دفتر شب

سلام و درود استاد بزرگوار
سپاس از شما و مهرتان که مایه دلگرمیست
به مهر میخوانید

درود بر استاد عزیزیان گرانقدر
سپاس از شما و لطف تان
به مهر میخوانید و لطف

درود بر استاد الهه های احساس
زیبا بانو به مهر میخوانید
و مرا شرمنده ی محبت بی پایانتان می نمایید .
این گلها تقدیم روی ماهتان

سلام و درود بر جناب مانای بزرگ
که وجودشان در صفحه حقیر این شاگرد افتخاریست شادی آفرین و وصف ناپذیر .
سپاس از شما که بنده را مورد لطف و تعریف قرار دادین و مرا شرمنده ی محبت خویش کردین .
از صمیم قلبم از خدا میخواهم هر انچه که موجب رنجش دلتان است به مدد محبتتان به شادی بیکران و امید تبدیل شود .
در مورد سکین حق را به شما دوستان میدهم که کلمه ای کهنه بود و نا مانوس با شعر نو .
جمله انگیزه ای روی درخت
انگیزه ی حک کردن یک قلب بزرگ روی درخت
بوده که به به قول دوست عزیزی جمله ی اینستا گرامی بود بنابراین تغییر یافت .
و در آخر که خیر مسلما ایشان بازیگر و هنر مند بزرگی هستند که حسب اتفاق ما هم نام شده ایم ومن یک فاطمه گودرزی دیگرم .
و در نهایت باز هم سپاس بیکران از شما که وجودتان باعث دلگرمی ما وگرمی سایت وزین شعر ناب است .

سلام محضر جناب مانا و نیز بانو
سوالی در مورد محاسن و معایب ترکیب سازی از محضر هردو عزیز دارم امید که نظر شریف را مرقوم بفرمایید چون این مطلب برای خودم به نتیجه نرسیده است متنی را از یکی از اساتید در یکی از نقدهایی که داشتند می آورم خدانگهدار
غزل ایران و بهتر است بگوییم شعر کلاسیک این سال‌ها، بودن و پیمودن راه خود را گره زده است به ترکیب‌هایی که علی‌رغم داشتن تازگی و ابتکار و زیبایی شنیداری و گاه دیداری و موسیقایی، به طوری عمیق و عتیقه، مخاطب را از ذات معنا دور می‌کند، اصلاً چرا ترکیب؟ و چرا ترکیب‌سازی و چرا پوشیده حرف زدن؟ اصلا چرا خلاف شفافیت و صراحت نقل کردن؟ مگر ما، وقتی می‌خواهیم چیزی را طلب کنیم، آن را در خفای زیبایی واژگان، طلب می‌کنیم؟ آیا وقتی فرضا می‌خواهیم یک لیوان آب از کسی بخواهیم به او می‌گوییم «یک پیاله روشنی» به من بدهید؟ آیا وقتی می‌خواهیم از خیابان عبور کنیم سیاهی و درازی‌اش را در ذهن تشبیه‌سازمان یک روبان سیاه می‌انگاریم؟ مسلما پاسخ قطعی و اصلی همگان، خیر خواهد بود. چرا؟ چون از حقیقت معنای آسفالت دورشان می‌کند، گیرم زیبایی تصور به جمله‌مان اضافه کرده باشیم، یا آن‌جا که آب را با «پیاله‌ی روشنی» استعارت می‌بخشیم، علی‌رغم زیبایی شنیداری و مکتوب و موزیکال این ترکیب، مخاطب خود را گیج می‌کنیم و حتما می‌پرسد، منظورتان آب است؟
پس ترکیب‌سازی جدای از آن که یک زیبایی ظاهری و شنیداری و حتا معنایی به جمله می‌دهد، خواننده‌ی جمله را به هضم و دقت وامی‌دارد تا با یکی، دو پیچ، برسد به منظور شاعر. در زمانه‌ی اکنون که شفافیت حرف نخست روزمرگی‌ست و خواننده به جای اندیشیدن به این‌که منظور شاعر از فلان ترکیب چه چیز می‌باشد، خیلی زود صفحه را ورق می‌زند تا برسد به یک مطلب سرراست که دقیقا آدرس درست آب را به او می‌دهد و از او نمی‌خواهد برود در ذهنش بگردد ببیند «پیاله‌ی روشنی» چیست و او را در تردید این که منظور شاعر از پیاله آیا لیوان است یا فنجان؟ و مقصود وی از روشنی آیا آب است یا شراب؟ شاید بنا به موقعیت مزاجیِ شاعر یا خودش، تشخیص دهد، روشنی در این متن به گمانم همان شربت دیفن هیدرامین کامپاند است که گلودرد مرا مداوا می‌کند. البته که دور از ذهن است، مراد شاعر، آخری باشد، اما وقتی به خواننده، نشانی مستقیم جایی را نمی‌دهیم باید به او حق برداشت اشتباه نیز بدهیم. چرا که ما در متن‌مان مستقیما نگفته‌ایم آب می‌خواهیم.
پس با این دهان‌نگری‌ها که خاصه‌ی جماعت امروز است، که شرح شکل را شفاف و ساده از بیانگر تقاضا می‌کند، پیچاندن کلمه لای زرورق با تمهید و با آرایش نیز کاری عبث است که هنگامه‌ی رودررویی و صریح حرف زدن است، بنابراین آنچه تا امروز به عنوان ترکیب‌سازی در شعر ایرانی رواج داشته، قاعدتاً باید به فنا برود چراکه دیگر مخاطب این گونه متن‌های غیرشفاف را پس می‌زند و از خواندن هر چیزی که در آن تردید و یا تکاپو برای پیدا کردن معنا باشد ابا دارد. امان از این حس که شاعران معاصر نمی‌توانند از آن دل بکنند، منظورم از حس، کشتن احساسات در رده‌های مختلف متن نیست، بلکه بیگانگی با مردمان زمانه است، وقتی در جهان شفافیت قلم می‌زنیم و قدم برمی‌داریم، طبیعی‌ست که همه چیز عیان باشد و چه بهتر که از پوشیدن لباس انتزاع بر جملات عبور کنیم، شعر غیرانتزاعی و تصاویر غیرواقعی و در واقع ذهنی زاییده همان نگرش سابق است

