نمی شد

درود فراوان بر شما جناب ابراهیمی بزرگوار و گرامی و ارجمند غزلی زیباست که حرف دل غریب را فریاد می کشد و آن را
در جهان مخاطبان ، نهادینه می کند. از " دیدن عمیق " شروع
کرده اید که ساحل مرجانی ، عتیقه ها ( که کنایه ای هم از عمق ساحل مرجانی ، می تواند باشد) ، چشم ، این احساس را آغاز
می کند . سپس " دیدن پنهانی " می شود و بعد از این ، مخاطب را به سمت " گفتار " می برید که از شما ، نجواست و از معشوق ، سخنرانی. در نهایت ، به " دیدن " برمیگردید و نورانی بودن ، که با چشم شیطانی در تضاد است ولی یک نگار است که توصیف شده است. این است نگاری که تکمیل کننده عاشقش هست و ابعاد مختلفی دارد.
درود بیکران بر شما جناب ابراهیمی غریب عزیز
اما وزن شعر اشکال دارد. اگر مصرع اول را معیار قرار دهیم ،
وزن شعر شما ( با استفاده از اختیارات شاعری) این است :
مستفعلن مستفعلن مستفعلن فعل
ولی همه مصرع ها ، اینگونه نیست. مثلا مصرع چهارم :
از/مو/ه/ب/ت/دی/د/ن/پن/ها/ن/یت/گ/ذشت
وزن شده : مستفعلُ مفاعِلُ مستفعلن فعل
یعنی چهار هجای کوتاه ، تبدیل شده به هفت هجای کوتاه ، و
وزن را کاملاً تغییر داده است.
در مصرع پنجم ، حتی رکن وزن تغییر کرده است :
از/رق/ص/گی/س/وا/ن/س/یا/ه/ی/ش/بی/ه/شب
یعنی :
مستفعلن مفاعِلُ مستفعِلُ فاعلن
یعنی چهارده هجا شده پانزده هجا.
اگر موسیقی را در نظر بگیریم ، مانند این است که در یک قسمت ، یک نت زیادی نوشته شود.
اگر همین مصرع را بخواهیم اصلاح کنیم : منظور شما این است که از رقصیدن آن موهایی که مثل شب سیاه و زیباست...
بهتر است قلم زیبای شما ، اینگونه بنویسد :

از رقص آن گیسوی زیبا مثل شب سیاه

درودها