شنبه ۱۲ آذر
اشعار دفتر شعرِ اُرگ سرخ شاعر یزدان ماماهانی
|
|
|
|
آیـیـنــۀ رُخ نـمـایـم و بــاز از نــو ..؛
در مـن بنـگر ، نگاه کـن ، ظاهـر شـو
بـازتاب خـوریـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سـهــراب دلــم را نـپــذیــرفــتــی و کُـشـتـی !
دلـسـوزی و رسـتـم شـدنـت ؛ پیـشکـشـت بـاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـا یـاد تو هـر روز ، بِـسـر خـواهـم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشق نشوی سر به هوا می‌بایست :
" وابستگی و عـشق مـتقابـل باشد "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" فـروغ لـحـظـه‌هـای تـارِ یـزدان ..
جـهـانـتـابـی نبـوده غیـرِ کـیهـان "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگـر نـیازی نیست ؛ ای قـدر ناشـنـاس
زین‌که تـثبیـت شـد بی‌وفایـی ، سپاس
وقتـی ؛ بـدانـی خـاکـس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بِـگُـذشـت رو بـه بـطالـت لـحـظات نـابـم !
خاطرات از تو طلبـکار و به عمـر شرمندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـوای مـاهِ فروردیـن نشان از بـوی روی تـوست
گل اُردیبهشت عطرش ترواش‌بخش بوی توست
دوازده بـرج خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز مــرضـم را نـه کـسی دانــست که :
مـن ناخوش و رنجـور طبیب بودم ؛ آه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـیـان گـلــرُخـان مـاهـرو ، عـشق :
تــو را هــمـتـای قـلـبـم بـرگـزیــده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او رفـت و نـباش منـتظـر معجـزهٔ خـاص
شـانسـی که بچـسبـد ورق پـاره ؛ نـداری
از حافظـه بیـرون کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر رهگـذری از گذرم بـگـذر ، چون :
" پـارکـینگ دلم ورود ممنـوع دارد "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مولا انتقام هرگز قشنگ نیست
گذشت و بخشش انسان قشنگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک لحظه بدون نفست میمیرم
یک لحظه بدون نفسم میمیری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز من و تو منتهی‌ست بر نقطهٔ خاص !
" ای کاش محرم باشی و مجرم نباشی "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا را میشناسم من اگرچه مسکنش بالاست
ولی در قلب انسانها چو دارد مسکنی دیگر
خدا را میشناسم من لبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دَمَـت خورد بر دَمَـم ؛ همدم دمت گرم
دلـم را شُـستـی از مـاتـم ؛ دمـت گـرم
نــوشــتــم ..؛ روی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اغـراق نـتـوانـم کـرد ؛ یـاوه نتـوانـم گـفـت !
نیست‌را ز‌تو‌می‌گیرم؛هست‌‌را به‌تو می‌بخشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" مـانـنـد شـفـیـره پـیِ پـراونـه شـدن بــود :
از پـیـلـهٔ شـیـدایـی ؛ خــودم را بــرهـانـدم "
ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدم خیر است خوشآمد گو صفای ماه فروردین
به رویِ فرش و میزت باز بچینی سفرهٔ هفت سین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل آجیل‌ست و نُقل لحظه‌های واپسین
چشم را وا کن ببین عید دارد می‌رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پی مبـر بر مصـرع بـعـدی گـمان و حـدس بـود ..
پـشـت هـر فـرد مـوفـق ، اعـتمـاد بـر نـفْـس بـود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا تا آخرین دم دوستم دار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسان پستـچی برای دهخـدا این پُست و پیغام :
بگو معنی کند ، زین پس ( عشـق یعنی دلارام )
اگر خوشر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـن بـی رُخ تـو ؛ قـاب بـدون عـکسـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آرزویم بسیار رویت ببویم بسیار
شعراز تو گویم بسیار طبعِ غزلهایم بمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شـهـرک دل کـرده بنـا عـشق عـمـارت !
بـه بـه شـده همـسـایـهٔ دیـوار بـه دیـوار ..
