شب بیدار

سلام

و

به قدری همه چیز ساده و خودمانی اتفاق افتاده است که به محض خواندن اولین بیت توان گذشتن از آن را نداری و تا آخر شعر را با جوشش احساسات هر که بیشتر می خوانی گویی که شعری ست که پیشترها سروده ای و حال در حال دوباره خواندن اش هستی و این است هنر شاعر ؛ هنری که می تواند عمیق ترین مسایل فلسفی و عرفانی را در کنار مواردی بسیار معمول و روزمره قرار دهد و از این هم نشینی متنی بیافریند که تبدیل به یک تجربه ی عمومی شود.
شاعر هیچ تاکیدی برای نشان دادن آن چه که از فلسفه ارایه کرده است ندارد بدان معنا که هیچ واژه یا ترکیبی خاص که ذهن را به سمت مطالب فلسفی سوق دهد و نشانگر دانش شاعر در این زمینه ، وجود ندارد و هر آن چه هست معمولی ترین کلمات و ساده ترین ترکیبات است و درست از همین جا ست که همذات پنداری مخاطب با شعر و شاعرش آغاز می شود و گویی هیچ فاصله ای بین مخاطب و شاعر وجود ندارد بلکه هر دو در یک وجود جمع شده اند هم شاعر احساس می کند که مخاطب شعر است و هم مخاطب خود را شاعر می بیند.
اگر دقت کرده باشید می دانید که هر روز چندین شعر با بسآمد بالایی به بازنمودن تلخی ها و ناکامی ها می کوشند ولی بی تردید تمام این اشعار توان جذب و حفظ خواننده را تا انتها ندارند چرا که در هنگام شکل گرفتن یا بر تجربه های شخصی مبتنی نیستند و یا توان بازگویی تجربیات و تبدیل آن به تجربه ای عمومی را ندارند ولی تمام این موارد در حدی بسیار بالا و قابل قبول در شعر حاضر وجود دارند و شاعر حتی حاضر نیست از یک کلمه بی تفاوت بگذرد بلکه برای تمام آن چه که در شعر وجود دارد ، برنامه ای دارد که البته سرچشمه ی آن تنها خودآگاه شاعر نیست بلکه ناخودآگاه شاعر نیز در طرح و اجرای این برنامه ها نقشی اساسی بر عهده دارد‌ و از همین رو است که میزان همراهی خواننده با شاعر بسیار شده است .
در تمام طول شعر به روشنی می توان هر آن چه را که در آفریده شدن چنین مخلوقی سهم داشته است را دید که بی گمان یکی از مهمترین شان آرایه های ادبی در دو سطح لفظ و معنا هستند که دریافت آن ها در جمعی که همگان ادیب اند و دست به قلم کار صعبی نیست اما به غیر از کنایات ریز و درشتی که خیلی خوش نشسته اند آن چه بیش از همه نظر م را به خود جلب کرد طنزی بی اندازه سیاه بود که به فراخور زمان و مکان شاعر خلق شده است اما منحصر به زمان و مکان شاعر نیست بلکه می توان جهان شمول بودن آن را به سادگی دید و دریافت ، طنز تلخ یا سیاه اگر چه در ظاهر اسم ساده ای دارد و سهل می نماید ولی بی تردید رسیدن به کمال آن در متن و عدم گیر افتادن در شعارهای تکراری ، آه و ناله های بی فایده و یا هزل و هجو و ... تجربه ای بسیار می طلبد و دانشی که آزمون خویش را پس داده است مثلاً در بیت هشتم شاعر با طرحی بسیار ساده و روشن در بازنمایی الگوهای حکومتی و انواع و اقسام « ... ایسم » های سیاسی و نظامی با کمک گرفتن از کلماتی مانند اسب ، شریف و مردم آزاری در کنار ظلم ، استبداد ، شغل و سوار به تصویری خاص می رسد که نمی توان در برابرش به تلخی هر چه تمام تر لبخند نزد و این روال در بیشتر ابیات شعر جاری است ولی بر طبق معمول مجال کوتاه نگارنده و نیاز به صحنه ای فراخ تر جهت بیشتر نوشتن و گفتن در خصوص این جادوی تلخ ، مانع از آن است که بیش از این وقت دوستان را بگیرم اما آرزو دارم اساتید ارجمند به این کار بپردازند و تا حد امکان نقاب از چهره ی این شاهد برگیرند.
اما در خصوص فرم نوشتن یا تایپ شعر چندین مورد اشتباه تایپی به خصوص در فاصله گذاری ها بود که بدون هیچ دخل و تصرفی در شعر تنها به رفع این سهویات پرداختم و دیگر این که بی اندازه و بی شمار از شعر و شاعر سپاس گزارم که با اشتراک جادو جان و دل مان را روشن داشت اگر چه طعم دهان احساس مان تلخ است ولی ارج و قدر هنرنمایی بر کسی پوشیده نیست و نمی ماند.


شب بر مدار تلخ بیداری است
غم در دل اندیشه ام جاری است

دارم می اندیشم به شهری که
ازعشق و وجدان و شرف عاری است

مردی که سگ دو می زند دایم
سرمایه اش همواره ناداری است

کابوس تلخ هر شبش شد نان
زخم درون سینه اش کاری است

دارم می اندیشم به آن زن که
سهمش از آزادی فقط خواری است

خوابیده درآغوش بی عشقی
قربانی این درد تکراری است

طفلی که گم شد آرزوهایش
محکوم یک تقدیر اجباری است

ظالم سوار اسب استبداد
شغل شریفش مردم آزاری است

قصد خدا از آفرینش چیست؟
برمردگی کردن چه اصراری است!

خـواب از سرم افتاده دلگیرم
انگار بر دوش قلم باری است

آبستن یک شعر غمگینم
شب بر مدار تلخ بیداری است