سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

سه شنبه 29 اسفند 1402
  • روز ملي شدن صنعت نفت ايران، 1329 هـ ش
10 رمضان 1445
  • وفات حضرت خديجه سلام الله عليها، 3 سال قبل از هجرت
Tuesday 19 Mar 2024
    به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

    سه شنبه ۲۹ اسفند

    سلطان تاریکی

    شعری از

    سید محمد اقبالیان

    از دفتر شعرناب نوع شعر نیمائی

    ارسال شده در تاریخ دوشنبه ۳۰ فروردين ۱۴۰۰ ۰۰:۰۶ شماره ثبت ۹۷۸۹۳
      بازدید : ۱۵۴   |    نظرات : ۷

    رنگ شــعــر
    رنگ زمینه
    دفاتر شعر سید محمد اقبالیان

           سلطان تاریکی
     
     
     
           در غروبی خسته از بیداد روزی سرد،
     که پیغام آورازشامی سیاه وسردوتاریک است،
    زرفتن مانده ام اینجا،
                 در این غوغای طوفان،
                                      خسته و تنها.
    هرچه می بینم دراین تاریک وحشت زا،
                       هرچه می روید در این مرگ آفرین صحرا،
                       خواه سبز وسرو قد،
                                      یا زرد و پائیزی،
                       در هجوم وحشی طوفان زپا افتاده،
                                                                می میرد.
     درختانی که می سوزند ازبیداد هستی سوز سرما،
                                                          گفته وناگفته،
                                                          پیغامی به لب دارند با من،
                                                          آخرین پیغامشان،
                                                         یا،واپسین غوغا:
             ((هان؟!!
                    چه ماندی در ظلام سرد و دهشت بار این صحرا؟
                    از چه ماندی آدمیزاد ضعیف وخردو بی پروا،      
                    دراین آغاز شام سرد یلدائی،
                    چنین صحرای بی آغاز و بی انجام مرگ آئین،
                    چنین خسته،
                                چنین تنها؟
                    نمیدانی مگر،
                                   اینجا،
                   چو شام سلطة سرمای بهمن سروری یابد،
                   صفای زندگی،رنگ فراموشی به خود گیرد،
                   نفس،
                       در انجماد سینه،
                                   شمشیری شود بران،
                                              شکافد جای جان دادن؟
                   نمیدانی از این بیداد گر سرما،
                   زمان هم،باهمه آداب و آئینش،
                                              زرفتن باز میماند؟
                  وچون شب بگذرد از نیمه اش،
                 در اوج ظلمت،
                          عمق تاریکی،
                                   زمان میماند از رفتن؟
                 وسلطان سیاه وشوم تاریکی،
                                            در این صحرا،  
                 به تخت سلطة یلدائی اش خواهد نشست و
                                           جاودان فرمانروائی میکند آغاز؟
     