سلام بر سیاوش دوست داشتنی و مهربان
یکی از پوئن های مهم یک شعر و در واقع یکی از مسخصات شعر موفق ، ایجاد بستر برای برداشتهای گوناگون از یک کلام است . قطعا ما در مسائل حقوقی و سیاسی و صنعتی باید واضح صحبت کنیم و صراحت بیان لازم است . اما همه نیز قویا توافق داریم که شعر در لفافه زیباتر است . تا هرکس به تناسب فهم خود از آن برداشت کند . و لطف کار در این است هر برداشتی هم می تواند درست باشد . و درست اینجاست که اجتماع نقیضین و اتحاد ضدین تنها در شعر امکان دارد . چون اگر ما مستقیم و بی هیچ تشبیه و استعاره و جناس و کنایتی حرف بزنیم در واقع یا مرتکب نظم شده ایم و یا به وادی متن افتاده ایم . چنانکه قدما نیز به متابعت از ارسطو شعر را سخنی موزون و مستعار دانسته اند . و اگر این مقام از شعر گرفته شود چیزی جز یک متن بی روح بر جای نمی ماند . مثل اینست که طرح و رنگ را از نقاشی برداریم . یا نت ها را از موسیقی منها سازیم . حکایت همان شیر بی یال و دم و شکم خواهد بود

اما این را هم نباید فراموش کرد که شخصیت و نیت شما بی اندازه دوست داشتنی و خواستنی ست . برای همان است که سوالتان و بحثتان هم مفید و زیبا بود .

سلام بر جناب سیاوش آزاد بزرگوار و درود بر شما که همیشه با سوالاتتان ذهنم را به چالش میکشید
ترکیب واژه ی پیاله روشنی را خیلی دوست داشتم .
من پاسخ سوالتان را با اندک معلوماتم ومدد از مطالبی که میخوانم سعی میکنم بگویم اگر جایی ایرادی داشت یا مفهوم را نرساند عذر مرا بپذیرید .
فرموده بودین چرا ترکیب سازی و پوشیده گویی؟
پرداختن به این سوالات زمان میخواهد و وقت فراوان که مفصل از آن بنویسی ،که متاسفانه من از هر دو بی بهره ام و آن اندک زمان را سعی میکنم به درستی بنگارم .
ترکیب سازی بخش مهم کار یک شاعر است که از کنار هم چیدن دو واژه مستقل به وجود میاید برای خلق عبارتی جدید با معنا و مفهوم جدید .گاهی کلمات در شعر به تنهایی معنا ندارند ولی وقتی ترکیب میشوند خیال انگیز و زیبا میشوند .
در مثال خود شما پیاله روشنی .
پیاله و روشنی هر کدام با معنای عمومی دارای کاربردی هستند ولی پیاله روشنی بکر است .
این که فرمودین میشود گفت یک لیوان اب بدهید .بسیار اسان است اما این که یک پیاله روشنی ذهن مخاطب را به سمت نور و دوست داشتن هدایت میکند تا در نهایت به آب برسد .
نخستین بهره تركیب سازی، افزایش امكانات زبان است; یعنی زبانی كه تعدادی واژه برای بیان مفاهیم خاصی داشته، اكنون تركیبهای بسیاری هموجود دارد كه مفاهیم دیگری را منتقل می كنند و بدیهی است كه هر چه امكانات زبان بیشتر باشد، انتقال مفاهیم ساده تر خواهد بود و دست شاعر برای انتخاب، بازتر.
شاعر می كوشد زبان شعرش را از حد اولیه پذیرش كه همان رعایت درستی زبان باشد، فراتر برد به گونه ای كه خواننده در این زبان، احساس برتری كند. امّا این برتری الزاماً با اتخاذ زبانی فاخر و سنگین به دست نمی آید.مثلا این در این شعر