پـرسـه نزنـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرامـش صـبـح نــثـار گـلـرویـان بـاد
تاج زر نیکـبخـتـی سـر خـوبـان بـاد
هـر ثـانـیـه روزگار مـهـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فـرجـام ، سـپیـد و بـخـت یـارت بـاشـد
نـیـکـبـخـتـی مـسـیـر روزگـارت بـاشــد
شـش روز گـذشـت و آر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی قصـد و غـرض بـا تـو مـدارا کـردم
در حقّ من اینـگونه تو صد در صد نـه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی‌نام و نـشانت گل من روز جدائیـست
بی تـو پُــرِ تشـویشـم ای آرامـش قـلبـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشیـد بـتاب و خانه را روشـن کـن
ای پـنـجـره از پـگاه صـبـح دیـدن کـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلار و دِرهَــم و دیـنـار و تــومـان
طلا و نقـره و یـاقـوت و مـرجـان
نه یک صنّـار و مـثقالـی بـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی ماهی آنجا تلف می‌شود
دیگر اسم آن را دریا مگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهبودی این عارضه دکتر مخصوص :
تجـویز بکن نسخـهٔ " دوسـتت دارم "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کـتـابـیَـم مـفـصّـل مـرا بـخـوان دل انگـیز
ورق ورق نوشـتـم عـزیـز جــان دل انگیـز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم: تودرهرمصرعی ازاین غزلهای منی
گفتا: اگرشاعر تویی من هم غزلخوانت
شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رهایم کرده ای انگار نمی‌خواهی مرا دیگر
برو دیگر رهایم کن نمی‌خواهم تورا دیگر
بیایید بر مزار سرنو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیـبـا شـدنـت مبـارکسـت شهــبـانــو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق مثل قطارست و جنون ریل موازی
جز قلـب من و قلـب تو ایـستـگاه نـدارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن عشـقِ زمین بـوده که سیـب افـتادش
آمــد نیــوتــن جــاذبــه نـامـش دادش !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از این استیل و فرم هفت نشانت :
کـمـر بـاریـک غـرب کـشــوری تـو !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبستگی ایجاد نکن هرگز بر مکنت
ثروتی جاودان باقی نخواهد ماند
گذر می‌کند زمان و عمر را پاس بدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـایـد " لـوپـز " بـه پـایـت لُـنـگ انـدازد
بـر گلـرخـان زمـینـی ؛ تـویـی فرمانـده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسوز هر روز پای آن کسی که سوخت پای تو
بمیر و تب بکن حال کسی که مُرد برای تو
بگویم مختصر بشنو ؛ چ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمـریـست چـو من در اختـیارت بـوده
اکنـون خــودم را بـه خــودم بـاز بــده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــنـازم ؛ پـاپـیــون روســـری تــو !
بــنـازم ؛ هــیـکــل اغـواگـری تــو !
از این استیل و فرم ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا زیباترین نقاش دنیاست
بهشت را در نگاهت نقش بسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سورهٔ عشق چشم تو آیات قشنگیست
ای خاص‌ترین شهرهٔ زیبای دل من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقـتی کـه زیـان دیـده جـهـان از آدم
از شــرّ بـشــر داد و امــان از آدم ..!
خواهی نشوی جریحه دار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیــمار و مـریض شـدم ولیـکن ناخـواه
بــردنــد مــرا بــه بهـتــریـن درمـانــگاه
راز مــرضـم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن عشـقِ زمین بـوده که سیـب افـتادش
آمــد نیــوتــن جــاذبــه نـامـش دادش !!
خـودکـار بـخـود ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظهٔ رویایی‌ام ناکام ماند و تلخ شد
عاشق او بودم و او گشته اوی دیگری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــیامـد نــوبـــهـار و کامــجوئیـم
گلاب از گل بگیریم ، کینه شوئیم
خـجسـتـه بـاد پیـشاپیـش نـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل سقـراط او بـرای عـلم ، مـن هـم پـای تـو
شـوکران بـا جام نـوشیدم برایت ؛ بس نبود ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیـرین تـر از قند و نبـات ، مطبـوع گز دارد لبـات
بـا بـوســه میـچیـنم بـرات ؛ سوپـرایز یا برنامه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یلـدایـی‌تــریـن شــب تــو یلـدا بــاران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رباعیات و دوبیتی‌ها
و قطعه‌های ادبی یلدایی
یزدان_ماماهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جمعیم رفیقان دور هم امشب نباشیم مال غم
پیمانه ها را کن علم پیکِ سلامت گو به ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز من و تو منتهی‌ست بر نقطهٔ خاص !
" ای کاش محرم باشی و مجرم نباشی "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانانه فدا کردم ؛ جان را به سر مویی
امّا نه به موی سر ! کس را نه فداکاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دگر چه با سازمت وطن بخورده زخم استخوان خویش
به قلب آرش زدند چو تیر گرفتند از او کمان خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مجازی میروی پس با کلیدش
برو دنبال چیزهای مفیدش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک درخت هستم ولی پژمرده و بی‌برگ و بار
ممکن است با ضربهٔ باد ملایم بشکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوبیتی های یزدان ماماهانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به زندان رفته میفهمد غم و تلخی دوران را
به صحرا رفته میفهمد غم گرگ بیابان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیترسم اگر شیری به سینه پنجه کوبد
من از چنگال بدکردار انسان می هراسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دیـدگـانـم اشـک شـوق ؛؛ گـردد ســرازیــر
ایــکـاش زود مـی‌آمـدی بــر دیـدنـم ؛ عشـق
|
|
|
|
|
محمد حسین اخباری
حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
مهدی محمدی
شعر نیمایی \"همگی بر با
سید هادی محمدی
اميرحسين علاميان(اعتراض)
مهدي حسنلو
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
شاهین زراعتی رضایی (آرمان) 
به م
