کشور نیلی

 

 

"کشور نیلی"

 

موی رویای پریدن را ، پریشان میکنی
خانه را ، تا انتهای کوچه ، مهمان میکنی
گفته بودی ، دامن ابریشمم پرماجراست
کشور نیلی من ، با بوسه طوفان میکنی
دختری، اقلیم دنیاهای شیرین کرده ای
بال پرواز پری ، در شعر پنهان میکنی
میدوم از عطرزارت ، تا تماشاهای دور
عشق را آغوش بی پروای انسان میکنی
کولیم ، ییلاق چشمان تو را گم کرده ام
بر تن صحراوش خورشید ، باران میکنی
دستهایم کاغذی ماند و دلم از آتشست
میچکد صلح از تبار من، تو ویران میکنی
من سبوی هرج و مرجم، من شراب رامشم
من پر از نوشم ،تو قند غم فراوان میکنی..

 

 

٭٭٭٭

 

 

"مانند شعر"

 

آسیمه ، شب آمد غزل بانو!
شیطان کنامش را هویدا کرد
تا واپسین سودای شیرین ات
اخگر فشاند و باز غوغا کرد

سربین چشمانت ، نوشت از غم
با سالهای سرد و دیر ، از مرگ
مضراب ، زخمی بر تنت بنشاند
راز گلویت ، غنچه ای صدبرگ

آژنگ بر رخ ، آینه خالیست
سرخاب ، خونی بر لب رویاست
از رشک صبحی نو ، قلندر ماند
ماهی که در آغوش تب، تنهاست

دریا خمید و گریه حل میشد
در چنته ی خورشید ، زر خشکید
از رنج فردا ، پنجه بر شب زد
باید سفر میکرد ، در تردید

ذات صدف در فتنه ها لغزید
دردی به جان نازک گل خفت
بوی اعانه ، در جهان پیچید
با عقل بیمار از تعصب گفت

با ابلهانِ بخیه بر لبهاش
با پیکر در بند و زنجیرش
با قاف مه الود آمالش
با زخمهای دست و پا گیرش

با خنده ی خونخوار جهل اوای
با پنجه ی عفن کلاغ ی شوم
فرهنگ تلخ مستمند سرخ
مانند شعری بود ، در حلقوم..