شنبه ۱۰ خرداد
اشعار دفتر شعرِ مشتاق شاعر حسن کثیر(عبداللهی نسب)
|
|
|
|
دراین عبور بی مسیر
نهاده دفتر نَفیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازمی گویم دلا مجنون عالم میشوم
خاطری آسوده دارم لیک شیدا میشوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تابستان مزه ای از رودخانه هاست
نهر را ، و...
شالی زارهای برنج
وهزاراضطراب وتشویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ارزانی چله نشینی ات ، کنارمادر
بلندترین بوسه ها،به پای مادر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درشور خداوندی ،مجنون رهش باید
در سوز وگدازاینک،دیوانه رخُش باید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به سیاهِ چشم تو،اعتیادِ وافر دارم
همچو ایوب ،نشانِ صبر صابر دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به سیاهِ چشم تو،اعتیادِ وافر دارم
همچو ایوب ،نشانِ صبر صابر دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکسته
مراعذاب میدهد
سکوت تو
بی آنکه بدانی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سحر بسته به گیسوی تو سوگند
مریض قندِ بسیارم ،ز زیبایی لبخند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدای توکیست؟
واز کدام قبیله ای؟
باکدام پیامبر محشوری؟
وزکدامین خزانه قافیه هایت را اختلاس میکنی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انتخاب کن
چگونه مُردن را
مرگ رانیز توبرمی گُزینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب کمین کرده به چشمان سیاهت ، اینک
توکجا وبندر سرخ شقایق به کجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سراسیمه ،چو واژه های پریشان زهر سو
بخوانیم ، هستم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به زیبایی آهوان زرد
که گلهِ مانده ی چشم خرامان
بیش نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشا بحال شراب
که در گاه پختگی
درخویش می شکند حباب غرور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بایداز این جا بروم
التما س ام ازباد
خواهش ام ازباران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح ها که بیدار می شوی
بی آنکه چنگ در موهایت بزنی
یا با کف دست چشمانت رابمالی
ازمن بپرس؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعر شهر شلوغم،با پریشانی زلفانت چه کنم
درقرنطینه ی چشمان سیاهت چه کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دراین زمانه ی شوم
که مقتول درقتل خویش سهم دارد
عجب نیست
هماره های سرخوشی تورا اسیر کرده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال من باز پریشان کردند
سرسجادچرا ؟ خواب سراغم آمد
می شتابم یک شب
که بیایم پیشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انگار کشیده ای از سر من شال مرا
افسوس چه بی صدا شکسته ای بال مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برکدامین درخت
برکدامین شاخه
کبوتر احساس را خواباندی
برکدامین درخت
برکدامین شاخه
کبوتر احس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خودکفا
خود کفا گشتم زچشمت بی وفا
واژهِ واژه،درنَورد حقه هایت درقفا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرسه در قافله ی چشم سیاهت تا کی
محبوس به زندان نگاهت تا کی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا مست دربار عشق
بدان،نیستی سر بار عشق
توای کوه اعتمادوفریب
شبان باره ،درکوله بار عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حوا را به وسوسه های شیرین به زمین فرو نداده اند
سیب وشراب را
به من بسپار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه ها دراز وعسیر
شب دشوار خطیر
ونگاه مادران منتظر
در کوچه های اعقتاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فاصله های بلند
خواب نیمروزی
وخدایی که هردم مرا می خواند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق فانی
مراحاجت به عیاران نباشد
که هرچه هست باقی آب ونانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پریشانم از آن سارق ،که می دزد،نگاهت را
پریشانم،زآن راهب که میبوسد لبانت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه ام
برحصار تبعیض آویخته
هزارسجاده ی آب کشیده را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خجول ازدیده ات فریاد فریاد
هردم از هر سو رسد، فرهاد فرهاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرسر زدی به قلبم ، مجنون وبی حجابم
بادوست ودشمنم نیز،یک رنگ وبی نقابم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
((مادر))
می سرایمت ای قصیده های قصد کودکانه
بلند بلند،هجا در هجا
در امتداد صامت های سکوت
مصوتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز نیاموخته ای شروع را
بازی کودکانه ایست عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ادب آموزمکتب رندان نشود مثل تو کس
ورنه هم باده ز مستان بستانند وبه خمار دهند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توغزل بخوان ومن گوش میکنم
هزارگفتی غصه ومن فراموش میکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من گنه کردم ودرپای خزان خواهم بست
کفاره ی آن توبه که هرگز نشکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شروع بیندیش
درلگدمال چمن های سبز
وغریزه های دویده به امواج آب
به شبدیز و رویای خسروانی برکه ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که جامه هایت، تاروپود اضطراب
خفته ی تاچند،درقاب امیدم چون سراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل پرواز
