ترقه های ابر

ابر در آسمان می غرید
و کلمه در کلاف دکلمه
دیگر نشان آفتاب هویدا نبود
تندر مهیب
آسمان را بر می آشفت
و خرگوشان
ترقه ها ی ابر را ،
تبلور خورشید می انگاشتند


سلام

و


از لحظه ی خواندن این « هل من مبارز » باشکوه آن چنان شوقی در جان داشتم که قلم بی تابی می کرد برای بازنمودن اش و دل راه اش نمی داد چرا که این شوق را از آن خود می دانست .
همه چیز این طوفان بشکوه ساده است و دیدنی و بعید می دانم که هیچ کدام از کلمات یا عبارات اش نیازی به توضیح و تفسیر داشته باشد ولی به قول معروف اصل ماجرا در « ترکیب » این ها رخ داده است .
شاعر تنها به یک اشاره بسنده کرده است که در خانه اگر کس است یک حرف بس است ؛ سطر دوم تنها اشاره ی شاعر است که در هیبت تشبیهی پنهان زاده شده است و غریدن ابر در آسمان را چون بازخوانی کلامی مکتوب می یابد که هر دو مستلزم ادوات و لوازمی هستند که عاقلان دانند .
نکته ی بسیار مهم اما آن است که غریدن ابری که چهره ی خورشید را پوشانده و آسمان را بر می آشوبد بی شک هیچ جنبه ی مثبتی و دوست داشتنی نخواهد داشت اگر چه و جالب آن که این غرش ها هرگز به باران ختم نمی شوند و تنها مزیت شوم شان ناپیدایی آفتاب است .
پس تا اینجا آنچه داریم این است ؛
در صحنه ی (سن) نمایش آسمان ، ابرها در حال غریدن اند چونان صدایی که کلمه در بلندی خویش می پیچند و در این میان خورشید ناپیدا و سراسر صحنه آشوب است .
حال بزنگاه نهایی است و زیبنده ترین پایان برای این همه زیبایی و شکوه ؛ در میان صحرا خرگوشان ( که می تواند نماد از هر حیوان کوچکی باشد ولی دانا ) با همه ی دانایی خویش صدای ابر را با طلوع خورشید و بازتاب اش اشتباه گرفته اند .
حسآمیزی در این سطر غوغا می کند و همو ست که معنا را به اعلا می رساند و مقصود شاعر را هویدا ، اما تعبیری که از خوگوش داشتیم بر صورت ماجرا ناظر است و به ابر و غریدن مربوط است اما سوی دیگری نیز این شعر دارد که در سطر دوم حکایت اش را شاعر گفته است حال در ازای این عالم این خرگوشان کیان اند ؟
نکته همین جاست آن هم چه نکته ی گلوگیری ؛
خواب خرگوشی از دیرباز در بین مردم و ادیبان رواج داشته است که کنایتی ست بر جماعتی که خود را به هر دلیلی ( سرعت ، قدرت ، ثروت ، دانش و ...) بالاتر از دیگران می دانند پس در پناه همین باور آسوده خاطر می شوند و از جنوب و جوش دست می کشند و همین که خواب ، خرگوش را درمی رباید ، لاکپشت به سرمنزل مقصود فرو می آید .
حالا این مدعیان خواب برده را شاعر به زیباترین کلام توصیف کرده است که به گمان خویش دانای کل هستند ولی حتی تفاوت صدای رعد و جلوه ی برق را با بازتاب خورشید باز نمی یابند .
ترقه های ابر و کلاف دکلمه ...
من دیوانه ی این دو ترکیب ام چرا که ترقه نه تنها صدایی دارد گوش گزا بلکه اندک نوری نیز دارند که چندان به حساب نمی آید و رعد و برق نیز درست در نگاه شاعر بدان مانند است در صورت و در اندازه و تاثیر نیز درست همسان .
کلاف در دور دست و پای می پیچد و کلافه می کند گرفتار را و اینجا صدا بر دور چشم و هوش عقل می پیچد و می پوشاند سرمنزل مقصود را از نظر ...

حالا که این همه گفتیم و شنفتیم دست بر سفتن کدامین مروارید دانایی بسودیم ؟؟

( از این جا به بعد برداشت شخصی من از شعر است )
در این زمانه که هر کس پرچمی برافراخته و عده ای سفیه در زیر پرچم اش دست بر سینه ی سیاهی ، می کوبند و هر یک به نام های
گوناگون از کهن گرفته تا آزاد از نو گرفته تا کلاسیک و از حجم و هجو و طرح و نقشه ی براندازی گرفته تا ترنج و نارنج و دسترنج دیگران خوردن ، سر گرم مالیدن شیره ی شعر بر سر جماعت بی نوا هستند این چند خط ساده همان گونه که گفتم : هل من مبارزی بود که شاعر ی حقیقی برآورده است و از خیل این خرگوشان خالی از خیال همآورد می طلبد و به صد یقین خود نیک می داند که صدایی برنخواهد خواست جز فریاد جغدی در دل تاریک این شب های طولانی ...