               چه ماندی بی خبر انسان ،
                                     دراین دوزخ به تنهائی؟
              بیا جهدی کن و تا فرصتی با قیست،
                                                "اگرچه خرد وناچیز است این فرصت"
            ازاین مرگ به زجر آلودة بیداد گر بگریز،
              برون زین سرزمین سلطة یلدا،
                                  بهاران هست،
                                  وشور زندگی در چشمه ها،
                                              درسبزه زاران هست،
                                 واز این دست،
                                               تابستان و
                                                       پائیزو
                                                           زمستان هست.
                                 ورسم زندگی شیرین وهستی بخش،
                                 به آن میثاق زیبائی که ایزد آفریدش،
                                                                 در جهان جاریست.
                                                                 نه چون اینجا.
                                         که ذات زندگی درد است و بیزاری است .
                                درنگی گر کنی زین پس،
                                                       دمی دیگر،
                                که پشت کوه های دور پنهان می شود خورشید،
                               وشام سردوبیرحم بیابان می شود آغاز،
                                                     بساط زندگی برچیده می گردد ازاین صحرا،
                               اگر آید صدائی،
                               غیر خفاشان وشب کوران،
                                     صدای زوزة باداست وگرگان نیز،
                                                                      ودیگر هیچ.
                         وهر رهواره یا راهی،
                         به زیر پوشش سنگین برف بی امان مدفون شود امشب.
                         وتو،
                         زین زمهریرودوزخی سرما،
                        چگونه جان به دربردن توانی؟
                                                          بینوا انسان.
                        رهت را از که می پرسی؟
                                                   که راهی نیست.
                       زبیداد چنین بیداد گرسلطان تاریکی،
                       زخشم سرکش وسرما وطوفا نش،
                       کجا جوئی پناهت را؟
                                              که اینجا جان پناهی نیست.
                      بیابان است وطوفان،
                                             برف و تاریکی،
                                             غریو تندر است وظلمت صحرای بی پایان،
                                            شبی
                                                       نه،
                                                   شام یلدائیست خوف انگیز،
                                      که در آنات واوصافش،
                                      نشانی هاست از جادوی اهریمن،
                                      به پایانش سحررا انتظاری نیست.
                                     حکومت میکند سلطان تاریکی،
                                     ابد مدت،
                                              هماره،
                                                     جاودان،
                                                              مطلق.
                                    به هر سوبنگری،
                                              آوار تاریک سیاهی هاست.  
                                   دراین جغرافیای ظلمت وتاریکی وسرما،
                                   تمام فصل های سال،
                                                    زمستانند و
                                                          پایان زمستان را بهاری نیست.))  
          چنین گفتند با من،
           واپسین پیغامشان این بود،
          درختانی که از بیداد هستی سوز سرمای زمستانی،
                                                         به خاک مرگ افتادند.
         ودیگر با من اما،
                    جز سکوتی سردوسنگین،
                                    در غروب واپسین روز خزانی ،
                                                        چیز دیگر نیست.
       زرفتن مانده ام،اینجا،
                        چنین تنها،
                             به غایت خسته و نومید،
                               شبی تا جاودان در پیش،
                              زمستان پلید سلطة اهریمن و جادوی دیوانش،
                             و شام تیرة یلدای بی فرجام و پایانش.
                            هراسم هردم افزون تر،
                            که این اهریمنی یلدای انسان کش،
                           مرا در امتداد ظلمت آیینش
                                                   تباه و خسته و نومید،
                                                     به نه توی سیاه ترس وتنهایی
                                                  پریشان خاطر و گم کرده ره
                                                       از پا در اندازد
                                                و ردهر نشانم را
                                                   فرو پوشد به زیر بارش برف فراموشی.
     
                                                                                           زمستان 94 تهران        
    ۴
    اشتراک گذاری این شعر

    نقدها و نظرات
    عباسعلی استکی(چشمه)
    سه شنبه ۳۱ فروردين ۱۴۰۰ ۰۹:۳۱
    درود بزرگوار
    بسیار زیبا و خوش آهنگ بود
    خندانک خندانک خندانک خندانک
    طوبی آهنگران
    سه شنبه ۳۱ فروردين ۱۴۰۰ ۱۲:۴۷
    سلام بر شاعر بزرگوار
    شعر ناب بسیار زیبا
    با قالبی زیبا
    دورود بر شما
    مجتبی شهنی
    سه شنبه ۳۱ فروردين ۱۴۰۰ ۲۱:۲۶
    درود فراوان
    بسیار بسیار
    زیبا و عالی
    بود🌺
    آرزو هرسیج ثانی(دلدار)
    سه شنبه ۳۱ فروردين ۱۴۰۰ ۲۲:۵۱
    👏👏🌷🌷
    ابوالفضل احمدی
    چهارشنبه ۱ ارديبهشت ۱۴۰۰ ۰۱:۳۵
    🌻🌻🌻🌻
    محمد باقر انصاری دزفولی
    چهارشنبه ۱ ارديبهشت ۱۴۰۰ ۱۲:۵۸
    سلام و عرض ادب
    شعری بسیار زیبا و از جنس دل بود
    وبردل نشست
    بسیار مستفیض شدم
    هزاران درودتان باد
    خندانک خندانک خندانک خندانک
    مسعود میناآباد  مسعود م
    چهارشنبه ۱ ارديبهشت ۱۴۰۰ ۲۳:۰۵
    سلام

    درود بر شما
    -------------------------- خندانک

    اول اردیبهشت
    روز تولد و بزرگداشت سعدی است ،
    این شاعر گرانمایه نه یك شاعر كه جان‌مایه یك فرهنگ،
    نه یك مصلح كه روح یك ملت
    و نه یك نویسنده كه خود حرمت قلم است
    و متن تاریخ فرهنگ این سرزمین را
    با نشان‌های بایسته خویش آذین بسته است.
    ...........
    به خدا و به سراپای تو کز دوستی ات
    خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست

    دوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی
    به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست

    --------------------- خندانک
    تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


    (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
    ارسال پیام خصوصی

    نقد و آموزش

    نظرات

    مشاعره

    کاربران اشتراک دار

    محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
    کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
    استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
    0