کابُل پا ندارد

آبی و غمگین،
لبخند خسته ام را به دهانت میچسبانم ..
دستهایم در سینه ی آسمان فرو میرود
شب کوتاه میشود
.
.
.
قلب تو همیشه بزرگ و روشن است
دشت پنبه را میسوزاند
مزارع خون سرد عصرگاه را برمیدارم
حوصله ی رنگهای تشنه را به موهایم میبندم
در چمدان چشمهایم ، غزل میریزم
و به سمت مرزها پر میکشم
آن ور تصویر همیشه:

پیراهنی
لهجه ی غلیظ پرندگان سیاهست
کفشهایی به جنگ پناه میدهد
و زن افغان در نگاهش تلخی بادام دارد

مهربانم !
آتش تعادل ندارد
کابُل پا ندارد
بی تو پرسه های درشت اشکهایم
جایی نخواهد رفت...