درتراکم پروازکبوترها
ازدحام بی معناست
آنسان که گوشه ی چشمی منحوس
دور را خیره بماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنویس چشمانت را
در گیرودار همهمه سنجاق
آنسان که در آغوش می کشند یکدیگررا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل سرای قصه ام
هجا هجا
هدیه کنی به من اگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مستم کن،دو پیاله،پی درپی
وشراب ناب چشمت
حصاردرحصار
بال سفری می خواهم
پریدن را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چوغریزه ی قطار و ریل
بدنبال هم
نمی رسند،ولی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه معجزه ای،امُا
بوسه های غروب، سرخی لبان توست
دوباره لبخند بزن
لبخند دوباره ات برای همه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گناه ماهی وآن تُنگ آبِ خالی
من وآن مرغ با صدتاب خیالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درصورت زیبای رُخت غم به چه نشان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رنگ شهاب ها که می پرند ازشوق واشتیاق
به روح سرگردان گشته درآفاق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد لحظه ها را
با سیه رنگ دو چشمت
باز کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از عشق چوآمده ای
لبخندبه میان آور- هدیه ام -
تا تبسم دیدگانت روشن کندمسیر را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سحر نزدیک
دل تردید
ترس وخوف دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه، پناه ترسوی عتب ناک
سخن سرای سرزمین مردان بیمناک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی آسوده ازلطف دوچشمت
خمار آلوده چون اسفند ودودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فروغ ایزدی درخمره ی می میزند شور
روان شو سوی محبوبان ،دل نور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سجده ی سجاده ام بی محتوا
چون نگویم یا علی ،وارث شده سجاد تودر کربلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه به لحظه های خندانی
میبرد هوش زهرچه میدانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظه ای شرمند ه ی رویت شدن، بسیار بود
وای از دستت خدا،عشقم چرا غمبار بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارب ز عطای خویش مرجان دادی
چون عیسی مریم دل ما جان دادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فتان دلربا را چشم از لبم فروشوی
طالب نظر ندارد خمار بینوا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرابه کنایه ونیش ازخیش می دانی
ورسول صبح را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی درشهرباقی نیست
بدور افتاده ،آرامش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لبت را خال میبوسد ،به روزش شش محرومم
چه ها گفتی که بر آرم ،دل از این حال مظلومم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به چشمان سحر،باج باید داد
برای لحظه ای لبخند
که بر چشم گُلی کارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تورا
به رسم شعردر دفتر
خطوطی،واژه واژه،خواهم گفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاروان تامُل ،عزم سفر نداریم
صدسال رفت ازین عمر،بیم خطر نداریم
ای مهربان دلها،ای باغ بان گل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه زیبا رُخ نموده ماه تابان
که مولودش شده در ماه شعبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رنگ نی های آفتاب خوردی بور
به بلوغ سایه های شرجی دیده ی هور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای نوح می آید
صدای پای روح میآید
شبیه مریم قدیس میآید
صدای سجده کن ،ابلیس میآ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خماری،آخرش دردم دوا کرد
رفیقی،باده اش سردم نوا کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی از خاطرمعشوقه دویدیم به خواب
عکس رخ مه روی فتاده ست به آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون دوباره نگاه می کنی
رد تورا می خوانم،مانده در شوره زارِدل تنهایی
وتو می آیی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر دستم رسد بر آسمانت
بچینم لاله ای ازابروانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظه ای درعشق تو ،جایز نمیدانم درنگ
گرچه صدمُرشد ،به فتــوا منع قانون میکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرشبی دل آردت ،یک دم در آغوش
میکشم صد پرده از حجب وحیا، بر آن بنا گوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان آب و نور و گردش فانوس در دریا
شیب تندموج را مانی ،بدوراز خشکی صحرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به چشمان سیاه شب،دلم هر لحظه میداند
که دارد یک نشان از تو،ولیکن اونمی خواند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خلیج فارس را می مانی
آن سرد وگرم آب، وهزاران دُر ومروارید
نسیم لذت بخش، هر آهنگ را می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت درکوزه ی خمار می جوشدغرور
وازصدای جام ها دربزم چشمانت سرور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شایدآن روز،نیایند مردم شهر،درپای مزار
تا که از قل هواللهِ کسان،شادشویم
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۹ پست فعال در ۲ صفحه |
محمد رضا خوشرو (مریخ)
محمدرضا آزادبخت
ابراهیم کریمی (ایبو)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
امیر وحدتی یگانه
مسعود مدهوش( یامور) 
شیما رحمانی 
ابوالحسن انصاری (الف رها) 
