.

آن گاه که شاعر در مطلعش چنین رقم می زند
روزها مى روند و مى آيند در كنار سياهى شب ها
من در اين رفت و آمد بسيار مى نشينم كنار اين دنيا
بی تردید رفت و آمد روز و شب، موضوعی نیست که حداقل بسیاری از ما درک کامل و جامعی از آن داشته باشیم مگر این که روزهای بسیاری را در بیداری و البته شب های بسیاری را هم در بیداری سپری کرده باشیم.
شاعر آن جایی که خود را جدا از رفت و آمد شب در کنار دنیا می نشاند از عضویت و جزئیت گذشته و نقش ناظر را ایفا می کند. شاید برای بسیاری که از شرایط عظیمه بی اطلاعند این گونه سرودن رفع تکلیف است و پر کردن مصاریع و ابیات و نشان دادن صاحب اثر در جرگه ی شعرا. ولی برای منی که شعر ار خوب می شناسم عمق این ابیات به قدری ژرف است که توانایی دیدن انتهای این برایم مقدور نیست و تنها با درک گوشه ای آن اکتفا می کنم.
بی تردید آن را که توانایی نشستنی چون ناظر، بر رفت و آمد روز و شب ها هست را نمی توان با مردمی که ساعاتی از شب را باید بخوابند یا بلکه بخشی از روز را نمی توان قیاس کرد.

شهادت بر این مدعا در بند دوم عظیمه نمایان است
مى نشينم كنار، چون هرگز در ميان زمين نرفته دلم
زندگى با تبسمى روشن فارغ از متن ها سرشته گلم

راز این که عظیمه کنار دنیا نشسته در این بند به خوبی آشکار است. چون میان زمین نرفته دلش. و از سویی زندگی با لبخند روشنی فارغ از متن، وجودش را سرشته.
اهل اشاره به خوبی می دانند که عده ای از حاشیه گریزانند و بر آنند تا فارغ از حاشیه روزگار بگذارنند ولی اینجا وجود عظیمه نه تنها جدا از حاشیه بلکه جدا از متن سرشته شده.
توضیحش بماند برای آنهایی که در پی دانستن اند.

اما مخاطب اهل، هرچه بیشتر در این ژرفنا وارد می شود بازتاب هایی عمیق تر می بیند چنان این بند
مى نشينم كنار و مى بينم التهاب عجيب دنيا را
حجم توخالى هياهوها درميان سكوت معنا را

تاکید بر کنار نشستن و دیدن التهاب دنیا، درک حجم توخالی هیاهوها در میان سکوت معناگرایانه را نه تنها نمی توان شعاری توخالی دانست بلکه شاهر مثال و توضیحی است بر دو بندی که گذشت.
درست مانند بند بعدی که از فاکتور دیگر پرده بر می دارد
در هواى شلوغى شهر و كوچه پس كوچه هاى گمراهى
بين اين قيل و قال پرغوغا گم شده هاى و هوى آگاهى

تقابل گمراهی و آگاهی در پایان قوافی این بند، شاه کلیدی است برای خواننده آگاه. بی تردید جنس این تقابل به واسطه عمق معناگرایانه اش با توضیحات آموزگاران خودخوانده امروزی که دم از آگاهی و نور و عشق می زنند تفاوتی از زمین تا آسمان دارد. چرایی اش باشد برای آن ها که طالب دلیل اند و حس و حال این را دارند که گام برداند برای دانستن بعضی مسائل.

اما
مى برم دورها نگاهم را مى رسانم به بستر دريا
مى برم تا كنار كوه و دشت مى سپارم به سينه ى صحرا

دركنار نسيم و سنجاقك روى بال خيال، بى پروا
تا تن آسمان و ابر و باد مى برم دورها نگاهم را

