کلمه کوچه است صدای ِ تو عابر

سلام

و

بی گمان در اولین بار کنار آمدن با این شعر البته تنها و تنها در قسمت دستور زبان اش که اندکی سخت می‌نماید و ذهن را به چالش می کشد ولی سوال ؟؟
مگر شعر و اساساً هنر جز به چالش کشیدن اصول پذیرفته شده و هنجارهای مرسوم فارغ از بد و خوب شان و به صورت عام آن چه در ذهن و فکر آدمی می گذرد ، هدف دیگری نیز دارد ؟؟
جواب این سوال اما بی تردید در نزد همگان یکسان نیست و اصراری نیز بر یکسان بودن اش نمی توان داشت چرا که هر تفکری ارزش خود را دارد و مبانی سازنده ی اش را ولی از نظر من نوعی هدف شعر همان است که گفتم پس چه ایرادی دارد شاعر با شکستن هنجاری زبانی این بار ذهن خواننده را مشغول دارد و او را مجبور با بازخوانی و تفکر نماید ؟
ذکر این نکته بارهای بار گفته و خواهم گفت اما در این میان ضروری ست که هر شکستنی نیاز به آگاهی و معرفت دارد یعنی در ساده ترین صورت شکستن رکورد دوی صد متر اگر در صحرایی و توسط فردی که به دنبال خرگوشی می دود اتفاق بیفتد هرگز ارزش ورزشی و ماندگاری ندارد چون او به این اتفاق و آن چه که انجام شده و خود انجام می دهد آگاه نیست و هدف او گرفتن خرگوش است ولی ورزشکاری که چندین سال زمان می گذارد و با تمرینات و سختی های فراوان و آگاهی تمام به دنبال شکستن رکورد می رود کسی است که شکستن از سوی او در دیدگاه دیگران پذیرفتنی و ماندگار و قابل ثبت می باشد.
در شعر نیز به همین منوال است و دست کاری در شعر چه در ساختار و چه در محتوا از سوی کسی که از روی نادانی و ناتوانی آن را انجام می دهد هرگز هنجارشکنی محسوب نمی‌شود بلکه جهالت و خطا ی محض نام می گیرد ولی از این شعر و نیز بررسی سایر اشعار شاعرش و یا به قول مازیار عزیز ادبیات نوشتاری شاعر در هنگام نقد و نظر کاملاً پیداست که او به مقوله ی شعر و باید و نباید های آن چیره است و اگر به شکستن هنجاری دست زده است فلسفه ای در پشت این کار نهان داشته است و کشف این فلسفه است که لذت ادراک را در خواننده باعث می شود.
اگر به نیکی در صحبت کردن کودکان تازه زبان گشوده بنگرید خواهید دید که این گونه ناهماهنگی بین ارکان جمله از جمله فاعل و مفعول و فعل ( از نظر زمانی و صرف اشخاص ) بسیار تکرار می شود و چه قدر هم برای شنونده شیرین است و اگر به شعر بنگریم شاعر خود از ساعت کودک دقیقا پس از بند اول که مخاطب را بهت زده کرده است سخن می کند و کودکی تنها از آن نوزادان نیست بلکه این دوران برای کسی که به تازگی زبانی جدید را آموخته است یا تجربه ای جدید را آزموده است مصداق دارد و باز اگر به شعر برگردیم شاعر دارد از کودکی خویش در برابر عشقی بزرگ می گوید که مانند نوزادی محتاج به مادرش در تمامی زمینه ها حتی نفس کشیدن شاعر نیز به این عشق محتاج است اگر چه در برابرش کودک است و کوچک.

باز هم به تکرار کلام نخست باید بگویم که این نحوه ی نگریستن و بازنمودن شعر تنها از ذهن و نگاه من آمده است و شاید حتی خود شاعر هم چنین قصدی نداشته است و کسی دیگر نیز آن را تایید نکند ولی لطف بازگفتن اش در این است که با خواندن تجربیات و کشف و شهود دیگران است که هم به شعر می شود نزدیک تر شد و هم در شعرخوانی و سرودن های بعدی به شدت سودمند خواهد بود.
در تکمیل اولین بند نوشته نیز باید بگویم که این شعر فارغ از آن چه بحث اش نگاشته شد به شدت از سایر جهات روان ، پر احساس و قدرت مند است و با چیرگی خاصی مخاطب را در خویش می کشد و آرام آرام خود را می گستراند و این قلم بی گمان دنیایی تجربه و آگاهی در پس خویش دارد.

سلام بر اهالی شعر ناب
سلمان سلیم و سلام مهدی جان نازنین

چقدر ساحت شعر اینچنین شگرف و اعجاب انگیز و پر از کشف و شهود و پر از اسرار است، باور کنید اصلا و ابدا به این نکته توجه نکرده بودم وقتی با نقد سلمان، شعر رو دوباره و دوباره خواندم فهمیدم چقدر شعر رو باید با چشمِ دل خواند، من همینجا از شاعر عزیز پوزش میخواهم واقعا از کج فهمی و بی سوادی حقیر بود که چنین گنجی رو در شعر ندیدم و کشف نکردم واقعا این تیک نقد سلمان و این شعر باید مدت های زیادی در راس نقد ها واشعار باشد و می‌تواند کلاس درسی باشد برای همه ی ما، شعری که با یک واژه *کودک*این چنین بتواند تیپ خودش را تغییر دهد و زبان عجیب خودش را توجیه کند حالا که شعر را خواندم اعتراف میکنم به درک کمِ ادبی خودم که باید با تمرین تقویت شود و چقدر خوب است که بالاخره بعد از مدت ها سلمان حداقل این ابهام و این سِرّ زیبای شعر رو برایمان روشن کرد که چرا با وجود غنایی معنا و محتوا و صور خیال و این همه تصویر ناب شعر باید مشکل دستور زبان داشته باشد؟
این موضوع برای شعر بنده (مرگ افرا) هم چند وقت پیش اتفاق افتاد، وقتی شعر بنده توسط یکی از منتقدین مطرح شعر کشور به سطر بندی سطحی و بچه گانه متهم شد و من مجبور به توضیح این شدم که دلیل چنین سطر بندی تزرق صدای تبر در ابتدای شعر بود و ایشان هم نقدشان را پس گرفته و با شعر همراه شدند.
اینجا هم همه چیز برمیگردد به * زمانِ قبل تو
سال به ساعتِ کودک می باخت*
ممنون از سلمان
دست بوسم
و دست مریزاد به مهدی حسنلو
بازهم از جناب عالی پوزش میخواهم
هم آمدم اعتراف کنم و نیز همه عزیزان و کاربران سایت را دعوت کنم به خوانش این شعر زیبا و نفد جالب سلمان سلیم و این کلاس آموزنده با ارزوی روزی که انقدر درکمان و فهممان بالا برود که بدون توضیح زیبایی هارو رو ببینیم و بفهمیم و لذت ببریم.

یا حق 🌿🌿