نمیدانم کِه هستم

چندماهی اززندانی شدنم میگذشت وروانپزشکی به سلولِ ما منتظرانِ اعدام سرمیزدوبه کلامِ توبه به درگه خدای انسی عجیب میدادروحمان را
بعداز ده روز انتظار نامم را فراخواندندومن با رویی سیه ودور از گنه به دیدارِ روان درمانم رفتم
زنجیرگامهایم را کوتاه وسنگین کرده بود
مسیر برایم سخت وطاقت فرسا می شد
بالاخره به اتاقش رسیدم
سلام دادم
با سرتکان دادن جوابم راگرفتم...
جوانی لاغراندام وبسیاربسیارخوشرووآرام بنشین مایکل...
نشستم و نگاهم را به زمین دوختم
ازمن جویایِ محلِ زندگیم شد واینکه
سکوت سکوت سکوت
او بازجویی میکرد اما به شیوه یِ پدری که فرزندش دستبردبه جیبش زده است ومیخواهددلیلِ خطایِ زشتش راجویاباشد
نمیدانستم ازکجاشروع کنم
چه بگویم تا بشورد ببرد دردهایِ شبانگاهم را
حالِ بدم را
نامِ همسرم را به زبان آورد وخیره به چشمانش شدم
جویایِ به قتل رسیدنش شد
زبان‌گشودم
اشک ریختم وکاش میشد بر خودچنگ زنم وروحم را ازجلدم بیرون کشم وتامیتوانستم زخم هابرروحِ خبیثم میزدم
تاریک بود و هوایِ اتاق سرد
نفس نفس میزدم
اما تشنه بودم
آنقدرِ تشنه که حتی لیوانِ آب را خون میدیدم
نمیدانم چرا عطش داشتم برای خون
همسرم سارا صدایم زد مایکل بالاخره آمدی
او نمیدانست بر من چه گذشته تاریک بودو چهره یِ خبیثم را نمیتوانستم ببیند
در درونم آتشی عروج کرده بود که نفسم راتنگ وچشمانم را گشاده کرده بود نیرویی برتنم بخشیده بود آن عطش ،که همه چیز را تغذیه میدیدم... از نوعِ خون وچاشنیش ترسشان بود ولذت بردن ازآن جیغ ها
توانم را یاری رسان بود
کربودم وکور
اما چنان واضح میدیدم که طپش هایِ قلبشان مانند موزیک هایِ رپِ گوش خراش گوشهایم رازخمی میکرد
اما تنم را بیدار
همسرم نمیدانست من چه هیولایی هستم
هم عشق میخواستم از او وهم سیراب شدن از خونِ تنش
عصاره یِ وجودم بود
چنگی بر گلویش زدم
چنگی بسیاربسیارشبیه به چنگالِ گرگ
ویبره میرفت تنش
وشیون میکشید زخم هایِ عریانِ تنش گویی گوشهایم رانوازش میکرد
ومن لبخندمیزدم وفقط به سیراب شدنم فکرمیکردم نه چیزِ دیگری
سَم  پسرم جشنِ دندانش را هفته یِ پیش در باغِ مخفی برگزارکردیم او قدم به هفت سالگی گذاشته بود وبسیار تیزهوش بود برایِ داستان سرایی
همیشه مرا اَبر قهرمان میدانست حتی زمانی که عصبانی و کسل کننده بود برایم کار ومشغله هایِ پی در پی
او صدایم زد ددی
گویی کرشدنم بیدارشدوهوشیارشدم که چه بَر سَرم آمده است
جویباری ازخون همچوفرشی در بَرداشت اطرافم را ومن غرق درآن جویبار
نه عطشی
نه خیالی باطل
ونه کورشدن وکرشدنی
گویی برایِ ساعتی تسخیرشده بودروحم...