خورشیــــــد را رخشنــده ای
شــــــب ماه را تـابنــــده ای
دریــــــا به ســـاحـل داده ای
تا بیـــکران بخــشنــــــده ای
از هــــــر چه درعـالـم بُــــوَد
زیبــــــاتـــری زیــبَنــــــده ای
با نــــــورِ خــود پـاینـــده ای
در چِـهـــــره ها آکنــــــده ای
غم را چه جایی در دل است
هرجا که باشـی خنــــــده ای
دَرمــــــانِ هر دردی تـــــویی
بازنــــــده را ســازنــــــده ای
هَم رَهبَــــــری هم راه بَـــــر
همــــــراهِ هر بیـنَـنــــــده ای
مریم کاسیانی
غزل
ادبیات کودک
**********************
تــــو را می خوانم ای تاب و تَوانم
قُــــــوایِ قلــبِ من جــان و جَهانم
تــــویی سَرتَر زِ هر چه هست در بَر
براین شب سَر نبــاشد از تـــو مَه تَر
مــــــنم مجـنـــــونِ جادویِ نگاهت
اسیــــــرِ چنــگِ چَشــمــانِ سیاهت
تـــو آن مهتابِ روشن دل در اَفلاک
منم شـب مانده ای دلبسته بـَرخاک
زمستــان است و من بَذری گرفتـار
به زیر بـــــرفِ خوابالوده ، بیــــدار
بهـــــاران کن که با شَمـسِ سَخایت
گُــــــلی گـــردم به گلــدانِ سَــرایت
مریم کاسیانی
مثنوی
بسیار زیبا و دلنشین بودند
مناجات گونه