خواب دریچه ها را
با نعره ْسنگ بشكن
بار دگر به شادی
دروازه های شب را،
رو بر سپیده
وا كن

شفیعی كدكنی
نعره و سنگ هر دو واژه هایی مستقل هستند که شاعر با ترکیب آنها معنایی جدید به آنها داده است .
نمیگویم زبان را سخت کنیم اما میشو با ترکیب واژه ها زبان شعر را پیراست.
و همین خود وجه امتیاز(نه فخر فروشی ) شاعر است نسبت به عموم افراد .
شاعر با ترکیب سازی دست مخاطب را برای برداشت باز میگذارد و به او اجازه میدهد تعبیری به دلخواه از شعر در ذهن خود بگنجاند که این نیز میتواند هنری باشد برای شاعر و فرارذهن مخاطب از هر آنچه مرسوم و عموم است در معنی کلمات .

خلاصه که اساتیداین شاگرد را ببخشند .اگر نتوانستم کامل و درست پاسخ گو باشم .

سلام و درود فاطمه بانوی مهربان
سپاس از شما و لطف تان
با مهر خواندید .

درود بر بانو اهنگران عزیز دل
ما را مورد لطف قرار داده اید بانو با اشعار زیبایتان
سپاس از لطف حضورتان .

درود استاد معینی بزرگوار
سپاس از شما و لطف حضورتان
به مهر خواندید و لطف .

سلام و درود بر جناب پرناک بزرگوار
زیبا نگاه شماست
به مهر میخوانید .

سلام و خیر مقدم جناب ساعدی
به مهر خواندید

سلام و درود بر جناب سیاوش آزاد بزرگوار
که سخاوتمندانه بر صفحه من درس مینگارند
در مورد کلمه سکین حق با شماست کلمه ای کهنه در شعر نو جایگاه ندارد بگذارید به حساب دایره ی محدود کلماتم .
۲.نقاشی را به عنوان و چشم امضاء نگاه نکرده ام و بنا بر اتفاق در اشعار تکرار شده اگر چه بدم نمیاید امضایی باشد .اما هنوز خودم را در جایگاه شاعرانی نمیبینم که صاحب امضای اثر باشند .
در مورد سوم هم حق با شماست ولی به سبب رسیدن به مقصود شعر بوده .
نقد دوستان چه تشویقی باشد و چه منفی همه برایم با ارزش و درس افرین است .و همه را به چشم تشویق برای پبشرفت میبینم.
و در اخر سپاس از شما و تشویقتان.

درود بر جناب فکری بزرگوار
خیر مقدم بر شما
به مهر خواندید و لطف .

سلام و درود بر استاد شهرو بزرگوار
بنده را مورد لطف قرار میدهید استاد .
خوشحال میشوم اگر لایق باشم
با نقد های سازنده تان در پای اثار درسها در محضر استادیتان بیاموزم .

سلام و درود بانو جانم
خیر مقدم بر شما
سپاس از شما و لطف نگاهتان .

سلام و درود جناب عطاالهی بزرگوار
سپاس از شما و نظر لطفتان
به مهر خواندید .

درود بر بانو مرضیه عزیز
سپاس از لطف شما و محبتتان

سلام و درود جناب یزدانی بزرگوار
خیر مقدم به شما
به لطف میخوانید و مهر
سپاس از محبت تان .

سلام و درود جناب آزاد بخت گرامی
سپاس از شما و دلگرمی خوبتان
لطفتان همیشه شامل حال این شاگرد است
به لطف میخوانید و مهر .

سلام و درود جناب ابراهیمی بزرگوار
سپاس از شما و لطف بیکرانتان
به مهر میخوانید و لطف .

سلام و درود بر جناب ناظمی بزرگوار
سپاس از لطف حضورتان

سلام و درود بر جناب کریمیان بزرگوار
خیر مقدم بر شما
به مهر خواندید و لطف
سپاس از لطف حضورتان .

سلام بر بانوی فصلها
خیر مقدم بانو
با تعریفتان مرا شرمنده کردین بانو این نظر لطف شماست
که به بنده و شعر داشتید .
سپاس از شما ولطف بینهایتتان .

درود بر بانو حسینی بزرگوارم
خیر مقدم استاد
زیبا نگاه شماست
به مهر خواندید بانو جانم.

درود بر شما جناب فاضلی نژاد گرانقدر
زیبایی در نگاه شما دوستان است
به مهر میخوانید و لطف