این دو بند با یک مصراع مشترک آغاز و پایانش چیده شده. اگر از منی که شعر و عمق اش را می شناسم سئوال شود که لزوم چنین تدبیری برای سرودن شعر چیست؟ بی تردید پاسخم در این اثر بی تظسر تنها یک واژه است: درک. واژه ای که هرچه توضیح بدهم نخواهم توانست از عهده رسایی مطلبم برآیم. بی تردید عظیمه دریا را درنوردیده، کوه و دشت را چشیده، آسمان و ابر و باد را به خوبی می شناسد. با نسیم و سنجاقک همگام شده، روی بال خیال پر کشیده و تمام این ها را نه با جسمش که توانایی هیچ حرکتی ندارد بلکه با وجودش بارها و بارها درک کرده است.
تفاوت دیدگاه عظیمه با یکی مثل من این است که او با وجودش می بیند، می شوند، می خواند، می سراید، می نویسد. چون او نظار است. آلودگی از او به دور است و دلش به میان زمین نرفته. او صاف تر از آن است که گل وجودش آلوده شده باشد برای همین است که او برای ناظر بوده انتخاب شده نه زندگی کردن به شیوه ما انسان ها.
بی تردید
هر كجا جلوه هاى جذابى مى نوازد نگاه آدم را
مى توان بر تن طبيعت ديد رقص آرامش مسلّم را
به هرجا بنگرد جلوه های جذابی از رقص آرامش می بیند چون وجودش با عصاره خلقت یکیست بی کم و کاست. وجودی که در بند جسم آرامی نظارت می کند و گاه گاهی برای ما آن چه را درک می کند به صورت واژه هایی ژرف و عمیق با رعایت قواعد به زنجیر شعر می کشد تا شاید ما اهل تغافل را به اشاره ای از آن چه هستیم یادآوری کند.

عزت زیاد - بیست و یکم اسفند ماه هزار و چهارصد
وحید سلیمی بنی – پای قله ای کنار دریاچه

با سلام بر اهالی شعر ناب



بسیاری از ما اهالی شعر متاسفانه به پیش‌نیازهای یک شعر خوب توجه نداریم همیشه باورمان بر این است ترکیب و سرهم کردن چند واژه و چند عبارت آهنگین و عبارت موسیقی وار شعر نوشته ایم از سر تکلف و اجبار و از همه بدتر انتظارمان از مخاطب شعر خیلی فراتر از سطح شعرمان است البته نه فقط شعر این قاعده در همه زمینه ها بروز کرده از سینما، نقاشی و و و، واینکه ملاکمان برای انتخاب تنها *قشنگی *است البته منکر نمی شوم هر شاعری برای نوشتن انگیزه دارد و قابل احترام در خیلی از شعر ها پایه و اساس و انگیزه شاعر شرافتمندانه است اما واقعیت امر این است که هنگام به عمل رساندن آن انگیزه و حین اقدام به اجرای آن، بازهم تمایل به زور زدن برای قشنگ نوشتن همه چیز را نابود می‌کند و نگران از آنکه کاری که می‌کند، چیزی که می‌سازد، شعری که می‌نویسد نکند قشنگ نباشد و این چیزی است با ذات هنر موازات دارد یعنی شاعر دیگر خالق شعر نیست هنرمند نیست بلکه مثل خیاطی است که بر حسب سایز مشتری لباسی بدوزد صرفا برای خوشامدِ مخاطب شعری بنویسد و این انتهایش می شود همان تکرار، همان کلیشه، همان تصنع،خالی از احساس واقعی، فخر فروشی و نتیجه می شود اين روزهایی که با کمتر شعر جان داری مواجهیم.
مقدمه ای بود خسته کننده اما لازم تا برسیم به شعر شریفی از بانو عظیمه ایرانپور شعری که خوانده بودم و بارها خواستم بنویسم اما از دیروز مجالی نبود و چه خوب جناب سلیمی عزیز دست پیشی گرفتند و برایش چه زیبا نوشتند.

من در این رفت و آمد بسیار
می نشینم کنار این دنیا

می‌نشینم کنار چون هرگز..


می‌نشینم کنارو میبینم..


بانو عظیمه می‌تواند به شکلی فرامنطقی، غیرممکنی را ممکن کند و کنار دنیا بنشیند اما به ممکن رسیدن همین اتفاق باید در مقیاس فنی و ادبی هم منطق خود را داشته باشد که عظیمه ی شاعر، خود منطق ادبیِ قدرتمندتری برای آغاز تا انجام این خلقت است تا انتهای شعر بینهایت لطیف و طبیعی، آهنگین و همین و بس که دوست دارم دنیا را از چشم عظیمه ببینم و برسم به بستر دریا تا کنار کوه و دشت از سینه صحرا و می‌توان از چشم جانِ عظیمه رقص آرامش مسلم را دید..

همینقدر طبیعی همینقدر زیبا
شماهم دعوتید

از مدیریت محترم سایت درخواست انتشار ثابت این اثر دارم

یا حق 🌿🌿