چهارشنبه ۲۱ آذر
اشعار دفتر شعرِ سپهر شاعر عظیمه ایرانپور
|
|
|
|
کاش می شد با عبور از مرز بودن های سرد
رد شد از ساحل نشینی؛ غرق شد در موج درد
دل که در دستان سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستم از دستان پر مهرت رها شد بین راه
بعد تو من هستم و تاریکی و آغوش چاه
در کنار تو مسیر زندگی خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از مسیر حادثه پرهیز کردن؛ زود بود
گرچه می دانم دلم در امتحان مردود بود
سمت برکه رفتم اما ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخر به پای خاطره ها پیر می شوم
با قصه های فاصله درگیر می شوم
خوابی ندیده ام؛ خودم اما شبیه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برندار از سر من دست؛ نگاهت را هم
درکنار تو به بن بست نخورده راهم
از من ای دوست چرا دور ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کمی آشفته حالی می پسندی، خوب می دانم
از آن دیوانگی ها رد شدم، قدری پریشانم
برای دیدن دریای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای دیدن چشمت دلم بهانه گرفت
شکست و زیر نگاه تو آشیانه گرفت
قسم به بارش ابری که در نگاه ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مسیر اشک مرا رو به چشم می بندی
تو که همیشه برایم شکوه لبخندی
از انزوای قفس ها رها شدی،اما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم شکستی و بغض عمیق و سنگینی
نشسته توی نگاهم، چرا نمی بینی!؟
چه می شود که به جای عبور یک لحظه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نشستم کنار تو باران گرفت
در آغوش باران تنم جان گرفت
زمانی که از دور دیدم تو را
مسیر سفر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فروتنانه قدم زد در امتداد خیابان
پناه بردم از آن شب به شانه های بیابان
چه اتفاق عجیبی کنار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برگشته ام از راه درازی به امیدی
انگار رسیده شب یلدا به سپیدی
باعقل نشستیم و دویدیم و پریدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برایت می نویسم نامه ای نمناک و نامفهوم و طولانی
که معنای تمام واژه های مبهمش را خوب می دانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش به پای مردی تو سجده کرده و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رو به آغوش تو راه پر کشیدن را نبست
آن همه سنگی که بر روی پر و بالم نشست
هرکدام از زخم هایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال دلم بد است ولی خوب می شود
امشب به پاس لطف تو مطلوب می شود
عقلی که در نبرد دلم را شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورت می شد اگر احساس من هم مثل توست
با نگاه خیره ات ویران نمی کردی مرا
آرزویم "برگ زردی از در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حس می کنم گذشته ام از التهاب درد
شاید کنار آمده ام با هوای سرد
ویران شده تمام تنم در هجوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با گام اعتماد، بیا تا سفر کنیم
از سایه بهانه؛ همیشه حذر کنیم
شبهای سرد غصه به اخر نمیرسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همسفر! رفتی و از قافله ها می ترسم
زیر آوار شب از زلزله ها می ترسم
با جوابی که سکوتت به سؤا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته از آرامش دریا شدم،طوفان کجاست؟
موج و گرداب و هراس و نقطه ی پایان کجاست؟
در پناه سایه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردها بر سر بی سقف قفس می بارند
هرکدام آه قشنگی به تنم می کارند
چتر را بسته ام ای کاش مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مفهوم ترین ترانه ی پاییزم
از خش خش زرد برگ ها لبریزم
شاعر که مرا سرود تنها ماندم
یک شع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می دونم هوای منو داری و
به عشق توئه که نفس می کشم
تو که باشی حتی توو کنج قفس
منم طعم پروازر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساده میگویم مرا باور کن ای نیکو سرشت
مشق دل راخط چشمانم به زیبایی نوشت
هر زمان احساس غم دل را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماهی،دل دریایی من آب ندارد
باید بروی درد تو را تاب ندارد
موجی به تنم نیست،ببین خسته و رامم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ات بر شعرها یم حکمرانی میکند
بر سر برج مدادم دیده بانی میکند
می نویسم نام پاکت را به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی:بسوز ؛ آتش دل، اعتبار توست
در انتهای راه زمستان، بهار توست
گفتم : اگرچه خشک شده شاخه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیینه ای به پاکی قلبت ندیده ام
از هر هوا بجز نفست دل بریده ام
در انتهای کوچه قلبت نشسته ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب دل من باز به پایت افتاد
آرام شکست و پیش چشمم جان داد
امروز که خورشید نگاهت تابید
ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردم شهر مرا رنگ خزان می دیدند
بر رخ زرد درختان دلم خندیدند
واژه از کوه نگاهم فوران کرد ول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر تن شیشه ای پنجره ای سنگ نشست
پیش چشمان همه ساکت و آهسته شکست
در خودش ریخت ولی رو به کسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنارم هستی اما با سکوتت
نشونم دادی از من خیلی دوری
نگاهت مثل قطبه،سرد و برفی
شبیه کوه ،سختی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخر چشم سیاهت سحری می بینم
امشب از جانب بالا نظری می بینم
در بیابان زمستانی قلبم از دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای تمام هستی و دنیای من
ماهتاب روشن یلدای من
دست گرمت سرپناه زندگی ست
قلب پاکت –ای پدر- م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیر چتر باز چشمانت دلم آرام شد
پخته بود از آتش دوری، دوباره خام شد
آسمان را دیدم امشب دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توانم با عبور از شب تو را پیدا کنم؟
یا بمانم در سیاهی ، روز را حاشا کنم؟
آسمان پر ستاره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر سرابی به تنش جوشش زمزم دارد
ارزش رد شدن از مرز عطش هم دارد
سنگ در دست نشستیم که شیطان ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همسفر!رفتی و از قافله ها می ترسم
زیر آوار شب از زلزله ها می ترسم
با جوابی که سکوتت به سؤال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل من سنگ سختی بود؛ اشک تو صبورش کرد
درون غار تنهایی نگاهت غرق نورش کرد
شب و تاریکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ولی هرگز نفهمیدی که درد من دوا دارد
در آن سوی کویر غم دلم باغ تو را دارد
چرا پنداشتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر فریاد مرا ناخوانده از بر کرده ای
سوز دردم را سکوتت ساز درمان می دهد
ماه چش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غروب غربت قلبم! شروع شعر امیدی
که از سکوت نگاهم هزار واژه شنید
در انتهای سیاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیر پای زندگی مردم نفهمیدی چرا
جای گریه بر مزارم،آه ،خندیدی چرا؟
ای طبیب دردهای بی سرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام آبی ترین رویا،جوابم میدهی آیا؟
ببین افتاده برخاکم،نگاهم میکنی دریا؟
به خاطر داری ان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقَدَر خسته شده دل که فقط می بارد
آسمان هم نفسش بغض عجیبی دارد
برکه ی شب که دلش مرده و مر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دیدن تو؛ غم شد مهمان دل مادر
ای اشک نشو جاری، بر گونه ی من دیگر
باید بروی امشب از خانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
احساس میکنم که خدا این حوالی است
اینجا کنار برگ گل سبز
|
|
|
|
|
عباسعلی استکی(چشمه)
محمد رضا خوشرو (مریخ)
مهدي حسنلو
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
بانام ویادخدا درود برشما جناب فریادی عز
سید هادی محمدی
وحید سلیمی بنی
الیاس امیرحسنی 
شاهین زراعتی رضایی (آرمان) 
قلمتان سبز 
